Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

James Monroe

James Monroe - (ur. 28 kwietnia 1758 w Wirginii, zm. 4 lipca 1831 w Nowym Jorku) – amerykański polityk i dyplomata. 5. Prezydent Stanów Zjednoczonych w latach 1817-1825.

James Monroe był również Ambasadorem USA we Francji (1794-96) i Wielkiej Brytanii (1803-07); senatorem (1790-94); Gubernatorem stanu Wirginia (1799 – 1802 i 1811); Sekretarzem Stanu USA (1811-14 oraz 1815-17); Sekretarzem Wojny USA (1814-15).

Lata młodości

James Monroe urodził się 28 kwietnia 1758 w Hrabstwie Westmoreland w stanie Wirginia w rodzinie farmera.

Mają 16 lat rozpoczął studia na College of William and Mary. Jednak już po dwóch latach (w 1776) porzucił studia, by wziąć udział w rewolucji amerykańskiej. 26 grudnia 1776 został ranny w bitwie pod Trenton i awansował do stopnia kapitana.

Prezydent Stanów Zjednoczonych

Wraz z końcem drugiej kadencji Jamesa Madisona, James Monroe (Sekretarz Stanu) był jedynym kandydatem Partii Demokratyczno-Republikańskiej na urząd prezydenta. W głosowaniu powszechnym zdobył 68,2% głosów, a w Kolegium Elektorów otrzymał 183 do 34 dla Rufusa Kinga (senatora z Nowego Jorku). Wiceprezydentem został Daniel D. Tompkins.

James Monroe objął urząd 4 marca 1817. Zaprzysiężenia – na 5. Prezydenta Stanów Zjednoczonych – dokonał po raz piąty Prezes Sądu Najwyższego John Marshall. Co ciekawe było to pierwsze zaprzysiężenie prezydenta dokonane na zewnątrz budynku. Powód był prozaiczny: senatorowie i reprezentanci kłócili się między sobą o przydział liczby miejsc na uroczystości. Sędzia Marshall postanowił, że zaprzysiężenia dokona na zewnątrz Kapitolu na platformie ustawionej po wschodniej stronie. Co ciekawe, przez krótki czas Monroe urzędował w wynajętym Octagon Hause, bowiem Biały Dom był remontowany.

W 1820 ponownie ubiegał sie urząd prezydenta. W głosowaniu powszechnym otrzymał aż 80,6% co dało mu wszystkie głosy elektorskie. Jednak były senator i Gubernator z New Hampshire William Plumter zagłosował na Sekretarza Stanu Johny Q. Adamsa. W rzeczywistości Plumter był zwolennikiem Monroe, jednak uważał, że komplet głosów elektorskich powinien pozostać tylko przy Washingtonie (dwukrotnie wybrany jednogłośnie przez Kolegium). Wiceprezydentem ponownie został Tompkins.

Na drugą kadencję został zaprzysiężony 5 marca 1821, a przysięgę odebrał ponownie Marshall. Początkowo uroczystość miała odbyć się 4 marca, jednak z powodu deszczu i śniegu przełożono ją o jeden dzień. Pozostaje to jedyny przypadek, kiedy uroczystość zaprzysiężenia prezydenta zostaje przesunięta. Co ciekawe, po raz pierwszy inauguracji prezydenckiej przygrywała orkiestra amerykańskiej piechoty morskiej. Zapoczątkowany został tym samym zwyczaj, który obowiązuje do dziś.

Podróż po USA

Zaledwie dwa i pół miesiąca po objęciu urzędu (w maju 1817) postanowił udać się w podróż po północnych stanach. Prezydent dokonywał inspekcji stoczni, fortów i posterunków granicznych. Wykorzystał również okazję pokazania siebie mieszkańcom małych miasteczek. Wielu Amerykanów nigdy nie widzała na własne oczy prezydenta, toteż wszędzie witały go liczne – jak na ówczesne czasy – tłumy. W liście do byłego prezydenta Thomasa Jeffersona (1801-09) pisał: W głównych miastach cała ludność wydaje się być w ciągłym podnieceniu.

W stanach środkowe wybrzeża był witany oczywiście owacyjnie. Monroe obawiał się jak przywitają go mieszkańcy regionu Nowej Anglii, gdzie przeważali sympatycy Partii Federalistów, którzy w niedawnych wyborach głosowali na Rufusa Kinga; Partia Demokratyczno-Republikańska już od 16 lat miała "swojego prezydenta". Jego obawy nie potwierdziły się i również w północnych stanach witany był ciepło i z zainteresowaniem.

Era dobrego samopoczucia

12 lipca 1817 bostoński dziennik Columbian Centinel w artykule zatytułowanym Era dobrego samopoczucia pisał, że ludność – w opisanej wyżej podróży po USA – wyraziła prezydentowi swoje "dobre samopoczucie" i zadowolenie z sytuacji w kraju, który stał się bezpieczny i znajduje się na drodze do prosperity. Choć nastroje Amerykanów wcale nie były tak jednoznacznie optymistyczne, określenie ery dobrego samopoczucia przylgnął do prezydentury Monroe i slogan ten był wykorzystywany przez jego partię.

W pozytywnym postrzeganiu jego rządów pomogły jego warunki fizyczne: był wysoki, postawny i niebieskooki – na pierwszy rzut oka przypominał nieżyjącego już George`a Washingtona uznawanego za bohatera. Monroe wiedział o tym i często pokazywał się publicznie w swoim starym mundurze wojskowym. Starszym Amerykanom przypominał minioną epokę: nosił pończochy, bryczesy, miecz i tradycyjny trójkątny kapelusz. Wszyscy wiedzieli, że Monroe jest ostatnim z 18-wiecznych bohaterów.

Należy jednak pamiętać, że prawa głosu nie miała znacząca część społeczeństwa. W kraju wykorzystywano niewolników, a grono ludzi żyła w niepewności ekonomicznej. Pod koniec pierwszej kadencji recesja gospodarcza doprowadziła do bankructwa wielu Amerykanów.

Faktem jest jednak, że Monroe prowadził politykę opartą na unikaniu sporów partyjnych i regionalnych. Właśnie erą dobrego samopoczucia był okres w którym Naród wydawał się bardziej zjednoczony i skonsolidowany, gdzie unikano walce o lokalne i partykularne interesy. Nawet John Quincy Adams – znany z oszczędności w prawieniu komplementów – pisał, że lata prezydentury Monroe będą przez przyszłe pokolenia określane złotym wiekiem republiki. James Monroe już podczas wystąpienia inauguracyjnego mówił:

    Stany Zjednoczone rozwijają się bezprecedensowo... Każdy obywatel myśli o sile narodowej. I tę sytuację należy zachować.
Doktryna Monroe`a

Obawiając się, że kraje europejskie będą próbowały pomóc Hiszpanii w walce z wyzwalającymi się koloniami w Ameryce Południowej prowadził politykę, która dwadzieścia lat po jego śmierci została nazwana Doktryną Monroe`a. Zakładała ona izolacjonizm Stanów Zjednoczonych. Prezydent uważał, że Ameryka powinna być dla Amerykanów i że europejskie systemy polityczne nie są odpowiednie dla nowego kontynentu. Doktryna przewidywała również, że Stany Zjednoczone nie będą mieszały się w sprawy Europy. Politykę tę poparła Wielka Brytania uważając, że żaden kraj nie powinien się mieszać do sporów pomiędzy Hiszpanią a jej koloniami. Polityka Monroe`a miała również uniemożliwić Rosji prowadzenie penetracji wschodnich wybrzeży Ameryki Północnej.

Nie chcąc jednak zadrażniać stosunków z Hiszpanią, Stany Zjednoczone ociągały się z formalnym uznaniem niepodległości nowo powstałych państw Ameryki Południowej. Uczyniły to dopiero w 1822 roku po tym, jak odkupiły w 1821 Florydę od władz w Madrycie.

Doktrynę Monroe`a stosowano jednak do eksploatacji Ameryki Łacińskiej.


Inne hasła zawierające informacje o "James Monroe":

Adwentyzm ...

Koszykówka ...

XVI wiek ...

Dwudziestolecie międzywojenne na świecie ...

Szkoci ...

Ekranizacje dzieł Williama Szekspira ...

1986 ...

Zawał mięśnia sercowego ...

David Garrick ...

Maciej Słomczyński ...


Inne lekcje zawierające informacje o "James Monroe":

203 Okres międzywojenny na świecie. Postęp techniczny i kryzys gospodarczy (plansza 3) ...

217 Nauka i technika (plansza 3) ...

124 Świat i Europa w XVIII w. Rewolucja przemysłowa w Anglii (plansza 5) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie