Julian Leszczyński, pseudonimy: Leński, Cienki J., J.L., Julian, Jelski, J. Elski, Smętny, Zarzycki i inne (ur. 8 stycznia 1889 w Płocku , zm. 20 sierpnia 1939 ?) – polski działacz komunistyczny i publicysta, członek SDKPiL i KPP .

Urodził się w rodzinie robotniczej. W 1901 roku został uczniem Gimnazjum Gubernialnego, z którego za udział w strajku szkolnym 1905 został wydalony. W 1906 przeniósł się do nowo powstałego Gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej. Był współzałożycielem pisma młodzieżowego "Do Dzieła", na łamach którego publikował swoje pierwsze prace, w tym wiersze. Od 1906 należał do SDKPiL.

W 1909 wstąpił na wydział filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie i rozpoczął studia polonistyczne. W czasie studiów był aktywnym członkiem Związku Młodzieży Socjalistycznej "Spójnia", w latach 1910-1911 jego przewodniczącym, a od 1910 również współredaktorem jego organu Głos Młodzieży Socjalistycznej. W 1912 przeprowadził się do Warszawy i nawiązał kontakt z tamtejszym SDKPiL, a wkrótce został członkiem Komitetu Warszawskiego SDKPiL. W związku z walką o ubezpieczenia społeczne dla robotników napisał z polecenia partii opublikowaną w 1913 broszurę Robotnicza Kasa Chorych.

W sierpniu 1913 z ramienia organizacji warszawskiej SDKPiL brał udział w kierowanej przez Lenina naradzie działaczy SDPRR w Poroninie . W styczniu 1914 został aresztowany przez żandarmów carskich i osadzony w więzieniu, a w przededniu I wojny światowej zesłany w głąb Rosji . Po wyjściu na wolność w czasie rewolucji lutowej 1917 organizował na terenie Rosji grupy SDKPiL. Na X Zjeździe tych grup wybrano go do Centralnego Komitetu Wykonawczego grup SDKPiL w Rosji. Jesienią 1917, obok Feliksa Dzierżyńskiego , Józefa Unszlichta i innych, Leszczyński wszedł do tzw. Przedparlamentu i Konstytuanty z listy partii bolszewickiej . Wyróżniał się tu jako mówca i publicysta, redagował wychodzącą w tym czasie w Rosji Trybunę . Był aktywnym uczestnikiem rewolucji październikowej .

W listopadzie 1917 został mianowany kierownikiem Komisariatu do Spraw Polskich, powstałego wówczas w ramach Komisariatu Ludowego do Spraw Narodowościowych. Na placówce tej razem z Stanisławem Bobińskim, Kazimierzem Cichowskim , Bronisławem Bortnowskim (Bronkowskim) rozwinął szeroką działalność polityczną, społeczną i kulturalną wśród uchodźców polskich, organizował ich powrót do Polski.

Po utworzeniu w 1919 Białorusko-Litewskiej Republiki Radzieckiej był przez krótki czas jej komisarzem oświaty, pracując nad rozbudową szkolnictwa polskiego. Od kwietnia 1919 redagował wychodzące w Mińsku polskie pismo rewolucyjne Młot. Od 1920 współredagował Głos Komunisty, a także zamieszczał swoje artykuły w Żołnierzu Rewolucji, Kalendarzu Robotniczym, Trybunie Komunistycznej (1922) i innych rewolucyjnych wydawnictwach polskich na terenie Rosji Radzieckiej. Był również wykładowcą literatury polskiej na kursach pedagogicznych w Moskwie w 1921.

Od chwili powstania KPP w 1918, Leszczyński utrzymywał stałą więź z partią. W czasie wojny polsko-bolszewickiej współpracował ściśle z Tymczasowym Komitetem Rewolucyjnym Polski w Białymstoku. Do 1923 działał głównie wśród Polaków w Rosji. W latach 1923-1924 brał udział w dyskusji ideologicznej, jaka w tym czasie wywiązała się w KPP, prezentując stanowisko ultralewicowe i atakując władze partii.

W 1924 wyjechał za granicę, wpierw do Berlina , a następnie do Francji gdzie działał we Francuskiej Partii Komunistycznej . Brał udział w obradach Komisji Polskiej V Kongresu Międzynarodówki Komunistycznej w lipcu 1924. Po kongresie wrócił do kraju gdzie z Franciszkiem Grzelszczakiem (Grzegorzewskim) i Stanisławem Mertensem (Skulskim) kierował przygotowaniami do III Zjazdu KPP. Jednakże wkrótce (w 1924) został pod nazwiskiem Laskowski aresztowany w Sosnowcu i osadzony w więzieniu. Po roku udało mu się zbiec z poczekalni sędziego śledczego w Warszawie. Przedostał się do Berlina, a następnie do ZSRR .

W grudniu 1925 wziął udział w IV Konferencji KPP, na której został wybrany do Komitetu Centralnego. Po przewrocie majowym został przywódcą tzw. "mniejszości" w partii. Na IV Zjeździe KPP w 1927 wygłosił koreferat O sytuacji politycznej i zadaniach partii.

W 1928 był członkiem delegacji na VI Kongres Międzynarodówki Komunistycznej i uczestniczył w opracowaniu uchwalonego na tym kongresie Programu III Międzynarodówki.

W 1929, dzięki poparciu jakie uzyskała "mniejszość" w Międzynarodówce Komunistycznej, VI Plenum KC KPP wybrało go sekretarzem generalnym KC. Całkowicie podporządkował KPP Kominternowi, przez co stała się jedynie rodzajem sowieckiej agentury. Funkcję tę pełnił do chwili rozwiązania KPP w 1937.

W 1930 kierował obradami V Zjazdu KPP, na którym wygłosił referat sprawozdawczy. Następnie uczestniczył w opracowaniu programu KPP, który został uchwalony w 1932 na VI Zjeździe. Brał aktywny udział w działalności Komitetu Wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej. Na XII Plenum Komitetu Wykonawczego Międzynarodówki Komunistycznej w 1932 Leszczyński wygłosił referat Niemcy i Polska – węzłowe pozycje frontu rewolucyjnego.

Na VII Kongresie Międzynarodówki Komunistycznej w 1935 wygłosił programowe przemówienie, stanowiące próbę skonkretyzowania dla warunków polskich wytycznych nowej taktyki jednolitego frontu. Wspólnie z innymi członkami KC KPP opracował uchwały IV Plenum (1936) i V Plenum (1937) KC KPP.

W 10 czerwca 1937 został aresztowany w Moskwie. Zginął jako ofiara stalinowskiej prowokacji wraz z innymi działaczami KPP w czasie czystek stalinowskich . Kierowana przez niego Komunistyczna Partia Polski oskarżona została wówczas o odchylenia trockistowskie. Nie jest pewne, czy zginął wkrótce czy później. Według prawdopodobnej wersji zmarł w 1939. W 1955 został zrehabilitowany. Pozostawił po sobie ponad 100 pozycji publicystycznych w czasopismach polskich i międzynarodowych.