Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.

Barnówko

Barnówko

Barnówko ( niem. Berneuchen[1]) – wieś w Polsce położona w województwie zachodniopomorskim , w powiecie myśliborskim , w gminie Dębno , nad rzeką Myślą . Według danych z 2009 r. miejscowość liczyła 286 mieszkańców[2].

Przed 1317 r. nadane zostały prawa miejskie, utracone w 1608 r. W 1890 r. właściciel majątku Max von dem Borne sprowadził pierwsze 100 osobników raka pręgowatego, który stąd rozprzestrzenił się w rzekach Europy. W latach 1923-1928 Barnówko było miejscem corocznych spotkań ruchu religijnej odnowy w łonie Kościoła ewangelickiego, Berneuchener Bewegung (Ruch Barnówecki). W 1993 r. odkryto w pobliżu złoża ropy naftowej i gazu ziemnego BMB (Barnówko - Mostno – Buszów), eksploatowane od 2000 r.

We wsi funkcjonuje niepubliczna szkoła podstawowa. Ludność zajmuje się głównie rolnictwem, istnieje również gospodarstwo rybackie.

Spis treści

Toponimia

Niemiecka nazwa Nova Bernowe i późniejsze, przeniesione przez osadników w toku kolonizacji w XIII-XIV w. z rejonów Połabszczyzny , pochodzą od brandenburskiego Bernau bei Berlin [3].

Nazwy na przestrzeni wieków: Nova Bernowe 1299, Barnow 1300, Neue Bernowe 1317, Bernow 1350, Newenbernow 1374, Berneuchen 1374, Bernou 1406, Bernonken 1456, Bernowichen 1486, Berneuchen 1833[3]. Nazwa Barnówko nadana została urzędowo w 1947 r.[4]

Położenie

Wieś położona jest przy drodze Myślibórz -Dębno, 7 km na północny-wschód od Dębna , 17 km od Myśliborza i 32 km od Gorzowa .

Zgodnie z podziałem fizycznogeograficznym Polski wg Kondrackiego teren na którym położone jest Barnówko należy do prowincji Nizina Środkowoeuropejska , podprowincji Pojezierza Południowobałtyckiego , makroregionu Pojezierze Południowopomorskie oraz w końcowej klasyfikacji do mezoregionu Równina Gorzowska [5].

Środowisko przyrodnicze

Rośliny rzadko spotykane i chronione: barwinek pospolity , bluszcz pospolity , grążel żółty , grzybień północny , orlik pospolity , kocanki piaskowe , konwalia majowa , w tym zagrożone wyginięciem: dzwonek rozpierzchły , pływacz średni , rdestnica ostrolistna, siedmiopalecznik błotny , turzyca nitkowata , wiąz szypułkowy . Rośliny cenne, rzadko występujące: niecierpek himalajski , potoczek wąskolistny, róża jabłkowa , wierzba rokita , trędownik oskrzydlony. Zespół strzałki wodnej – tworzy niskie szuwary m. in. w kieszeni doliny rzeki Myśli 2 km od Barnówka. Na skarpach nad rzeką Myślą 1,5 km od Barnówka na terenach bagnistych wykształca się lęg jesionowo-olszowy. Wzdłuż doliny rzeki Myśli 0,8 km od Barnówka pojawiają się rzadkie zbiorowiska leśne jakimi są buczyny . Drogę Myślibórz – Dębno stanowi ściana lasu ( klony , jawory , jesiony wyniosłe ), od granicy Barnówka w kierunku Dębna znajduje się pomnik przyrody – lipa drobnolistna . Lokalne podmokłości są miejscem bytowania kumaka .

Do ssaków występujących na tym terenie należą: rzęsorek rzeczek , nocek rudy , piżmak , norka amerykańska . Wśród płazów występuje kumak nizinny . Ptaki: perkoz dwuczuby i rdzawoszyi, czapla siwa , łabędź niemy , żuraw , brodziec piskliwy , puszczyk , zimorodek , dzięcioł zielony , remiz , kruk , trznadel , potrzeszcz , krętogłów , wodnik , kania ruda , głowienka .

Historia

  • VIII-poł. X w. – w widłach Odry i dolnej Warty znajduje się odrębna jednostka terytorialna typu plemiennego[6], prawdopodobnie powiązana z plemieniem Lubuszan . Na północy od osadnictwa grupy cedyńskiej oddzielały ją puszcze mosińska (merica Massen) i smolnicka (merica Smolnitz). Mieszkańcy zajmowali się gospodarką rolniczo-hodowlaną.
  • 960–972 – książę Mieszko I opanowuje tereny nadodrzańskie, obejmujące obręb późniejszej kasztelani cedyńskiej, ziemię kiniecką i kostrzyńską[7]
  • 1005 (lub 1007) – Polska traci zwierzchność nad Pomorzem [8], w tym również nad terytorium w widłach Odry i dolnej Warty.
  • 1112-1116 – w wyniku wyprawy Bolesława Krzywoustego , Pomorze Zachodnie uznaje zwierzchność lenną Polski
  • Pocz. XIII w. – obszar na północ od linii Noteci -dolnej Warty i zachód od Gwdy w dorzeczu Myśli, Drawy , środkowej Iny , stanowi część składową księstwa zachodniopomorskiego; w niewyjaśnionych okolicznościach zostaje przejęty przez księcia wielkopolskiego Władysława Laskonogiego , a następnie jego bratanka, Władysława Odonica [9]
  • 1250 – margrabiowie brandenburscy z dynastii Askańczyków rozpoczynają ekspansję na wschód od Odry; z zajmowanych kolejno obszarów powstaje z czasem Nowa Marchia
  • XIII – XIV w. – kolonizacja niemiecka, ludność polska przesiedlana jest do „chyży” (osada pod wsią, miastem)
  • 1300 – wzmianka pod nazwą Nova Bernowe; wymieniany jest dwukrotnie proboszcz Balduin[10]
  • 26.12.1317 – przywilej margrabiego Waldemara podporządkowuje wyrokom sądu myśliborskiego siedem głównych miast Nowej Marchii (czyli nadaje prawa miejskie na prawie myśliborskim): Barlinek , Gorzów , Kostrzyn , Czelin , Mieszkowice , Barnówko (civitas Neue Bernowe) i Nowogródek Pomorski [11]; miasteczko jest umocnione wałem ziemnym i fosą, murów obronnych nigdy nie wzniesiono, zbudowano natomiast dwie umocnione bramy miejskie: Dębnowską i Tarnowską.
  • 1320-1323 – po wygaśnięciu dynastii askańskiej, Nowa Marchia przejściowo przechodzi we władanie książąt pomorskich
  • 1323 – władzę w Nowej Marchii obejmują Wittelsbachowie
  • 1328 – w miasteczku wymieniamy jest ród von Wedel
  • 1347-1367 – w Barnówku (opidum nove Bernowe) wymieniany jest ród Mörner [12], który 28 września 1347 r. zakupił miasteczko od braci Henninga i Bertrama von Stegelitz[13][14]
Plan miasta w XV w
  • 06.01.1349 – Mörnerowie wspólnie z Arnoldem i Henningiem von Uchtenhagen otrzymują miasteczko w lenno od margrabiego Ludwika[15][16][17]
  • 1374 – ponownie wymieniane jako własność rodu von Wedel[18][19]. Newenbernow (też Nyenbernow) występuje w dokumencie z 28 maja 1374 r., gdy w Gubinie von Wedlowie wraz z innymi przedstawicielami rycerstwa składają hołd lenny Wacławowi IV Luksemburskiemu[20]
  • 1402-1454/55 – ziemie Nowej Marchii pod rządami zakonu krzyżackiego
  • 1405 – Barnówko posiada 64 łany ziemi, na uposażeniu proboszcza 4 łany; jest to miasteczko z zamkiem[10]
  • 1406 – biskup lubuski Jan IV Borshnitz domaga się zwiększenia dziesięcin z miejscowości Bernou[10]
  • 1441 – w miasteczku wymieniany jest ród Kuhmeise (henning an der komeysze to bernow)[21]
  • 1456 - kolejna wzmianka o rodzie Kuhmeise (Clawes komeise zu Bernonken)[22]
  • 1484 - nadanie lenne dla rodu von dem Borne dotyczące miasteczka; przechowywane było w archiwum miejskim[23]
  • 2.06.1486 – margrabia Jan Cicero nadaje Clausowi von der Kuhmeise (Claus von der Kumeisen, Kuemaisen) w lenno miasteczko Barnówko (Bernowichen) wraz ze wsiami Dyszno (Ringenwolde) i Ostrowiec (Wusterwicz)[24][25]
  • 19.02.1494 – margrabia Jan Cicero nadaje Baltazarowi i Andrzejowi von der Kuhmeise (Balczer und andereues Comeissen) w lenno miasteczko Barnówko (Bernowichen) wraz ze wsiami Dyszno (Ringenwalde) i Ostrowiec (Wusterwitz)[26][27]
  • 1535-1571 – za rządów Jana kostrzyńskiego Nowa Marchia staje się niezależnym państwem w ramach Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego
  • 1538 – margrabia Jan kostrzyński oficjalnie wprowadza na terenie Nowej Marchii luteranizm jako religię obowiązującą
  • 1608 – utrata prawa targu i prawa nowego osadnictwa, przez co faktycznie przestaje być miastem
  • 1653 – właścicielem Barnówka jest nowomarchijski kanclerz Hans Georg von dem Borne (8.3.1589-30.8.1656), który zakupił je od rodu Kuhmeise[28]
Właściciele Barnówka
WłaścicielLata
von Wedel1328
von Stegelitzdo 1347
von Mörner1347-1367
von Mörner, von Uchtenhagen1349
von Wedel1374
Kuhmeise1441-1653
von dem Borneod 1484?, 1653-1945
  • 1701 – powstanie Królestwa Prus
  • Ok. 1711 – zbudowano kościół z muru pruskiego wraz z plebanią. Posiadał wyposażenie z poprzednich kościołów – w ołtarzu znajdowały naturalnej wielkości figury drewniane świętych, w tym Matka Boska z Dzieciątkiem z 1520 r.; na wieży 2 dzwony – jeden tzw. garnkowy o śr. 91 cm z pocz. XV w., drugi o śr. 76 cm, z bogatymi zdobieniami i nazwiskami fundatorów Ewalda Gottlieba von dem Borne i pastora E. Schmida[10]
  • 1780 – wybudowano pałac
  • 2 Poł. XVIII – założenie parku
  • XIX w. – we wsi istnieje cech tkaczy; miejscowość o charakterze rolniczym
  • 1806-1807 – Nowa Marchia pod okupacją wojsk napoleońskich; na mocy traktatu w Tylży w dniu 12.07.1807 r. wojska francuskie opuszczają terytorium państwa pruskiego z wyjątkiem niektórych ważniejszych twierdz, pod warunkiem spłaty bądź zabezpieczenia nałożonej na Prusy kontrybucji wojennej.
  • 1807-1811 – reformy gospodarcze Steina - Hardenberga dotyczące zniesienia poddaństwa chłopów w Prusach
  • 1815-1818 – reformy administracyjne Prus zmieniają strukturę Nowej Marchii; wieś należy do powiatu Gorzów , w rejencji frankfurckiej , w prowincji brandenburskiej .
  • 1860 – wybudowano oranżerię
  • 1871 – założono stawy rybne; pierwsza wzmianka o hodowli prowadzonej przez niemieckiego hrabiego Maxa von dem Borne
  • 1871-1918 – Nowa Marchia w ramach zjednoczonej Drugiej Rzeszy Niemieckiej
  • 1881 – poprowadzono linię kolejową z Kostrzyna do Myśliborza, ale stację zlokalizowano 2,5 km od wsi
  • 1884 - Louise Pauline Bertha von dem Borne poślubia Rudolfa von Viebahn; ich potomkowie naszą nazwisko von Viebahn von dem Borne
  • XII.1890 – niemiecki hodowca Max von dem Borne sprowadził pierwsze 100 osobników raka pręgowatego , pochodzących z rzeki Delaware w stanie Pensylwania w Stany Zjednoczone Ameryki Płn. . Miejscem introdukcji był staw o powierzchni około 1000 m² położony nad rzeką Myślą w Barnówku[29]
Przyległości Barnówka w XIX / XX w.
Niemiecka nazwaObiektPołożeniePolska nazwaLudność ok. 1820 r.Ludność w 1852 r.
Berneuchen Bhf.stacja kolejowa2 km na płd.-zach.Barnówko PKP
Berneuchen F.leśniczówka1,5 km na płn.wsch.[nie istnieje]6[30]
Bornhofencegielnia3 km na płd. Więcław
Bärnendomek myśliwski (Jagdschloss)3,5 km na płd.[nie istnieje]
Finkenberg[31]osada0,5 km na zach.Płetnie [Barnówko][32]
Hohefeld[33][34]folwark2 km na płn.-wsch.Opoki [nie istnieje]25[35]
Lindwerderkolonia (w XIX w.)5,5 km na wsch. Łąkomin 74[30]252[35]
  • 1923-1928 - Barnówko jest miejscem corocznych spotkań ruchu religijnej odnowy w łonie Kościoła ewangelickiego, który zrodził się po pierwszej wojnie światowej w środowisku pomorskiej i nowomarchijskiej szlachty. Nazwa ruchu nadana została od miejscowości - Berneuchener Bewegung ( Ruch Barnówecki ) - i istnieje on w Niemczech do dziś, a jego głównym ośrodkiem jest dawny klasztor Kirchberg w Badenii-Wirtembergii [36][37]
  • 03.02.1945 – zajęcie przez 5 Armię 1 Frontu Białoruskiego
  • 14-23.04.1945 – w Barnówku stacjonuje I Pułk Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”; lotnisko zbudowano na polach obok lasu, przy szosie i linii kolejowej z Myśliborza do Kostrzyna
  • 1945 – pałac spalony w wyniku działań wojennych; zniszczenie kościoła
  • 1946 – uruchomiono 3-klasową (następnie 4-klasową) szkołę podstawową, początkowo w budynku mieszkalnym
  • 1960 – wprowadzenie systemu szkolnictwa podstawowego 8-klasowego, szkołę przeniesiono do nowego budynku; długoletnim dyrektorem jest Marianna Fabiańczyk
  • 1993 – zielonogórski Zakład Górnictwa Nafty i Gazu dokonuje odkrycia złoża ropy naftowej i gazu ziemnego, nazwanego BMB (skrót od nazw miejscowości Barnówko - MostnoBuszów ).
  • 1994 - uzyskany zostaje przypływ gazu i ropy w otworach Barnówko-1 i Buszów-1
  • 1975 – w wyniku zmiany podziału administracyjnego zlikwidowany zostaje powiat chojeński ; wieś należy do województwa gorzowskiego i gminy Dębno.
  • 1999 – w ramach zmiany podziału administracyjnego wieś należy do województwa zachodniopomorskiego, powiatu myśliborskiego i gminy Dębno
  • 2000 - początek przemysłowej eksploatacji złoża ropy naftowej i gazu ziemnego
  • 2004 – likwidacja publicznej szkoły podstawowej; powstanie Niepublicznej Szkoły Podstawowej
  • 07.06.2008 – odsłonięcie i poświęcenie kapliczki św. Barbary; pierwszy zlot imienniczek patronki
Dawny kościół, widok z 1810 roku

Ludność

RokWieśMajątekŁącznie
ok. 1820312[30]80[38]392
1852401[39]
1910276[40]205481
1933519[41]
1939454[41]
1993312
2007290
2008283
2009286
Widok Barnówka w 1810 roku

Gospodarka

Struktura działalności gospodarczej na dzień 31.10.2004 r.[42]:

DziałIlość
Produkcja 1
Usługi 1
Handel 1
Gastronomia -
Transport 4

W Barnówku funkcjonują 22 gospodarstwa rolne o łącznej fizycznej powierzchni 138,54 ha. Struktura użytków rolnych :

Użytki rolnePow. w ha
Orne 117,19
Zielone 13,38
Lasy2,84
Razem133,41

Powierzchnia gospodarstw:

Pow. w haIlość
1-513
5-105
10-202
20-502
50-100-
>100-
  • Kolejowy Ekspedyt Ropy Naftowej, Gazu Płynnego i Siarki "Barnówko" - największy i najnowocześniejszy w Polsce. Przeznaczony jest do przeładunku ropy naftowej rurociągiem podziemnym, z terenu kopalni ropy naftowej i gazu ziemnego "Dębno", do cystern kolejowych. Ponadto przeładowywana jest siarka płynna, z procesu odsiarczania gazu ziemnego.
  • Gospodarstwo rybackie Stanisław Janicki – obejmuje kilkadziesiąt stawów o łącznej pow. 300 ha. Założone w 1871 r. przez Maxa von dem Borne. W grudniu 1890 r. sprowadził on ze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej nieznany dotąd w Europie gatunek raka pręgowatego. Niedługo po tym powódź przerwała groblę stawu i uwolniła część raków. Rzeką Myślą rak pręgowaty przedostał się do Odry i dalej na teren Wielkopolski i Pomorza Zachodniego, a następnie dotarł do dorzecza Wisły i opanował praktycznie obszar całego kraju z wyjątkiem skrawka południowo-wschodniej Polski . Max von dem Borne sprowadził również suma kalifornijskiego (ryba drapieżna, dochodząca w wodach macierzystych do metra długości), jednak w nowym środowisku skarlał i osiąga maksimum 25 centymetrów. W późniejszych czasach gospodarstwo rybackie słynęło z hodowli karpia królewskiego. Obecnie prowadzi sprzedaż ryb konsumpcyjnych, materiału zarybieniowego (wylęg, lipcówka, narybek , kroczek ), kolorowych rybek ( karp koi , karaś , jaź ) oraz dwa łowiska wędkarskie, a także jeziora Zielone oraz Postne, zarybiane takimi gatunkami ryb jak: karp , amur , lin , szczupak , sandacz , sum [43].

Edukacja

  • Dzieci uczęszczają do Szkoły Podstawowej nr 1 im. Komisji Edukacji Narodowej w Dębnie lub Niepublicznej Szkoły Podstawowej w Barnówku, natomiast młodzież do gimnazjum publicznego w Dębnie[44].
  • Niepubliczna Szkoła Podstawowa, założona przez Stowarzyszenie Edukacyjne Na Rzecz Rozwoju Wsi: Mostno, Więcław, Łazy i Barnówko „Nasza Szkoła” w Barnówku; otwarcie 1 września 2004 r.; budynek szkoły wyremontowany w 2006 r. ze środków Unii Europejskiej , stowarzyszenia i darczyńców.

Organizacje i instytucje

  • Sołectwo Barnówko – ogół mieszkańców wsi Barnówko stanowi Samorząd Mieszkańców Sołectwa; teren działania sołectwa obejmuje wieś Barnówko – w jej granicach administracyjnych. Obecny sołtys – Janusz Fabiańczyk.
  • Stowarzyszenie Edukacyjne Na Rzecz Rozwoju Wsi: Mostno, Więcław, Łazy i Barnówko „Nasza Szkoła” – organizacja pozarządową posiadającą status organizacji pożytku publicznego , założona przez rodziców uczniów i mieszkańców tych miejscowości w lutym 2004 r., w maju 2004 r. wpis do KRS w Szczecinie . Głównym celem jest prowadzenie Niepublicznej Szkoły Podstawowej w Barnówku i od 1 września 2006 r. Małego Przedszkola „Leśne skrzaty”[45].

Atrakcje turystyczne

  • Park – pow. 44 ha, z czego stawy rybne 36 ha; założony w 2 poł. XVIII w., usytuowany w płd. części wsi nad brzegiem rzeki Myśli. W skład kompleksu wchodzą ruiny pałacu i oranżerii, zniszczony układ dróg i wnętrz parkowych, częściowo zachowany cenny starodrzew – dwa dęby szypułkowe „Guślarze” o obw. 460 i 510 cm, wys. 20–22 m (wg legendy - powstałej już w czasach PRL - pogańscy kapłani składali pod nimi ofiary bóstwom i przepowiadali przyszłość[46]), klony , sokora chińska, choina kanadyjska – i budynki gospodarcze z 2 poł. XIX w. Pod koniec XIX w. park przebudowano oraz poszerzono o łąki i stawy rybne. Wpisany do rejestru zabytków pod numerem 274/79 z 5 października 1979 r.[47]
  • Kościół pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa – powstał na bazie kaplicy grzebalnej cmentarza ewangelickiego (zbudowanej przed 1939 r.), wyremontowanej i zaadaptowanej na kościół rzymskokatolicki w 1945 r. W latach 50 XX w. rozbudowany[48], poświęcony w 1967 r., odrestaurowany w 2004 r.
  • Cmentarz – powstał w okresie I wojny światowej ; znajduje się na nim pomnik żołnierza niemieckiego z I wojny światowej , odrestaurowany w 2000 r.
  • Teren ostatniego lotniska I Pułku Lotnictwa Myśliwskiego „Warszawa”
  • Gniazdo bociana czarnego ( pomnik przyrody )
  • Przez wieś przebiegają szlaki turystyczne: „Wokół Dębna”, „Nad rzeką Kosą”

Przypisy

  1. GenWiki - Berneuchen . [dostęp 2010-05-13].
  2. Urząd Miejski w Dębnie. Dane statystyczne . [dostęp 2010-05-13].
  3. 3,0 3,1 Nazwy miejscowe Polski: historia - pochodzenie - zmiany. Kazimierz Rymut (red.). Kraków: Wydawnictwo Instytutu Języka Polskiego PAN, 1996, s. 85. . 
  4. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 15 marca 1947 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości. Monitor Polski, rok 1947, nr 37, poz. 297
  5. Karty z dziejów Dębna. Dębno: PPH "Zapol" Dmochowski Sobczyk, 2005, s. 25. . 
  6. Kostrzyn nad Odrą. Dzieje dawne i nowe. Jerzy Marczewski (red.). Poznań: Instytut Zachodni, 1991, s. 73. . 
  7. Zbigniew Wielgosz: Pogranicze wielkopolsko-zachodniopomorskie we wczesnym średniowieczu: krajobraz naturalny i struktury osadnicze. Poznań: Instytut Historii UAM, 2006, s. 109. . 
  8. Henryk Samsonowicz: Polska do 1586. Madrid: Mediasat Group, 2007, ss. 59, 253. . 
  9. Edward Rymar: Studia i materiały z dziejów Nowej Marchii i Gorzowa: szkice historyczne. Gorzów Wlkp.: Towarzystwo Przyjaciół Archiwum i Pamiątek Przeszłości, 1999, ss. 8-9. . 
  10. 10,0 10,1 10,2 10,3 Karty z dziejów Dębna. Dębno: PPH "Zapol" Dmochowski Sobczyk, 2005, ss. 67-68. . 
  11. Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Chronologisches Register... . T. Band I. 768-1414. F.H. Morin, 1867, s. 147. 
  12. Edward Rymar. Rycerstwo Nowej Marchii w czasach margrabiego Jana kostrzyńskiego. „Rocznik Lubuski”. tom XXVII Cz. 1, s. 36 (2001). Zielona Góra: Lubuskie Towarzystwo Naukowe. ISSN 0485-3083 . 
  13. Adolph Friedrich Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten . T. 24. F. H. Morin, 1863, s. 41. 
  14. Grzegorz Jacek Brzustowicz: Rycerstwo Ziemi Choszczeńskiej XIII-XVII wieku. Wydawnictwo DiG, 2004, ss. 323-324. . 
  15. A. Czachrowski: Społeczne i polityczne siły w walce o Nową Marchię w latach 1319-1373: ze szczególnym uwzględnieniem roli możnowładztwa nowomarchijskiego. Poznań: PWN, 1968, s. 66. 
  16. A. Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Chronologisches Register... . T. Band I. 768-1414. 1867, s. 271. 
  17. Adolph Friedrich Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten. T. 24. F. H. Morin, 1863, s. 47. 
  18. Kostrzyn nad Odrą. Dzieje dawne i nowe. Jerzy Marczewski (red.). Poznań: Instytut Zachodni, 1991, s. 100. . 
  19. Karty z dziejów Dębna. Dębno: PPH "Zapol" Dmochowski Sobczyk, 2005, s. 67. . 
  20. Adolph Friedrich Johann Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten . T. 18. Berlin: F.H. Morin, 1859, ss. 149-150. 
  21. Adolph Friedrich Johann Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten . T. 19. F. H. Morin, 1860, s. 344. 
  22. Adolph Friedrich Johann Riedel, Friedrich W. Holtze: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten . T. 19. F. H. Morin, 1860, s. 383. 
  23. Ernst Friedrich Kneschke: Neues allgemeines deutsches Adels-Lexicon . T. 1 AA-Boyve. Lipsk: Friedrich Voigt, 1859, s. 577. 
  24. Adolph Friedrich Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten . T. 24. F. H. Morin, 1863, s. 205. 
  25. Adolph Friedrich Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten. Chronologisches Register zu sämmtlichen Bänden: 1415 – 1751 . T. 7. F. H. Morin, 1869, s. 364. 
  26. Adolph Friedrich Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten . T. 24. F. H. Morin, 1863, s. 210. 
  27. Adolph Friedrich Riedel: Codex diplomaticus Brandenburgensis: Sammlung der Urkunden, Chroniken und sonstigen Quellenschriften für die Geschichte der Mark Brandenburg und ihrer Regenten. Chronologisches Register zu sämmtlichen Bänden: 1415 – 1751 . T. 7. F. H. Morin, 1869, s. 400. 
  28. Leopold von Zedlitz-Neukirch: Neues preussisches Adels-Lexicon . T. 4 P-Z. Lipsk: Gebrüder Reichenbach, 1837, s. 386. 
  29. Księga gatunków obcych inwazyjnych w Polsce . [dostęp 2010-05-13].
  30. 30,0 30,1 30,2 Leopold Krugg: Neues topographisch-statistisch-geographisches Wörterbuch des Preussischen Staats. T. 1. Halle: Karl August Kümmel, 1821, s. 97. 
  31. GenWiki-Finkenberg . [dostęp 2010-05-26].
  32. Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie ustalenia, zmiany i znoszenia urzędowych nazw niektórych miejscowości oraz obiektu fizjograficznego (Dz. U. nr 240 poz. 1746 z 22 grudnia 2006 r.) włączono przysiółek Płetnie do wsi Barnówko.
  33. GenWiki-Hohefeld . [dostęp 2010-05-26].
  34. Nazwa Hohefeld nadana w 1865 roku, wcześniej Neues Vorwerk (Nowy Folwark). Amtsblatt der Regierung zu Frankfurt a. d. Oder. Trowitzsch, 1865, s. 396. 
  35. 35,0 35,1 Topographische Uebersicht des Appellationsgerichts-Departements Frankfurt a/O: Zusammengestellt von Güthlein. Gustav Harnecker & Co., 1856, s. 20. 
  36. Berneuchener Dienst. Geschichte . [dostęp 2010-04-17].
  37. Kloster Kirchberg. Berneuchener Gemeinschaften . [dostęp 2010-04-17].
  38. Berneuchen F. oraz Lindwerder
  39. Topographische Uebersicht des Appellationsgerichts-Departements Frankfurt a/O: Zusammengestellt von Güthlein. Gustav Harnecker & Co., 1856, s. 96. 
  40. gemeindeverzeichnis.de. Landkreis Landsberg (Warthe) . [dostęp 2010-08-09].
  41. 41,0 41,1 Deutsche Verwaltungsgeschichte. Kreis Landsberg/Warthe . [dostęp 2010-05-13].
  42. Plan rozwoju wsi Barnówko, Załącznik nr 1 do uchwały Nr XVIII/117/2007 Rady Miejskiej w Dębnie z dnia 6 grudnia 2007 .
  43. Gospodarstwo Rybackie Barnówko . [dostęp 2010-05-13].
  44. Uchwała Nr XVIII/188/04 Rady Miejskiej w Dębnie z dnia 27 maja 2004 r w sprawie: ustalenia planu sieci publicznych szkół podstawowych i gimnazjów oraz granic ich obwodów na terenie miasta i gminy Dębno . [dostęp 2010-06-12].
  45. Niepubliczna Szkoła Podstawowa i Niepubliczne Małe Przedszkole w Barnówku. O Stowarzyszeniu . [dostęp 2010-04-16].
  46. Czesław Piskorski: Województwo Szczecińskie. Przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Sport i Turystyka, 1966, s. 198. 
  47. Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków : Rejestr zabytków nieruchomych - województwo zachodniopomorskie ( pol. ). 2010-06-30. [dostęp 2010-05-23].
  48. W latach 70 XX w. według salezjanie. pl Parafia Dębno . [dostęp 2010-05-13].

Linki zewnętrzne


Inne hasła zawierające informacje o "Barnówko":

Barnówko Barnówko Państwo Polska Województwo zachodniopomorskie Powiat myśliborski Gmina Dębno Wysokość45 m n.p.m. Liczba ludności (2009)286 Strefa numeracyjna (+48) 95 Kod pocztowy 74-311 Różańsko Tablice rejestracyjne ZMYPołożenie na mapie ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Barnówko":

229. Górnictwo,kopalnictwo i przetwórstwo przemysłowe w Polsce (plansza 7) ...

Energetyka w Polsce (plansza 8) height=380 width=770 > 3. Ropa Naftowa Największym złożem jest BMB (skrót od nazw miejscowości Barnówko-Mostno-Buszewo) koło Gorzowa Wielkopolskiego. Zasoby tego złoża były ponad dwukrotnie większe od ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie