Lekka jazda - ogólne określenie jednej z wielu formacji
kawaleryjskich
, których cechą charakterystyczną był brak ciężkich pancerzy (
zbroi
) u jeźdźców.
Taktyka
Jazda lekka z powodu braku uzbrojenia ochronnego nie posiadał takiej siły uderzeniowej jak
ciężka jazda
w bezpośredniej szarży na pozycję nieprzyjaciela. Jednak braki te nadrabiała większą ruchliwością i szybkościa poruszania. Była przydatna w zwiadach, rozpoznaniu oraz w akcjach dywersyjnych na tyłach wroga. W czasie bitwy, często powierzano jej zadanie atakowania sił wroga od tyłu.
Historia
Lekka jazda, jako mniej kosztowna od ciężkiej istniała od czasów starożytnych niemal we wszystkich armiach. Szczególne znacznie miała wśród ludów koczowniczych (
Hunowie
,
Awarowie
,
Mongołowie
) zamieszkujących rozległe stepy wschodniej Europy i środkowej Azji. Na obszarch o silniejszej państwowości była często uzupełnieniem i wsparciem dla jazdy ciężkiej, której aż do XVI wieku, przypisywano większe znaczenie. Jednak wraz z rozwojem
piechoty
i broni palnej, wobec której jazda ciężka była bezradna, bardziej doceniono zalety lekkiej kawalerii, a zwłaszcza jej szybkość. Formacje lekkiej kawalerii istniały do połowy XX wieku, a ich zniknięcie z pól bitew wiązało się z ogólnym kryzysem formacji kawaleryjskich.
Najważniejsze formacje jazdy lekkiej:
Zobacz też
