Hydroterapia, dział fizjoterapii , inaczej wodolecznictwo, akwaterapia ( łac. aqua = woda) – metoda leczenia bodźcowego polegająca na zewnętrznym stosowaniu wody o różnych postaciach: ciekłej, stałej lub gazowej. Podstawę leczniczego działania stanowi odpowiednia temperatura lub ciśnienie wody użytej odpowiednio do danej terapii.

Podłoże historyczne

Początki hydroterapii kojarzy się i datuje na okres starożytnych kultur Chin, Japonii i najczęściej z rzymskimi łaźniami . Zapomniana w średniowieczu hydroterapia została na nowo odkryta w XVIII i XIX wieku przez J.S.Hahn (1696–1773), Vincent Priessnitz , Oertel (1764–1850) czy J.H.Rausse (1805–1848). Na ich doświadczeniach bazował ksiądz Sebastian Kneipp rozwinął on i usystematyzował wodolecznictwo które w owym czasie stosowane było przez lekarzy.

Akwaterapia wpływa korzystnie na układ krążenia , układ nerwowy oraz wiele innych narządów organizmu.

Zabiegi lecznicze możemy podzielić na:

1. Zabiegi z wykorzystaniem ciśnienia hydrostatycznego wody:

• kąpiele całkowite
• kąpiele częściowe
• kąpiele kinezyterapeutyczne
• kąpiele perełkowe
• kąpiele tlenowe
• kąpiele aromatyczne
• masaż podwodny

2. Zabiegi z wykorzystaniem ciśnienia strumienia wody:

• polewanie
• natryski stałe
• natryski ruchome

3. Zabiegi za pośrednictwem tkanin:

• zmywanie
• nacieranie
• zawijanie
• okłady
• kompresy

Zobacz

• Sebastian Kneipp
• Vincent Priessnitz
• cyrulik