Iwan Josifowicz Proskurow,
ros.
Иван Иосифович Проскуров (ur.
18 lutego
1907
we wsi Małaja Tokmaczka, zm.
28 października
1941
w
Kujbyszewie
) – Ukrainiec,
radziecki
dowódca wojskowy,
generał-lejtnant
pilot
, szef radzieckiego
wywiadu wojskowego
GRU
(1939–1940),
deputowany
do
Rady Najwyższej ZSRR
1. kadencji (1937–1941),
Bohater Związku Radzieckiego
(1937).
Życiorys
Urodził się 18 lutego 1907 we wsi Małaja Tokmaczka na
Zaporożu
. W 1927 wstąpił do partii komunistycznej
WKP(b)
. Studiował w szkole mechanizacji rolnictwa. W 1931 został powołany do wojska, po czym ukończył wojskową szkołę lotniczą. Od 1934 służył w 89. eskadrze ciężkich bombowców w
Monino
jako dowódca pododdziału.
Od października 1936 do czerwca 1937 walczył w
wojnie domowej w Hiszpanii
jako radziecki "doradca wojskowy", a faktycznie pilot
bombowców
, latając na francuskich bombowcach Potez 540, a później radzieckich szybkich bombowcach
SB-2
. Powierzono mu następnie stanowisko dowódcy 1. Międzynarodowej Eskadry Bombowej. Łączył przy tym funkcje pilota i oficera wywiadu, przeprowadził także kilka akcji werbunkowych w krajach ościennych. Za udział w walkach w Hiszpanii otrzymał 21 czerwca 1937 tytuł
Bohatera Związku Radzieckiego
(order
Złota Gwiazda
nr 33) oraz awans na stopień majora. Po powrocie do ZSRR, dowodził 54. Brygadą Bombową w kijowskim okręgu wojskowym, a następnie 2. Armią Lotniczą specjalnego przeznaczenia w Woroneżu.
14 kwietnia 1939 zastąpił na stanowisku szefa wywiadu wojskowego
GRU
komdiwa Aleksandra Orłowa. Jako pierwszy na tym stanowisku został obdarzony tytułem zastępcy komisarza obrony i wchodził w skład Głównej Rady Wojennej Ludowego Komisariatu Obrony. Otwarcie wypowiadał się przeciwko paktowi ZSRR z
Niemcami
(
pakt Ribbentrop-Mołotow
), podpisanemu w sierpniu 1939. W czerwcu 1940, wraz z wprowadzeniem stopni generalskich w Armii Czerwonej, otrzymał stopień
generała-lejtnanta
lotnictwa.
11 lipca 1940 na stanowisku szefa GRU zastąpił go
Filip Golikow
. Iwan Proskurow został dowódcą lotnictwa
Frontu Dalekowschodniego
, a w październiku pomocnikiem naczelnika Sztabu Generalnego do spraw lotnictwa bombowego dalekiego zasięgu. Tuż przed
atakiem Niemiec na ZSRR
, 22 czerwca 1941 został odwołany z tego stanowiska pod zarzutem awaryjności w podległych mu pułkach i objął dowództwo sił powietrznych
7. Armii
, skoncentrowanej w
Karelii
.
Był
deputowanym
do
Rady Najwyższej ZSRR
1. kadencji (1937–1941).
27 czerwca 1941 – pięć dni po ataku Niemiec na ZSRR – został aresztowany pod sfingowanymi zarzutami szpiegostwa i udziału w spisku oraz nieprzygotowania radzieckiego lotnictwa do wojny. W śledztwie był torturowany przez
NKWD
. Wobec postępu wojsk niemieckich został ewakuowany do
Kujbyszewa
. 28 października 1941 został wraz z grupą wyższych oficerów (trzech z żonami), na polecenie komisarza ludowego NKWD
Ławrientija Berii
rozstrzelany bez sądu.
11 maja 1954 został zrehabilitowany.
Odznaczenia
Bibliografia