plemiona serbskie w VII-IX wieku

Konawlanie również Kanalici – drobne plemię słowiańskie, które w połowie VII wieku osiedliło się na wybrzeżu dalmatyńskim , mając od północy jako sąsiadów plemię Trebinian , a od zachodu Zahumlan .

Najmniejsze z plemion Primorja nigdy nie odegrało znaczniejszej roli politycznej. W VII i VIII wieku znalazło się wraz z sąsiednimi plemionami w wielkim serbskim związku plemiennym. Wraz ze stabilizowaniem się sytuacji plemion słowiańskich na Bałkanach w trakcie VIII wieku związek zaczął się rozpadać. Trudno powiedzieć, na jak długo Konawlanie odzyskali wówczas niezależność. Poszczególne plemiona serbskie zaczęły się w tym czasie organizować w samodzielne państwa, do czego Konawlanie z racji swej niewielkiej liczebności nie byli zdolni^[1]. W 867 roku swoje zwierzchnictwo narzucił plemionom Primorja, a więc i Konawlanom, cesarz bizantyński Bazyli I . Nie mogło ono jednak być zbyt uciążliwe, skoro cesarz dla zjednania swych nowych lenników przekazał im daninę, płaconą przez bizantyńskie miasta nadmorskie Konstantynopolowi . Znacznie poważniejsze dla Konawlan okazało się sąsiedztwo pobliskiej Serbii Wyszesławiców , która w tym mniej więcej czasie podporządkowała sobie państwo Trebinian, Duklan i niewielkie terytorium Konawlan. Po raz ostatni o samodzielności Konawlan słychać w połowie X wieku, kiedy po upadku państwa Wyszesławiców terytorium Konawli uniezależniło się od zwierzchnictwa serbskiego^[2].

Nazwa Konawli na określenie ziem leżących na południowy wschód od Dubrownika pozostała w użyciu do najazdu tureckiego. W X wieku ziemie Konawlan znalazły się w granicach trebińsko-duklańskiego państwa Beliciów i przechodziły potem wraz z Trebinią z rąk do rąk rywalizujących ze sobą książąt duklańskich i humskich . Ostatecznie rywalizacje wygrali władcy duklańscy od połowy XI wieku tytułujący się książętami Zety. Około 1150 roku Trebinje i Konawli wraz z większością terytoriów słabnącej Zety przyłączył do Raszki wielki żupan Desa . W granicach państwa raszkańskiego , później serbskiego Konawli pozostało do śmierci ostatniego władcy z dynastii Nemaniczów. W 1373 roku przyłączył je do Bośni wraz z Trebinjem ban Tvrtko I. Po jego śmierci na ziemiach Humu, Trebinja i Konawli własne księstwo utworzyła możnowładcza rodzina Kosaczów. Władca księstwa Stefan Vukčić w 1448 roku ogłosił się hercegiem św. Sawy. W 1465 roku kres istnieniu Hercegowiny położył najazd turecki. Konawli znalazło się w granicach imperium ottomańskiego^[3].

Przypisy

Bibliografia

• T. Wasilewski : Historia Jugosławii do XVIII wieku. W: W. Felczak : Historia Jugosławii. Wrocław: Ossolineum, 1985. . 
• J. Skowronek , M. Tanty , T. Wasilewski : Historia Słowian południowych i zachodnich. Warszawa: PWN, 1988. .