Języki bałtyckofińskie, określane też jako języki bałtofińskie lub języki fińskie - grupa językowa w obrębie uralskiej rodziny językowej.

Obejmuje ona kilka języków, których liczba nie jest ostatecznie ustalona z uwagi na kontrowersje dotyczące uznania danego języka za język samodzielny, lub jedynie dialekt innego języka. Języki bałtyckofińskie są kontynuacją języka używanego przez plemiona ugrofińskie zamieszkujące północno-wschodnią Europę na początku I tys. n.e.

Zasięg terytorialny języków bałtofińskich zmniejszył się jednak w stosunku do zajmowanego jeszcze na przełomie I i II tys. n.e. a to z powodu wypierania ich przez języki bałtyckie od południa, języki słowiańskie - od wschodu oraz języki germańskie ( szwedzki) - od zachodu. Także obecnie zasięg występowania małych języków bałtofińskich zmniejsza się wskutek wypierania ich przez rosyjski.
Językami bałtyckofińskimi posługuje się ok. 6,3 mln ludzi zamieszkujących północno-wschodnie wybrzeża Morza Bałtyckiego : w Finlandii , Estonii i Rosji (głównie Karelii ).

Do języków bałtofińskich zalicza się:

• język fiński (Suomi)- ok. 5 mln mówiących
• język estoński - ok. 1,1 mln mówiących
• język karelski - ok. 150 tys. mówiących
• język wepski - ok. 5 tys. mówiących
• język iżoriański ( ingryjski ) - ok. 500 mówiących
• język liwski - poniżej 100 mówiących
• język wotycki - praktycznie wymarły.
  

Ponadto w ostatnich latach pojawia się tendencja do wyodrębniania z języka estońskiego odrębnego języka Võro - ok. 70 tys. mówiących.