Język wu (
chiń.
吳語,
pinyin
: wú yǔ, wymowa wu: wu nyu) – jeden z głównych
języków
chińskich używanych powszechnie w
Chinach
. Jest używany w regionie Wu (od którego pochodzi nazwa), w prowincjach
Zhejiang
,
Jiangsu
,
Anhui
,
Jiangxi
i
Fujian
. Główne dialekty wu to dialekty
Hangzhou
,
Wenzhou
,
Suzhou
,
Shaoxing
, Yongkang oraz
Szanghaju
(nazwy dialektów pochodzą od głównych miast poszczególnych regionów). Jest drugim (po
języku mandaryńskim
) co do liczby mówiących językiem używanym w
Chinach
. Łącznie mówi nim 95 milionów osób.
Użytkownicy języka wu twierdzą, że wyróżnia się on od innych języków chińskich swoją miękkością oraz płynnością (w przeciwieństwie do mandaryńskiego), chociaż wymowa różni się znacznie w zależności od dialektu – na przykład w
Szanghaju
mówi się bardziej twardo, a w
Ningbo
– bardziej miękko.
Historia
Początki języka wu datuje się na 1500 p.n.e. Okres jego rozkwitu przypada na
epokę Trzech Królestw
, i z tamtego okresu pochodzą też pierwsze zapiski w tym języku. Dzisiejszą formę wu wykształcił z języka chińskiego używanego podczas panowania
dynastii Tang
, dzięki czemu do dziś posiada wiele archaicznych cech, które w dzisiejszym mandaryńskim już zanikły.
Dzisiaj, mimo że osób mówiących tym językiem przybywa, wu pełni w wyżej wymienionych prowincjach tylko rolę
języka
potocznego, używanego w domu, ponieważ w szkołach i innych ważnych instytucjach w
Chinach
(niezależnie od tego, jakim
językiem
mówi tutejsza ludność) mówi się tzw. językiem oficjalnym –
standardowym mandaryńskim
(putonghua). I mimo że język ten da się zapisać
pismem chińskim
, to dziś mało kto go zapisuje i występuje on tylko w mowie.
Gramatyka
W języku wu częściej niż w mandaryńskim i innych językach chińskich spotykane są tzw. zdania tematyczne, z dopełnieniem wysuniętym na początek zdania (szyk OSV, Dopełnienie+Podmiot+Orzeczenie), np. 箇只电影我看过哉 (dialekt Shaoxing) – dosł. "ten film, ja oglądałem". W języku wu występuje bardzo dużo
zaimków
określających i wskazujących. System
sandhi
tonowego w wielosylabowych wyrazach i wyrażeniach idiomatycznych jest najbardziej złożony spośród języków chińskich. W pewnych przypadkach dopełnienie bliższe i dalsze odróżniane są poprzez opozycję dźwięczność/bezdźwięczność.
Przykład tekstu w języku wu
Pismo chińskie
: 阿拉现在主要个问题就是哪能去解决搿只拼音个事体。
Transliteracja
: Ala yeezei tsuiauge vendii zieu zi naanen chii ciaacue getsa phinin ge zithii.
Tłumaczenie: Teraz naszą kluczową sprawą jest jak rozwiązać problem romanizacji.