Historia Chin Historia Chin
STAROŻYTNOŚĆ
Trzech Dostojnych i Pięciu Cesarzy
Dynastia Xia 2100–1600 p.n.e.
Dynastia Shang 1600–1046 p.n.e.
Dynastia Zhou 1045–256 p.n.e.
Zachodnia Dynastia Zhou
Wschodnia Dynastia Zhou     Okres Wiosen i Jesieni     Okres Walczących Królestw
CESARSTWO
Dynastia Qin 221 p.n.e.–206 p.n.e.
Dynastia Han 206 p.n.e.–220 n.e.
Zachodnia Dynastia Han
Dynastia Xin
Wschodnia Dynastia Han
Epoka Trzech Królestw 220–280
Wei • Shu • Wu
Dynastia Jin 265–420
Zachodnia Dynastia Jin	Szesnaście Królestw 304–439
Wschodnia Dynastia Jin
Dynastie Południowe i Północne 420–589
Dynastia Sui 581–618
Dynastia Tang 618–907
( Dynastia Zhou 690–705 )
Pięć Dynastii i Dziesięć Królestw 907–960	Dynastia Liao 907–1125
Dynastia Song 960–1279
Północna Dynastia Song		Xixia
Południowa Dynastia Song	Jin
Dynastia Yuan 1271–1368
Dynastia Ming 1368–1644
Dynastia Qing 1644–1911
WSPÓŁCZESNOŚĆ
Republika Chińska 1912–1949
Chińska Republika Ludowa (Chiny kontynentalne) 1949–obecnie	Republika Chińska (Tajwan) 1949–obecnie
Powiązane artykuły  Język chiński Sztuka chińska Architektura Chin

Ceramika z czasów dynastii Ming

Dynastia Ming – dynastia panująca w Chinach w latach 1368 – 1644 .

Była ostatnią narodową dynastią chińską. Została założona przez Zhu Yuanzhanga , przywódcę powstania przeciwko mongolskiej dynastii Yuan . Po okresie rozwoju trwającym do połowy XV wieku Chiny pod rządami dynastii Ming stopniowo popadały w coraz większą stagnację. Ostatecznie dynastia upadła w wyniku najazdu Mandżurów , którzy wykorzystali powstanie chłopskie i założyli własną dynastię Qing

Historia

W pierwszym okresie panowania dynastii Ming, do połowy XV wieku , nastąpił imponujący rozwój gospodarczy i kulturalny całych Chin, a szczególnie regionów południowych i przybrzeżnych. Prowadzone były wielkie roboty nawadniające, zalesienia, rozwinięto uprawę bawełny, produkcję tkanin jedwabnych i bawełnianych, szkła, porcelany, statków morskich. Nastąpiło w tym okresie wielkie odrodzenie rodzimej kultury chińskiej oraz buddyzmu i taoizmu .

W XV w. Chiny podporządkowały sobie Mandżurię na północy i Wietnam na południu oraz prowadziły ożywione kontakty handlowe i dyplomatyczne z Japonią , Indiami i Azją Południowo-Wschodnią , czego symbolem stały się wyprawy odkrywcze Zheng He , który dotarł aż do Mozambiku . Później handel jednak osłabł, m.in. ze względu na ataki piratów wakō , którzy rabowali nawet nadbrzeżne miasta kontynentu. Drugim dużym zagrożeniem były, nieustannie ponawiane, ataki Mongołów na północne rubieże Chin. W celu ich osłonięcia przed najazdami koczowników odnowiony został Wielki mur chiński i wybudowano 5 tys. kilometrów szańców.

W drugiej połowie XVI wieku , ze względu na nieumiejętną politykę gospodarczą, zwłaszcza fiskalną , Chiny przeżywały znaczne trudności ekonomiczne, których rezultatem były liczne bunty i powstania chłopskie. Z tego osłabienia Państwa Środka skorzystał Nurhaczy , ambitny wódz Mandżurów , uważający się za spadkobiercę Czyngis-chana . W roku 1621 zdobył on miasto Mukden , które ustanowił swą stolicą, rozpoczynając tym samym podbój Chin. Dzieło podboju dokończyli jego syn i wnuk, którzy wykorzystali obalenie przez chłopskie powstania ostatniego panującego cesarza dynastii Ming, Chongzhena ( 1627 – 1644 ). Mandżurowie zajęli wówczas całe północne Chiny i ogłosili utworzenie nowej dynastii Qing . Mingowie utrzymali się na południu ( Nankin , Fujian , Guangdong , Shanxi i Yunnan ). Ostatecznie zostali pokonani w 1662 .

Cesarze z dynastii Ming

• Hongwu – (1368 – 1398)
• Jianwen – (1398 – 1402)
• Yongle – (1402 – 1424)
• Hongxi – (1424 – 1425)
• Xuande – (1425 – 1435)
• Zhu Qizhen – (1435 – 1449)
• Jingtai – (1449 – 1457)
• Zhu Qizhen (po raz drugi) – (1457 – 1464)
• Chenghua – (1464 – 1487)
• Hongzhi – (1487 – 1505)
• Zhengde – (1505 – 1521)
• Jiajing – (1521 – 1567)
• Longqing – (1567 – 1572)
• Wanli – (1572 – 1620)
• Taichang – (1620)
• Tianqi – (1620 – 1627)
• Chongzhen – (1627 – 1644)

Południowa dynastia Ming

• Honghuang – (1644 – 1645)
• Longwu – (1645 – 1646)
• Zhu Changfang – (1645)
• Zhu Yihai – (1645 – 1653)
• Shaowu – (1646)
• Yongli – (1646 – 1662)

Bibliografia

• John King Fairbank : Historia Chin. Nowe spojrzenie. Gdańsk: Wydawnictwo Marabut, 1996. . 
• Witold Rodziński : Historia Chin. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich – Wydaw., 1974.