Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Iwan Pawłow

Iwan Pawłow

Iwan Pietrowicz Pawłow
Иван Петрович Павлов

Urodzony 26 września 1849
Riazań , Imperium Rosyjskie
Zmarł 27 lutego 1936
Leningrad ,   ZSRR

Iwan Pietrowicz Pawłow, ros. Иван Петрович Павлов (ur. 14 września/26 września 1849 w Riazaniu , zm. 27 lutego 1936 w Leningradzie ) – rosyjski fizjolog , laureat Nagrody Nobla z medycyny w 1904 roku.

Spis treści

Życiorys

Rodzice I. P. Pawłowa: Piotr Dmitrewicz oraz matka Warwara Iwanowna z domu Uspienskaja byli wyznania prawosławnego i chcieli aby ich syn został popem . W 1864 Pawłow ukończył w Riazaniu wyznaniową szkołę podstawową i przeszedł do Riazańskiego Seminarium Duchownego. Na ostatnim roku przeczytał książkę Sieczenowa Odruchy mózgowe. Ta praca odmieniła jego życie – nie chciał już być duchownym. W 1870 rozpoczął studia prawnicze na uniwersytecie (po seminarium nie każdy kierunek studiów można było wybrać) lecz już po 17 dniach przeniósł się na fakultet przyrodniczy na wydziale nauk ścisłych Uniwersytetu Petersburskiego . Specjalizował się w fizjologii zwierząt u Ilii Cjona i F. W. Owsiannikowa. Obok Sieczenowa zajmował się nerwową regulacją. Kiedy Sieczenow musiał wyjechać do Odessy jego miejsce zajął I. F. Cjon. Od niego to Pawłow nauczył się przeprowadzać operacje chirurgiczne. W roku 1875 Pawłow zaczął 3 rok studiów na Wojennej Medyczno-chirurgicznej Akademii (WMA). Równocześnie w latach 1876–1878 pracuje w laboratorium fizjologicznym K.N. Ustimowicza. Po ukończeniu WMA, w 1879 został szefem laboratorium fizjologicznego w klinice C.P. Botkina. Obronił pracę doktorską pt. O nerwach odśrodkowych serca w 1883. Lata 1884–1886 spędził za granicą, w laboratoriach Wrocławia oraz Lipska . W 1890 zostaje profesorem katedry farmakologii WMA a w 1896 prowadzącym katedrę fizjologii. Na tym stanowisku pozostał do 1924 Równocześnie, od 1890 prowadził także laboratorium fizjologiczne przy świeżo organizowanym Instytucie Medycyny eksperymentalnej. W 1901 został członkiem korespondentem a od 1907 członkiem rzeczywistym (zwyczajnym) Petersburskiej Akademii Nauk .

Ponad 10 lat zajęło mu opracowanie metody uzyskiwania trwałej przetoki żołądkowej . Trudność polegała na tym że sok żołądkowy , trawił ścianki żołądka w miejscach cięcia i przedostawał się do jamy brzusznej powodując liczne powikłania psujące eksperymenty. W końcu udało mu się opracować skuteczną metodę (wszywał blaszane rurki z szerokim kołnierzem osłaniającym miejsce cięcia) dzięki której mógł uzyskiwać z przetoki żołądkowej czyste soki trawienne. Dołączając do tego inne przetoki rozmieszczone na całej długości przewodu pokarmowego , od ślinianek a na jelicie grubym kończąc, mógł pobierać i badać wydzieliny z różnych obszarów układu trawiennego i poddawać je badaniom. Robił eksperymenty z pozornym karmieniem (pokarm po pogryzieniu i przełknięciu nie dostawał się do żołądka lecz wylatywał na zewnątrz oraz z pozorną defekacją (zaszywał przewód pokarmowy na początku dwunastnicy). Dzięki tym operacjom odkrył wiele nowych, fundamentalnych faktów z dziedziny fizjologii trawienia i odruchów wydzielniczych. Swoje odkrycia zrelacjonował w 1904 r. na międzynarodowym kongresie fizjologów w Madrycie . W tym samym roku dostał nagrodę Nobla w dziedzinie medycyny za wieloletnie badania nad fizjologią trawienia – tym samym został jej pierwszym rosyjskim laureatem. Na tym samym kongresie madryckim Pawłow zasygnalizował ciekawe zjawiska związane z działalnością układu nerwowego, rozwiązaniu których poświęcił następne 35 lat życia. Już wtedy pojawiły się takie pojęcia jak wzmocnienie , odruch bezwarunkowy , odruch warunkowy będące podstawą teorii warunkowania a w szczególności warunkowania klasycznego . Rewolucja październikowa oraz pierwsze lata po niej spowodowały zastój w rosyjskiej nauce. Stabilizacja sytuacji pozwoliła władzom Rosji Radzieckiej zwrócić uwagę na naukę. Wkrótce I. P. Pawłow, zwłaszcza gdy odmówił wyjazdu na stałe do Sztokholmu na zaproszenie Szwedzkiej Akademii Nauk gdzie obiecywano mu postawienie specjalnie dla jego badań nowego instytutu, stał się ulubieńcem władz a jego badania uzyskały priorytet. W 1925 został kierownikiem Instytutu Fizjologii Akademii Nauk ZSRR .

Pies Pawłowa, Muzeum Pawłowa, 2005

Dorobek naukowy

Badając fizjologię wydzielania śliny stwierdził, że psy wydzielają ślinę nie tylko w trakcie posiłku, ale także w reakcji na bodziec , który posiłek poprzedzał. Jedzenie, powodujące ślinienie nazwano pierwotnym bodźcem kluczowym, a dzwonek bądź lampkę bodźcem obojętnym. W wyniku stałego towarzyszenia bodźców obojętnych bodźcom kluczowym następowało przekształcenie bodźców obojętnych we wtórne bodźce kluczowe. Zjawisko to Pawłow nazwał odruchem warunkowym, w odróżnieniu od wrodzonego odruchu bezwarunkowego czyli ślinienia się na pierwotny bodziec kluczowy (pokarm). Dalsze badania doprowadziły do odkrycia praw nabywania odruchów warunkowych.

I. Pawłow zajmował się także działalnością układu nerwowego jako całości. Na podstawie swoich badań określił cztery rodzaje układu nerwowego jako fizjologiczną podstawę typologii temperamentów Hipokratesa-Galena . Kryteriami służącymi wyodrębnianiu tych rodzajów były: siła układu nerwowego, jego zrównoważenie oraz siła procesów pobudzania/hamowania. Wyróżnił:

  • Melancholika – o słabym układzie nerwowym
  • Choleryka – charakteryzującego się silnym układem nerwowym i brakiem równowagi między procesami pobudzania i hamowania
  • Flegmatyka – z silnym układem nerwowym, charakteryzującego się równowagą między słabymi procesami hamowania i pobudzania
  • Sangwinika – mającego silny układ nerwowy, charakteryzujący się równowagą między silnie zaznaczającymi się procesami hamowania i pobudzenia.

Ten podział został wykorzystany do badania temperamentu ludzi za pomocą kwestionariusza PTS (Pavlovian Temperament Survey) autorstwa Jana Strelaua .

I. P. Pawłow został pochowany w Leningradzie , na Cmentarzu Wołkowskim w części dla zasłużonych zwanej Literackie mosty.

W 1950 pod hasłem obrony dziedzictwa pawłowskiego odbyła się w Moskwie konferencja fizjologów radzieckich. Przewodzili jej K. M. Bykow oraz A. G. Iwanow-Smoleński. Różne cytaty z dzieł Pawłowa uznano wtedy za niepodważalne pewniki. Ograniczyło to swobodę prac naukowych a wkrótce bardzo obniżyło rangę radzieckiej fizjologii, psychologii oraz psychiatrii, przy okazji, zupełnie niezasłużenie również rangę osiągnięć samego I. P. Pawłowa.

Zobacz też

Bibliografia

  • Э. А. Асратян. Иван Петрович Павлов. Жизнь, творчество, современное состояние учения. М.: Наука, 1981.


Inne hasła zawierające informacje o "Iwan Pawłow":

1484 ...

1499 ...

Iwan IV Groźny ...

1362 ...

1361 ...

1468 ...

1225 ...

Armia Czerwona ...

1467 ...

1377 ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Iwan Pawłow":

218b Sprawa polska podczas II wojny światowej (plansza 4) ...

114 b Europa Środkowowschodnia w XVI w. (plansza 9) ...

02. Człowiek jako istota społeczna (plansza 16) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie