Jan Grot (Grotowic) herbu
Rawicz
(zm.
5 sierpnia
1347
w Wawrzeńczycach) –
biskup krakowski
.
Życiorys
Był synem
podkomorzego
sandomierskiego
(który piastował także urząd
kasztelana
Połanieckiego
). Od 1313 był kanclerzem kujawskim, od 1318 łęczyckim przy
Władysławie Łokietku
. W 1325 odbył studia w
Bolonii
. 1 października 1326 został biskupem krakowskim, sakrę biskupią otrzymał w 1327.
Polityka
W 1322 oczyścił się z zarzutów
Jana Muskaty
o sprzeniewierzenie pieniędzy zbieranych na
kolektę papieską
. W 1328 jego wysłannik zdefraudował 20 grzywien złota, przeznaczonego dla papieża. W 1329 po raz drugi padł ofiarą oszustwa, gdy wysłany przez niego zakonnik krzyżacki zawłaszczył pieniądze biskupa. Wszedł wówczas w konflikt z kolektorem i nuncjuszem papieskim w Polsce Piotrem z Alwernii, który oskarżał go o rabunek dóbr kościelnych. Papież w 1334 odwołał nuncjusza. Stanął na czele opozycji wobec
Kazimierza Wielkiego
, niechętny jego polityce ustępstw wobec Krzyżaków. W 1334 rzucił
klątwę
na króla i nałożył
interdykt
na diecezję. Wystąpił w obronie wolności biskupstwa krakowskiego wobec monarchii i przeciwko jej obciążeniom finansowym na rzecz państwa. W odpowiedzi Kazimierz oskarżył biskupa przed papieżem o zdradzanie tajemnic stanu, nawoływanie do buntu i nadużycia w nadawaniu
beneficjów kościelnych
. Napominany przez papieża do pojednania z królem, pozostał nieprzejednany. W 1338, gdy
ekskomunikowany
król wszedł do katedry
wawelskiej
biskup przerwał nabożeństwo. Dokonał też najazdu zbrojnego na Wawel pod nieobecność króla, by uwolnić swojego sługę. Stał się jednym z głównych świadków w
procesie warszawskim
w 1339 przeciwko Krzyżakom. Posłował do papieża do
Awinionu
w celu zatwierdzenia wyroku tego procesu. W 1341 papież mianował go swoim komisarzem do pertraktacji z zakonem krzyżackim, w tym roku otrzymał też
paliusz
arcybiskupi. W 1343 pojednał się z Kazimierzem, nie podpisał się jednak pod
pokojem kaliskim
(1343).
Działalność w diecezji
Kontynuował przebudowę katedry wawelskiej, w 1346 konsekrował jej główny ołtarz. Był też fundatorem wielu wsi na prawie czynszowym i kościołów wiejskich. W 1328 wydał pierwsze statuty kapitulne, w 1331 statuty synodalne. Bronił niezależności finansowej kościoła wobec władzy świeckiej. Dbał też o niezależność finansową swojej diecezji w kościele, tocząc wiele procesów tak ze świeckimi jak i duchownymi.
