Hełm Simeons Kirke w Kopenhadze

Dach hełmowy, hełm ( niem. Helm) – w architekturze historycznej zwieńczenie wieży ( dach ) o konstrukcji drewnianej , rzadziej murowanej z cegły lub kamienia.

Drewniane hełmy, których konstrukcja stanowi specyficzny rodzaj więźby dachowej , kryte były blachą (zwykle ołowianą lub miedzianą ), niekiedy gontem lub dachówką , przy ich współczesnych rekonstrukcjach stosuje się najczęściej niepalną konstrukcję stalową .

Formy dachu hełmowego

W różnych epokach historycznych i regionach dachy hełmowe przyjmowały różne formy. Spotyka się np. hełmy w formie stożka . W gotyku był to najczęściej hełm o formie ostrosłupa , niekiedy z galeryjką lub lukarnami . Dla średniowiecza charakterystyczne były także iglice , które jednak nie zawsze były hełmami, a czasami tylko ich zwieńczeniem. Bardziej skomplikowane formy, składające się z kilku brył, pojawiły się w renesansie . W baroku miały szczególnie ozdobne kształty - pojawia się w nim, tak samo jak już wcześniej w architekturze cerkiewnej tzw. hełm baniasty zbudowany z powierzchni wypukłych, rozszerzający się powyżej podstawy dachu, zbudowany na krążynach , zwany także dachem cebulastym.

Źródła

• Słownik terminologiczny sztuk pięknych, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, .
• Witold Szolginia: Architektura. Warszawa: Sigma NOT, 1992, s. 60. . 

Zobacz też

• .