Joachim Bielski, herbu
Prawdzic
(ur. we wsi
Biała (powiat pajęczański)
ok. 1540, zm.
1599
) –
sekretarz królewski
, rycerz, poseł, poeta, historyk. Pisał po polsku i łacinie.
Był jedynym synem rycerza sieradzkiego i pisarza
Marcina
. Uczył się w szkółce parafialnej w
Kurzelowie
, następnie w protestanckim gimnazjum akademickim w Brzegu, potem w
Krakowie
, gdzie poznał podkanclerza koronnego, kanclerza wielkiego koronnego
Piotra Dunina-Wolskiego
i z nim się zaprzyjaźnił.
Był posłem dyplomatycznym króla
Stefana Batorego
, m.in. towarzyszył
Mikołajowi Firlejowi
–
kasztelanowi
wiślickiemu, w poselstwie do margrabiego brandenburskiego oraz w misji do
Elbląga
(połowa lipca
1577
r.), celem przegotowania tego miasta do obrony przed najazdem wojsk
gdańskich
. W
1579
r. brał udział w
wyprawie moskiewskiej
Stefana Batorego. Około 1588–1590 r. został sekretarzem
Zygmunta III Wazy
. Był posłem na sejm, deputowanym do Trybunału Królewskiego.
Zbiór jego wierszy łacińskich pod tytułem Carminum liber wydano w Krakowie w roku
1588
. Wydał w
1597
r. i uzupełnił nowszymi dziejami Kroniki świata (Popularny podręcznik historii w XVII i w XVIII w.) Marcina Bielskiego. Doprowadził je do czasów Zygmunta III Wazy. Jest także autorem Dalszego ciągu kroniki polskiej dotyczącego lat 1587-1598, odnalezionego przez
F. M. Sobieszczańskiego
, gdzie opisał dziesięć lat dziejów Polski (1587–1598).
Nowe utwory Joachima Bielskiego odnalazł też W. Bieńkowski.
Prace
- Monodia na pogrzeb swietey pamieci Stephana I. niezwyciezonego Króla polskiego (1588)
wersja cyfrowa w PBI
- Kronika polska Marcina Bielskiego, nowo przez Joachima Bielskiego, syna jego wydana, Kraków 1597.
Źródło
- Mała Encyklopedia Kultury Antycznej, Warszawa 1968.