Jean-Pierre Chevènement (ur.
2 marca
1939
w
Belforcie
) –
francuski
polityk, parlamentarzysta, były minister w kilku rządach.
Życiorys
Jego przodkowie pochodzili ze
Szwajcarii
, nosili tam nazwisko Schwennemann, zmienione na Chevènement w XVIII wieku.
Jean-Pierre Chevènement ukończył studia w
Instytucie Nauk Politycznych w Paryżu
, kształcił się też w prestiżowej École nationale d'administration, w której w 1965 uzyskał promocję "
Stendhal
".
Początkowo należał do
Oddziału Francuskiego Międzynarodówki Robotniczej
, pod koniec lat 60. został członkiem
Partii Socjalistycznej
. Wcześniej znalazł się wśród założycieli lewicowego Ośrodka Badań i Edukacji Socjalistycznej (Centre d'études, de recherche et d'éducation socialistes).
Od 1973 do 2002 (z przerwami w okresie pracy w administracji rządowej) sprawował mandat posła do
Zgromadzenia Narodowego
, dziewięciokrotnie skutecznie kandydując do tej izby parlamentu. W latach 1974-1988 był radnym regionu
Franche-Comté
, przez rok pełnił funkcję wiceprzewodniczącego tej rady. W okresach 1977-1983 i 1997-2000 zajmował stanowisko pierwszego zastępcy
mera
Belfortu
, natomiast w okresie 1983-1997 oraz ponownie od 2001 do 2007 był burmistrzem tego miasta.
W 1981 wszedł po raz pierwszy w skład rady ministrów, kiedy to w rządzie
Pierre'a Mauroy
został ministrem stanu, obejmując też resort nauki i technologii (od 1982 nauki i przemysłu). Podał się do dymisji w 1983 w proteście przeciwko popieraniu przez prezydenta
Françoisa Mitterranda
koncepcji
Europejskiego Systemu Walutowego
[2]. Już w 1984 powrócił jednak do lewicowego rządu jako minister edukacji w gabinecie
Laurenta Fabiusa
, którym był przez kolejne dwa lata.
Po zwycięstwie socjalistów w 1988, mianowano go ministrem obrony w rządzie
Michela Rocarda
. Zrezygnował z tej funkcji, krytykując udział wojsk francuskich w
I wojnie w Zatoce Perskiej
[2]. Dwa lata później odszedł z Partii Socjalistycznej, zakładając własne, nacjonalistyczne, lewicowe i eurosceptyczne ugrupowanie –
Ruch Obywateli
. W 1997 wprowadził tę partię w skład bloku lewicy. W tym samym roku został ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie
Lionela Jospina
.
W 1998 przeszedł operację chirurgiczną
pęcherzyka żółciowego
. Po reakcji
alergicznej
na zastosowane
znieczulenie
, zapadł w kilkudniową
śpiączkę
[3]. Do pracy powrócił po kilku miesiącach. W 2000 po raz trzeci demonstracyjnie zrzekł się urzędu ministra, tym razem sprzeciwiając się planom przyznania
Korsyce
większej autonomii[2].
Wystartował w
wyborach prezydenckich w 2002
, jako kandydat "Bieguna Republikańskiego". Kampanię wyborczą prowadził pod populistycznymi hasłami opartymi na krytyce głównych kandydatów,
Jacques'a Chiraca
i
Lionela Jospina
. W głosowaniu otrzymał ponad pięcioprocentowe poparcie, co przyczyniło się do rozbicia głosów na lewicy i porażki lidera socjalistów już w pierwszej turze[4].
W konsekwencji w tym samym roku Partia Socjalistyczna wystawiła w jego okręgu wyborczym własnego kandydata, co ułatwiło zwycięstwo kandydatce
Unii na rzecz Większości Prezydenckiej
. W 2003 Jean-Pierre Chevènement przekształcił swoje zaplecze polityczne w
Ruch Obywatelski i Republikański
. W
wyborach prezydenckich w 2007
ogłosił swoje poparcie dla
Ségolène Royal
. W zamian za to dostał wsparcie PS w
wyborach
do Zgromadzenia Narodowego, w których jednak ponownie przegrał z reprezentantem UMP.
W 2008 Jean-Pierre Chevènement powrócił do parlamentu, wygrywając wybory do
Senatu
w departamencie
Territoire-de-Belfort
. Został powołany na wiceprzewodniczącego frakcji Europejskiego Zgromadzenia Demokratycznego i Społecznego[5].
Przypisy
Źródła
