Sefer chasidim ( hebr . Księga pobożnych) to najważniejszy tekst powstały w kręgu mistyków tzw. chasydyzmu niemieckiego , którego rozkwit przypada na okres 1150 - 1250 . jest kompilacją spuścizny po trzech głównych przedstawicielach tego nurtu: Samuelu Chasydzie, Jehudzie Chasydzie z Wormacji i Eleazarze z Wormacji, przy czym największą część stanowią nauki Jehudy Chasyda. Literacko słabo opracowana, jest luźnym zbiorem nauk i opowieści, egzegez biblijnych i nieraz cudownych opowieści. Odbija w sobie obraz życia Żydów w średniowiecznych Niemczech.

Istotą księgi jest przedstawienie nowego ideału pobożności, na który składają się: odwrócenie się od rzeczy tego świata, zobojętnienie duszy i skrajny altruizm . Wizja świata zawarta w księdze jest głęboko pesymistyczna, jedynie nadzieja przyszłego odkupienia jest źródłem optymizmu. Księga postuluje całkowite odrzucenie mieszczańskiego stylu życia i pogardę dla pieniądza . Prawdziwy chasyd powinien być nieczuły na obelgi i znosić wszelką hańbę.

Rygoryzm religijny zalecany przez chasydów niemieckich przekraczał zalecenia halachy . Pobożny powinien trzymać się prawa niebios - din szamajjim - przekraczającego prawo Tory w wydaniu halachicznym.

Ideał życia pobożnego propagowany przez Sefer chasidim pozostawał dominujący w Niemczech aż do XVII w. i rozprzestrzenienia się kabały luriańskiej