Język punicki — wymarły język
semicki
z
grupy kananejskiej
, wywodzący się z języka
fenickiego
(początkowo jego
dialekt
). Używany był w
Kartaginie
— najważniejszej z
fenickich
kolonii — znany z napisów, spośród których najstarsze pochodzą z
IV wieku p.n.e.
Różni się on bardzo nieznacznie od właściwego
języka fenickiego
. Jako język neopunicki był w szerokim użyciu w
Afryce Północnej
przynajmniej do
IV wieku
po Chrystusie. Jeszcze około roku 401 święty Augustyn donosił, że język ten jest używany w tym regionie. Wyparty całkowicie prawdopodobnie dopiero w
VII wieku
przez
język arabski
.
Współcześni
Maltańczycy
twierdzą, że z mówionego języka punickiego wywodzi się współczesny
język maltański
; jest to jednak pogląd nieakceptowany przez niemaltańskich językoznawców, którzy jednoznacznie twierdzą, iż język maltański wywodzi się z dialektu arabskiego i nie ma bezpośredniego związku z językiem fenickim, choć rzeczywiście był on używany na wyspie w pewnym momencie jej historii.
Najlepiej znany urywek tekstu w języku punickim znajduje się w komedii
PlautaPoenulus (Kartagińczyk, wiersz 930 i następne).
Inne hasła zawierające informacje o "Język punicki":