Święty Kanut Lavard,
duń.
Knud Erikssen Lavard (ur.
12 marca
1096
w
Roskilde
, zm.
7 stycznia
1131
w Haraldsted koło
Ringsted
) –
duński
książę i
święty
.
Kanut Lavard na średniowiecznym obrazie w Vigersted w
Danii
Drugi według starszeństwa syn duńskiego króla
Eryka I
zwanego Zawsze Dobry, bratanek króla
Kanuta IV Świętego
, wychowany na dworze
saksońskim
. Książę
Jutlandii
i
Szlezwiku
. Przez lata zaangażowany w walkę z
wikingami
. Wspierał działalność misyjną św. Vicelina. Od
1128
był królem
Wendów
i
Obodrytów
. Król Danii
Niels Stary
(brat Eryka I Zawsze Dobrego) widział w nim konkurenta do duńskiego tronu dla swojego syna
Magnusa Nilssena Silnego
(Magnus den Stærke) i zorganizował jego zabójstwo.
Kanut został zamordowany w styczniu
1131
przez swoich kuzynów Magnusa Silnego i Henryka Skadelaara w zasadzce zorganizowanej w lasach Haraldsted koło
Ringsted
na
Zelandii
. Morderstwo to spowodowało wieloletnią
wojnę domową
między Nielsem i Magnusem z jednej strony, a
Erykiem Pamiętnym
(bratem Kanuta) z drugiej. 8 dni po śmierci Kanuta na świat przyszedł jego jedyny syn z małżeństwa z
Ingeborgą Nowogrodzką
, księżniczką
ruską
, przyszły król Danii
Waldemar I Wielki
. Dzięki staraniom Waldemara, Kanuta uznano za męczennika za sprawiedliwość i w
1169
papież Aleksander III
przeprowadził jego
kanonizację
.
Relikwie
św. Kanuta zostały uroczyście złożone w
sanktuarium
w Ringsted
25 czerwca
1170
. Uroczystość ta połączona była z pierwszą duńską koronacją, siedmioletniego wówczas syna Waldemara,
Kanuta VI
.
Św. Kanut przedstawiany jest jako
rycerz
z
girlandą
,
kopią
i
cyborium
, czasem również jadąc konno w pełnej
zbroi
. Czczony jest głównie w Danii. Dzień św. Kanuta obchodzony jest
7 stycznia
oraz dodatkowo w Danii
25 lipca
.
Oprócz syna Waldemara, będącego najmłodszym jego dzieckiem, z małżeństwa z Ingeborgą urodziły się wcześniej dwie córki:
Zobacz też