Innocenty IV, (właściwie Sinibaldo Fieschi), (ur. w
Genui
- zm.
7 grudnia
1254 w Neapolu) –
papież
w latach 1243-1254.
Urodził się w
Genui
jako syn hrabiego de Lavagna stronnika Gibelinów opowiadających się za władzą cesarska we Włoszech.
W
1227
roku został wicekanclerzem Kościoła i
kardynałem
. Dążył do zyskania władzy powszechnej przez papiestwo. W
1245
roku zwołał
Sobór Lyoński I
.
Pochodził z arystokratycznej rodziny - jego ojcem był Hugon, hrabia Lawanii. Nad jego wychowaniem pieczę sprawował stryj Opizjusz, biskup Parmy. Odebrał staranne wykształcenie prawnicze (prawo kanoniczne i rzymskie) na uniwersytetach w Bolonii i Parmie, gdzie potem wykładał.
W 1243 wydał decyzję, na mocy której w kraju podbijanym przez
Krzyżaków
powstały cztery diecezje:
chełmińska
,
pomezańska
,
warmińska
i
sambijska
.
W
1246
jego wysłannicy jako pierwsi Europejczycy przybyli do wielkiego chana mongolskiego z listem od niego. Papieskie poselstwo przekazali
Jan di Piano Carpini
i
Benedykt Polak
, a ich relacja jest najstarszym wiarygodnym źródłem wiedzy o państwie mongolskim.
W
1248
roku nadał unikalny przywilej
Chorwatom
używania swojego ojczystego języka i
głagolickiego
pisma w katolickiej liturgii. Przywilej ten przetrwał 7 stuleci (inaczej niż np. chiński) — aż dopiero
Sobór watykański II
w latach 1962-1965 dopuścił oficjalnie inne narodowe języki do katolickiej liturgii.
W
1252
roku wydał bullę
Ad extirpanda
(łac. "Aby wykorzenić"), w której zezwolił sądom kościelnym na stosowanie tortur wobec osób podejrzanych o herezję, a władze świeckie zobowiązał do przymuszania heretyków za pomocą tortur do składania zeznań obciążających oraz do wydania wszystkich swoich wspólników[1].
8 września 1253 w uroczystość narodzenia NMP kanonizuje Stanisława ze Szczepanowa, biskupa krakowskiego.
Przypisy