Język mongolski – główny język z rodziny mongolskiej języków ałtajskich . W węższym znaczeniu nazwa ta odnosi się do dialektu chałchaskiego, będącego podstawą współczesnego standardu literackiego i języka urzędowego Mongolii (z tego względu język mongolski bywa czasem nazywany także chałcha-mongolskim albo po prostu chałchaskim). W szerszym znaczeniu nazwa ta obejmuje także szereg dialektów ludności mongolskiej z terenów niepodległego państwa mongolskiego, niektórych obszarów Rosji oraz niektórych prowincji Chińskiej Republiki Ludowej , m. in. dialekty: czacharski, uracki, chorczyn-tumucki, chorczyński, udżumczyński, ordoski. Całkowita liczba osób mówiących językiem mongolskim w szerszym znaczeniu szacowana jest na ok. 7 milionów.

Jako przedstawiciel grupy ałtajskiej , język mongolski reprezentuje typ aglutynacyjny . Charakteryzuje się też harmonią wokaliczną .

Jednym z pierwszych europejskich badaczy języka mongolskiego był polski filolog Józef Kowalewski , autor "Słownika mongolsko - rosyjsko - francuskiego" (1844 - 1849) i "Mongolskiej Chrestomatii" (1836-1837) oraz twórca i kierownik pierwszej katedry mongolistyki w Rosji.

Historia języka

Język mongolski przez wieki charakteryzował się silną dyglosją . Tradycyjny język piśmiennictwa, tzw. język mongolski klasyczny , prawdopodobnie w żadnym okresie znanej nam historii literatury mongolskiej nie odzwierciedlał języka mówionego - plemiona mongolskie porozumiewały się własnymi dialektami, często znacznie różniącymi się od wersji pisanej.

Nie wiadomo dokładnie, kiedy opracowano alfabet mongolski i zaczęto posługiwać się ponadregionalną, klasyczną wersją języka mongolskiego. Najstarsze zabytki piśmiennictwa, jakie dotrwały do naszych czasów, pochodzą z XIII wieku, jednak uważa się, że klasyczny język mongolski stosowany był w piśmie już w wieku XII lub nawet wcześniej. Oparto go najprawdopodobniej na jakimś archaicznym, używanym ówcześnie języku rodziny mongolskiej albo też na hipotetycznym języku staromongolskim, jak określa się stadium rozwojowe języka Mongołów sprzed okresu podbojów Czyngis-chana . Nie zachowały się jednak żadne źródła pozwalające na zweryfikowanie tej tezy, ani też umożliwiające dokładną rekonstrukcję języka mówionego z tamtych czasów.

Dużo większa ilość informacji pochodzi natomiast z okresu istnienia tzw. języka średniomongolskiego, tj. zespołu dialektów z okresu od przełomu XII i XIII wieku do przełomu wieków XV i XVI . Dialekty te, w wyniku podbojów Czyngis-chana rozproszone były po olbrzymich obszarach od Mandżurii aż po Europę Wschodnią . Z czasem rozwinęły się z nich współczesne języki rodziny mongolskiej . W okresie języka średniomongolskiego był to jednak dość zwarty zespół etnolektów.

Począwszy od wieku XVII można już jednak mówić o rozpadzie "języka ogólnomongolskiego" i historii języka nowomongolskiego jako odrębnego od pozostałych języków mongolskich. Wskazuje na to między innymi przykład języka ojrackiego , który wykształcił wówczas własną tradycję piśmienniczą (w tzw. piśmie ojrackim, powstałym na bazie alfabetu mongolskiego), odrębną od tradycji innych plemion.

Po II wojnie światowej do rangi ponadregionalnego języka Mongołów wyniesiono dialekt chałchaski. Stał się od podstawą współczesnego standardu literackiego. Ponadto, jako jeden z dialektów języka nowomongolskiego zrozumiały jest też dla plemion mongolskich z Mongolii Wewnętrznej , przez co stanowi ważny środek komunikacji ponadetnicznej w tym regionie.

Pismo

Klasyczne pismo mongolskie

Do zapisywania języka mongolskiego wykorzystywano w jego historii kilka alfabetów. Od XIII w. język ten (we wspomnianej wyżej odmianie klasycznej ) zapisywano pismem mongolskim , czytanym z góry na dół. Pismo to rozwinęło się z alfabetu ujgurskiego . Powstała w nim bogata klasyczna literatura mongolska.

Po krótkim eksperymencie z wprowadzeniem alfabetu, opartego na łacince (przed II wojną światową), w latach 40. XX w. zdecydowano się na wprowadzenie w Mongolii jako oficjalnego alfabetu zmodyfikowanej cyrylicy . Nowe pismo wzorowane było na alfabecie wprowadzonym w 1939 r. w sąsiedniej Buriacji do zapisu języka buriackiego .

W połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku, na fali antypatycznych nastrojów wobec Rosjan , podjęto próbę powrotu do tradycyjnego pisma mongolskiego. Mały Churał podjął nawet stosowną uchwałę, została ona jednak odrzucona przez Wielki Churał ze względu na fakt, iż tradycyjny alfabet mongolski - aczkolwiek dostosowany do języka klasycznego - nadaje się do zapisu współczesnej mongolszczyzny znacznie gorzej niż - także jednak niedoskonała - cyrylica . Od 1984 r. tradycyjne pismo mongolskie nauczane jest jednak w szkołach, wydaje się zapisywane nim gazety, jakkolwiek powszechnie dominuje cyrylica (także ze względów technicznych). Ponadto tradycyjne pismo mongolskie wciąż wykorzystywane jest do zapisu języka mongolskiego i języka ewenkijskiego na obszarach Mongolii Wewnętrznej .

Współczesny alfabet mongolski

Współczesny alfabet mongolski niewiele różni się od rosyjskiej grażdanki , występują w nim jednak dodatkowe litery Ө (ө) i Ү (ү), służące do zapisu głosek nieistniejących w języku rosyjskim.

Zasady transkrypcji współczesnego alfabetu mongolskiego na alfabet polski zostały zaproponowane przez dra Jana Rogalę z Instytutu Orientalistycznego Uniwersytetu Warszawskiego . Zasady te stosuje między innymi Komisja Standaryzacji Nazw Geograficznych przy ustalaniu zaleceń dotyczących polskiego nazewnictwa geograficznego obszaru Mongolii oraz dla mongolskich nazw z obszaru Mongolii Wewnętrznej ^[1].

Poniżej podano zaproponowane przez dra Jana Rogalę zasady transkrypcji alfabetu mongolskiego na alfabet polski i transliteracji na alfabet łaciński ^[2]:

Samogłoski długie, zapisywane w alfabecie mongolskim przez podwojenie litery, dr Rogala proponuje oddawać w transkrypcji również za pomocą podwójnej litery (np. /uul/ góra). Zapis umlautu zaleca zarówno dla ө, jak i dla ү (obok zapisu bez znaków diakrytycznych).

Przypisy

1. ↑ Protokół z XXVIII posiedzenia KSNG (plik PDF)
2. ↑ Tabela na podstawie Nazewnictwo geograficzne świata. Zeszyt 9. Azja Wschodnia , s. 94

Bibliografia

• Godziński Stanisław , Współczesny język mongolski, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 1998
• Kałużyński Stanisław , Klasyczny język mongolski, Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 1998