Język ajmara (aymara) -
język
z rodziny
ajmara
, którym posługują się
Indianie
Ajmara
. Ajmara niekiedy łączony jest z językiem keczua, tworząc wraz z nim tzw. subfylę keczumarańską.[1] Inną klasyfikację proponuje Ethnologue, traktując ajmara jako tzw.
makrojęzyk
na który składają się dwa główne języki: ajmara centralny (w Boliwii i innych krajach) oraz ajmara południowy (w Peru).
Obecnie językiem ajmara posługuje się ok. 2,2 mln osób, głównie w
Andach
, a w
Peru
oraz
Boliwii
jest jednym z języków urzędowych (obok
hiszpańskiego
i
keczua
).
Ajmara jest
językiem aglutynacyjnym
i, do pewnego stopnia,
polisyntetycznym
, z szykiem wyrazów
SOV
.
Etymologia
Dawna sugestia, że słowo "ajmara" pochodzi od słów "jaya" (starożytny) i "mara" (rok, czas) jest, z dużą dozą prawdopodobieństwa, błędna. Prawdziwa etymologia nazwy pozostaje niejasna. Informacje na ten temat można znaleźć w książce Lingüística Aimara napisanej przez szanowanego peruwiańskiego językoznawcę Rodolfo Cerrón-Palomino (2000: s. 34-6).
Kolorem zielonym zaznaczony obszar, na którym ponad 90% ludzi posługuje się językiem Ajmara
Niezwykłe cechy
Język ajmara posiada szereg cech, które są cytowane jako niezwykłe. Na przykład, ajmara jest podawany jako język używający
logiki trójwartościowej
(większość języków używa logiki dwuwartościowej).
Umberto Eco
w Ricerca della Lingua Perfetta Nella Cultura Europea (W Poszukiwaniu Idealnego Języka w Kulturze Europejskiej) pisze o ajmara jako języku z niezwykła giętkością i zdolnością do neologizmów.
Bibliografia
Majewicz, Alfred F., Języki świata i ich klasyfikacja, PWN, Warszawa, 1989,
Linki zewnętrzne
Przypisy
- ↑ Majewicz, Alfred F., Języki świata i ich klasyfikacja, str. 160
