Lech Neyman
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia	7 lutego 1908 Poznań , Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce śmierci	12 maja 1948 Więzienie mokotowskie w Warszawie , Polska
Przebieg służby
Lata służby	od 1931
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski

Lech Karol Neyman (ur. 7 lutego 1908 w Poznaniu ^[1], zm. 12 maja 1948 w więzieniu mokotowskim w Warszawie ^[2]) – adwokat, oficer rezerwy Wojska Polskiego ( podporucznik ), działacz Młodzieży Wszechpolskiej i Obozu Narodowo-Radykalnego , członek Organizacji Wojskowej Związek Jaszczurczy i Narodowych Sił Zbrojnych oraz Służby Cywilnej Narodu i Organizacji Polskiej, komendant Okręgu VIII Krakowskiego, a następnie Okręgu I Pomorskiego NSZ, ps. "Wacław Górnicki", "Butrym", "Domarat", "Robert".

Był synem Teodora Neymana i Marty z domu Matczyńska. Uczęszczał do Gimnazjum im. Marii Magdaleny w Poznaniu. Następnie podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Poznańskim . Wstąpił wówczas do korporacji akademickiej Helionia. W latach 1931 - 1932 służył w Szkole Podchorążych Rezerwy. Następnie pracował w Prokuraturze Generalnej w Poznaniu. Należał do Młodzieży Wszechpolskiej i Obozu Narodowo-Radykalnego.

Brał udział w wojnie obronnej 1939 jako adiutant w 56. Pułku Piechoty ; wielokrotnie ranny, został inwalidą wojennym ^[3]. W konspiracji związał się z Grupą "Szańca" . Wraz ze Stanisławem Kasznicą organizował konspiracyjne struktury OW ZJ na Pomorzu i w Wielkopolsce . Po utworzeniu NSZ we wrześniu 1942 , został członkiem cywilnej struktury Grupy "Szańca", czyli Służby Cywilnej Narodu, w której pełnił funkcję kierownika Wydziału Zachodniego. Sformułował wówczas koncepcję powrotu polskiej granicy zachodniej na linię rzek Odra i Nysa Łużycka . Zawarł ją w swojej broszurze pt. Szaniec Bolesławów. Napisał także kilka innych prac, m.in. Likwidacja niemczyzny, Problem wyznaniowy na Ziemiach Odzyskanych, Szlakiem Chrobrego, a wiosną 1944 ukończył studium pt. Polityczne podstawy polskiego programu morskiego. Jednocześnie był redaktorem naczelnym pisma "Naród i Wojsko" . Pełnił też funkcję członka zespołu sądowniczo-badawczego NSZ. Od października 1943 był członkiem Komitetu Politycznego Organizacji Polskiej (tajnej struktury kierowniczej Grupy "Szańca"). W okresie od września 1944 do stycznia 1945 pełnił funkcję komendanta Okręgu VIII Krakowskiego NSZ. W grudniu 1944 został członkiem sądu oficerskiego przy Dowództwie NSZ. Od lutego do czerwca 1945 był organizatorem Obszaru Zachodniego NSZ, a jednocześnie od marca do kwietnia 1945 - komendantem Okręgu I Pomorskiego NSZ z siedzibą w Poznaniu. Rozpoczął planowane przez KG NSZ odtwarzanie sieci organizacyjnej NSZ na Pomorzu i przygotowania do utworzenia komendy Okręgu w Bydgoszczy . W kwietniu 1945 brał udział w organizowaniu Okręgu VII Śląskiego NSZ. W ramach OP był kierownikiem struktury p.n. Obóz Narodowy. 15 lutego 1947 został aresztowany przez UB wspólnie z ostatnim Komendantem Głównym NSZ Stanisławem Kasznicą. Był sądzony od 11 lutego do 2 marca 1948 przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Warszawie i skazany na karę śmierci ^[1].

Wyrok wykonano 12 maja 1948 więzieniu mokotowskim przez rozstrzelanie ^[2]. Grób symboliczny znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie w Kwaterze "Na Łączce" .

3 lutego 2005 Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie stwierdził nieważność wyroku śmierci na Lecha Neymana.

20 sierpnia 2009 odznaczony pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski ^[4].

Przypisy