Judea (
hebr.
יהודה, Yāhūdhā;
arab.
Jahuza) - górzysta kraina geograficzna położona w historycznej środkowej części
Izraela
. Obecnie terytorium to jest podzielone pomiędzy
Izraelem
a
Autonomią Palestyńską
.
Geografia
Judea to górzysty rejon, który można scharakteryzować jako górzystą
pustynię
.
Góry Judzkie
dochodzą do wysokości 1020
m
n.p.m.
(góra Hebron na południu). Wzgórza obniżają się w kierunku południowym dochodząc do wysokości 400
m
n.p.m.
Geograficznie rejon można podzielić na: wzgórza Hebronu, siodło Jerozolimy, wzgórza Betlejem i
pustynię Judzką
, która dochodzi do
Morza Martwego
.
Na południu Judea przechodzi w
pustynię Negew
, na której dominują nagie skaliste szczyty oraz potężne płaskowyże poprzecinane głębokimi kanionami.
Głównymi miastami Judei są:
Jerozolima
,
Betar Illit
,
Betlejem
,
Efrata
, Gusz Ecjon,
Jerycho
i
Hebron
.
Historia
Między
X
a
VI w. p.n.e.
istniało tu
królestwo Judy
ze stolicą w
Jerozolimie
. Powstało po śmierci króla
Salomona
i rozpadzie
Izraela
(ok. 930 p.n.e.) na królestwo północne (
Izrael
) ze stolicą w
Samarii
i południowe (Judę). Juda została podbita została przez władcę babilońskiego Nabukadnezara II (
Nabuchodonozora II
) w
586 p.n.e.
, a znaczna część jej ludności została uprowadzona do
Babilonu
(
niewola babilońska
Żydów
). Po podbiciu państwa babilońskiego przez
Persów
Juda została przekształcona w perską prowincję Jehud o dużym stopniu autonomii. Po jej zajęciu przez
Aleksandra Macedońskiego
w roku
332 p.n.e.
upowszechniła się grecka nazwa Judy,
Judea
.
W odległości około 11
km
na południe od
Jerozolimy
król
Herod I Wielki
wybudował na wzgórzu swój pałac i fortecę
Herodion
. U podnóża góry powstało miasto, w którym król został pochowany.
Zobacz także
