Kość gnykowa – widok od przodu i od góry

Kość gnykowa ( łac. os hyoideum) – nieparzysta kość trzewioczaszki nie mająca połączenia z innymi kośćmi , leży jednak topograficznie w obrębie szyi . Ma kształt podkowy, zawieszona jest poniżej żuchwy . Prawie całkowicie zbudowana jest z istoty zbitej . Bierze ona udział w ruchach krtani dzięki połączeniu z chrząstką tarczowatą za pomocą wzmocnionej więzadłowo błony tarczowo-gnykowej.

W kości gnykowej można dopatrzyć się podobieństwa do żuchwy , wyróżnia się w niej bowiem trzon (łac. corpus ossis hyoidei), parę rogów większych (łac. cornua maiora) i parę rogów mniejszych (łac. cornua minora).

Trzon (łac.corpus ossis hyoidei, wypukły ku przodowi. Na jego przedniej powierzchni występuje szereg bruzd, do których przyczepiają się mięśnie nad- i podgnykowe .

Rogi większe (łac. cornua majora) zakończone niewielkim zgrubieniem, odchodzą ku tyłowi i nieco na zewnątrz od końców trzonu. Połączone są z nim chrząstkozrostem , który z wiekiem kostnieje. Są one dłuższe od trzonu. Ich tylne końce znajdują się w bliskim sąsiedztwie tętnicy szyjnej zewnętrznej tuż poniżej odejścia tętnicy językowej .

Rogi mniejsze (łac. cornua minora) odchodzą ku tyłowi i ku górze od trzonu w miejscu odejścia rogów większych. Są niewielkimi stożkowatymi wyniosłościami zbudowanymi z chrząstki , która z wiekiem kostnieje. Łączą się z trzonem za pomocą więzozrostu lub za pomoca niewielkiego stawu.

Zobacz też: aparat gnykowy