Figurka człowieka-lwa (jaskinia Hohlenstein-Stadel,
Jura Szwabska
), datowana na 32 000 lat temu
Kultura oryniacka (40-20 tys. lat temu) - kultura narzędzi
odłupkowych
i klingowych, a także kościanych i rogowych, rozwijająca się w
Europie
,
Azji
,
Afryce Północnej
; w
Polsce
na południu (koło Krakowa) i południowym zachodzie (Śląsku). Szerzycielem kultury jest Homo sapiens sapiens. W tym okresie pojawiają się pierwsze przedmioty ozdobne, figurki kobiece znane dziś pod określeniem
paleolitycznej Wenus
, malarstwo jaskiniowe, kult grzebania zmarłych i pierwsze trwałe domostwa.
Lokalna odmiana tej kultury w
Anatolii
bywa określana jako
przemysł kemeryjski
, niejasne pozostają jej związki z tzw. lewanto-oryniakiem z terenu
Syropalestyny
[1].
Polska
Na terenach dzisiejszej Polski rozwojowi kultury oryniackiej i nasileniu migracji sprzyja ocieplenie się klimatu i cofanie się
lodowca
. Polskę południową zamieszkują liczne gromady ludzi, zamieszkujących nie w grotach i jaskiniach, ale w osadach na terenie otwartym. Na stanowiskach archeologicznych kultury oryniackiej znajduje się – obok narzędzi krzemiennych (rylce klinowe, noże wiórowe, skrobacze odłupkowe itp.) – także wyroby kościane, jak ostrza oszczepów, oraz ozdoby z muszli i zębów zwierzęcych.
Zobacz też:
kultury paleolitu
,
Abri Pataud
.
Przypisy
- ↑ Pior Bieliński, Starożytny Bliski Wschód. Od początków gospodarki rolniczej do wprowadzenia pisma, PWN, Warszawa, 1985, , str.136