Huryci – lud wywodzący się z
Wyżyny Armeńskiej
, później zasiedlający
Mezopotamię
. Założyli
Mitanni
, państwo w
Azji Zachodniej
(
Bliski Wschód
), zniszczone w
XIV w. p.n.e.
przez
Hetytów
, jak również byli dominującym elementem etnicznym w powstałych w
XIII w. p.n.e.
we wschodniej
Anatolii
państewkach urartyjskich. Utrzymywali dobre stosunki z faraonami
Amenhotepem III
i
Amenhotepem IV Echnatonem
. Ulegli potędze hetyckiego władcy
Suppiluliumy I
(ok. 1380-1346 p.n.e.), ostateczną klęskę ponieśli w
XII w. p.n.e.
, kiedy podobnie jak ich niedawni pogromcy Hetyci zostali pokonani przez tzw.
Ludy Morza
.
Historia
Wiedza na temat Hurytów jest dość uboga. Wiadomo, że od końca
XVI wieku p.n.e.
małe królestwa huryckie znajdujące się w północnej Mezopotamii i
Syrii
zaczęły się łączyć w silną monarchię. Początkowo w tekstach źródłowych nazywano ją Maitani, później Mitanni. Hetyci i
Asyryjczycy
używali nazwy Hanigalbat[1].
Egipcjanie
stosowali nazwę Naharina oznaczającą Porzecze. Pierwszy etap w dziejach Mitanii to okres konsolidacji państwa, który zakończył się podczas rządów króla Szauszatara. Drugi etap to był erą rozkwitu, za panowania jego następców. Kiedy Mitanni było u szczytu swojej potęgi, w wasalnej zależności od niego pozostawały miasta
Halab
,
Alalach
,
Aszur
i
Nuzi
.
XV wiek p.n.e.
przyniósł konflikt z Egiptem, w którego konsekwencji doszło do bitwy przegranej przez Mitannijczyków. W
XIV wieku p.n.e.
stosunki obydwu państw unormowały się. Pozycja Mitannijczyków rosła z czasem, aż w końcu
Amenhotep III
zdecydował się przypieczętować sojusz poprzez małżeństwo z mitannijską księżniczką
Taduhepą
, utożsamianą czasem z
Nefretiti
. Pod koniec XIV wieku p.n.e. imperium mitannijskie zaczęło chylić się ku upadkowi. Władca
Asyrii
Aszuruballit I
przeprowadził kilka kampanii przeciwko Mitannijczykom, ale ostatecznie pokonał ich hetycki król
Suppiluliumas I
, który osadził na tronie mitannijskim uległego sobie Szattiwaza, lecz wkrótce królestwo rozpadło się na wiele małych części.
Mitanni
Upadek państw ościennych -
Jamhadu
i
Babilonii
- pozwolił na szybki rozwój huryckich miast-państw. Miały zapewniony łatwy dostęp do surowców mineralnych, przejęły też kontrolę nad głównymi szlakami handlowymi na północy Mezopotamii. Te dwa czynniki zagwarantowały szybki rozwój państwa. W połowie II tysiąclecia p.n.e. Mitanni ze stolicą w Waszuganni (ob. Tall Fachrijja), było jedną z największych potęg Bliskiego Wschodu.
Język
Huryci posługiwali się językiem, którego nie zalicza się ani do
indoeuropejskich
, ani do
semickich
, być może był to język
północno-wschodniokaukaski
[2]. Wyszedł on z użycia z chwilą wchłonięcia Hurytów przez inne ludy.
Ubiór i ozdoby
Przypuszczalnie kobiety nosiły długie suknie w kolorze białym lub w różnych odcieniach niebieskiego i czerwonego. Strój drapowano z jednego prostokątnego kawałka materiału, spinanego na wysokości ramienia. Czasami zawiązywano go w pasie krajką lub spinano pasek klamerką. Materiałem zakrywano ramiona i sporadycznie głowę. Arystokracja nie stroniła od biżuterii wykonanej ze złota i drogich kamieni. Bransolety noszono na rękach i nogach, do tego naszyjniki i pierścienie. Ubogie kobiety nosiły bransolety z metali nieszlachetnych.
Mężczyźni nosili podobne stroje, różniące się jednak długością. Zwykle sięgały w okolice kolan. W pasie przewiązywano się szerokim pasem, do którego mocowano broń. Czasem mężczyźni opasywali się chustą z ciemnymi frędzlami.
Religia
Huryci czcili żywioły oraz personifikowali pojęcia przyrodnicze. Natura bogów była bliska ludzkiej, różniła ich od ludzi nieśmiertelność i mocą panowania nad określoną częścią przyrody. Aby uzyskać przychylność bóstw składano im ofiary według ściśle określonego rytuału. Obrzędowi zawsze towarzyszyły libacje. Najprawdopodobniej, przynajmniej raz w roku obchodzono wyjątkowo ważne, kilkudniowe święto poświęcone zależnie od rejonu:
Teszubowi
,
Hebat
albo
Szawuszce
. Raz w miesiącu odbywało się mniejsze święto ku czci lokalnego bóstwa. Głównym elementem uroczystości religijnych były libacje, czyli uczty przygotowane dla bóstw, podczas których recytowano zaklęcia, prośby i modlitwy. Wierzono, że bogowie sygnalizują nadchodzące wydarzenia poprzez znaki wróżebne, czyli omina. Z tego powodu wróżbici i wieszczkowie cieszyli się ogromną popularnością. Wyspecjalizowani byli przede wszystkim we wróżeniu z zachowań ptaków (
ornitomancja
). Zajmowali się tym wróżbici nazywani augurami. Analizowano zachowanie ptaków, ich lot, miejsca w których się zatrzymywały, sposób chwytania pożywienia i wydawane przez nie dźwięki.
Pochówek zmarłych
Cmentarzyska z okresu mitannijskiego znajdowały się zwykle poza granicami osad. Dzieci chowano w naczyniach ceramicznych zakopywanych pod podłogą domów. W
Tall ar-Rimah
odkryto nawet pucharek zawierający szczątki płodu. Pochówkom towarzyszyły najczęściej skromne dary, takie jak: naczynia, paciorki, jedzenie i napoje.
Panteon Hurycki
Badania
Badania nad Hurytami zaczęto dość późno bo dopiero w latach osiemdziesiątych XIX wieku. Przez długi czas nie zdawano sobie sprawy, że Huryci i Mitanni to nazwy ludu i państwa, odnoszące się do tej samej kultury.
Zobacz też
Bibliografia
Przypisy
- ↑ Inne nazwy to Haligalbat oraz najstarsza forma Habingalbat. Popko M., Huryci, Warszawa 1992, s.13 i 56.
- ↑ Diakonov I.M., Starostin S.A. Hurro-Urartian as an Eastern Caucasian Languages. Münchener Studien zur Sprachwissenschaft, R. Kitzinger, München 1986.