Codex Fuldensis, strony 296-297

Codex Fuldensis (F), rękopis Wulgaty , zawiera tekst 23 kanonicznych ksiąg Nowego Testamentu , ponadto Diatessaron oraz List do Laodycejczyków. Jest jednym z najstarszych datowanych rękopisów Nowego Testamentu i jedynym wczesnym rękopisem NT, o którym wiemy że był redagowany przez znamienitego uczonego^[1]. Jest drugim ważnym świadkiem tekstu Wulgaty, najważniejszym i najstarszym świadkiem pełnego tekstu Diatessaronu. Kodeks jest ważnym - o ile nie najważniejszym - świadkiem w dyskusji nad autentycznością tekstu 1 Kor 14,34-35.

Opis

Tekst czterech Ewangelii jest w formie Diatessaronu Tacjana , ponadto: apokryficzny list apostoła Pawła do mieszkańców Laodycei oraz Hieronima Epistula ad Carpianum (pełni rolę Prologu do Kanonicznych Ewangelii). Tekst kodeksu bliski jest dla Kodeksu Amiatyńskiego ^[2] i reprezentuje włoski typ Wulgaty^[3]. Oceniany jest jako drugi ważny świadek tekstu Wulgaty (po Kodeksie Amiatyńskim). Od 745 roku przechowywany jest w Fuldzie w bibliotece klasztornej (Abb. 61)^[3][4]. Klasztor założony został w 744 roku.

Tekst Diatessaronu zawiera genealogię Jezusa ponadto Pericope adulterae (J 7,53-8,11), których oryginalny Diatessaron nie zawierał. Przypuszcza się, że genealogię dopisał sam Wiktor, natomiast perykopa adultera prawdopodobnie zawarta była w łacińskiej wersji Diatessaronu.

Szczególnie interesującym jest umieszczenie sekcji 1 Kor 14,34-35 na marginesie (tekst ten mówi o obowiązku milczenia kobiet w kościele). Kodeks Watykański zaznacza to miejsce przy pomocy umlautu. Umlauty wskazują na możliwość innego wariantu tekstowego, na opuszczenia, lub dodatki^[5]. Tekst 1 Kor 14,34-35 rękopisy tekstu zachodniego umieszczają po 1 Kor 14,40. Czynią tak Claromontanus (kolumna grecka i łacińska), Augiensis (tekst grecki), Boernerianus (tekst grecki i łaciński), ponadto kodeks 88, który nie reprezentuje tekstu zachodniego oraz niektóre rękopisy Wulgaty (Codex Reginensis)^[6]. Tekstu 1 Kor 14,34-35 nie cytują wcześni Ojcowie Kościoła, zwłaszcza Klemens Aleksandryjski , który chętnie poucza jak winny zachowywać się kobiety.

Bruce Metzger przypuszcza, że skryba umieszczając tę partię na marginesie chciał w ten sposób zaznaczyć, że tekst ten nie powinien być czytany w kościele^[7]. Philip B. Payne uważa, że tekst 1 Kor 14,34-35 jest nieautentyczny i jest późniejszą interpolacją^[6].

Historia

Sporządzony został w latach 541 - 546 w Capui , na polecenie biskupa Wiktora. Został też sprawdzony i poprawiony przez niego osobiście^[4][2]. Na końcu Apokalipsy znajduje się data 2 maja 546 roku, napisana własnoręcznie przez Wiktora. Wiktor przejrzał tekst kodeksu po raz drugi i dlatego znajduje się również druga data - 12 kwietnia 547 roku^[8].

Św. Bonifacy wszedł w posiadanie rękopisu i w 745 roku podarował go klasztorowi w Fuldzie, gdzie jest odtąd przechowywany^[3].

Codex Sangallensis 56 został skopiowany, w IX wieku, w Fuldzie, z Diatessaronu Fuldensis. Zawiera on ponadto wyciągi z Dziejów.

Tekst kodeksu wydany został w 1868 roku przez Ranke^[9].

Kolejność ksiąg: Diatessaron, Listy Pawła , Dzieje Apostolskie , Listy powszechne , Apokalipsa (jak w Kodeksie Synajskim ). Niezwykła jest kolejność Listów Pawła: Rzymian, 1-2 Koryntian, Galatów, Efezjan, Filipian, 1-2 Tesaloniczan, Kolosan, Laodycejczyków , 1-2 Tymoteusza, Tytusa, Filemona, Hebrajczyków). Kolejność Listów powszechnych jest taka jak w większości rękopisów.

Przypisy

Literatura

• Ernestus Ranke, Codex Fuldensis. Novum Testamentum Latine Interprete Hieronymo (Lipsiae 1868).
• John Chapman, Notes on the Early History of the Vulgate Gospels (Oxford, 1908), pp. 78-161.

Linki zewnętrzne

• Ernestus Ranke, Codex Fuldensis. Novum Testamentum Latine Interprete Hieronymo , Lipsiae 1868. (zawiera pełny tekst kodeksu - exact transcirpt - nie widzimy natomiast not korektorskich)