Linia wiecznego śniegu, granica wiecznego śniegu, granica wieloletniego śniegu – wysokość, wyrażona w metrach
n.p.m.
, powyżej której opad śniegu przewyższa jego topnienie w bilansie rocznym. W sprzyjających warunkach topograficznych powyżej tej granicy mogą powstawać
pola firnowe
lodowców
(zobacz też:
linia równowagi bilansowej
), w tym wypadku stanowi ona dolną granicę pola firnowego. Położenie granicy wieloletniego śniegu zależy głównie od czynników:
- klimatycznych, zwłaszcza średniej temperatury lata i ilości opadów atmosferycznych (klimatyczna granica wieloletniego śniegu),
- pogodowych (sezonowa granica wieloletniego śniegu)
- geomorfologicznych: rzeźba terenu, nachylenie,
ekspozycja
itp. (orograficzna granica wieloletniego śniegu).
Wysokość, na której przebiega ta granica jest zróżnicowana: na terenach polarnych sięga ok. 200–1000 m n.p.m., na
Grenlandii
i
Antarktydzie
schodzi do poziomu morza; w strefie umiarkowanej występuje na wysokości ok. 800–3200 m n.p.m., w strefie zwrotnikowej 5000–6000 m n.p.m., zaś na
równiku
obniża się wskutek zwiększonych opadów do ok. 4500–5000 m n.p.m.
W
Tatrach
linia ta przebiega na wysokości ok. 2300 m n.p.m., jednak na tej wysokości wierzchołki są zbyt strome i poszarpane, by mogły się na nich wykształcić lodowce. Inną przyczyną niewystępowania w Tatrach wiecznego śniegu jest niesprzyjający klimat[1].
Powyżej linii wiecznego śniegu mogą tworzyć się
lodowce
, w tym wypadku stanowi ona dolną granicę
pola firnowego
.
Przypisy
Zobacz też
