Honoriusz IV, (wcześniej Giacomo Savelli) -
papież
w okresie od
2 kwietnia
1285 do
3 kwietnia
1287.
Urodził się w
Rzymie
w arystokratycznej rodzinie Savelli. Początkowo ożenił się i miał co najmniej dwóch synów. Jeden z nich został podestą w
Urbino
i zmarł przed 1279 rokiem, natomiast drugi został rzymskim senatorem i zmarł w
1306
. Po śmierci żony Giacomo przeszedł do stanu duchownego. Uzyskał beneficja w Anglii i Francji i przeszedł na służbę angielskiego kardynała
Jana z Toledo
. W grudniu
1261
roku
papież Urban IV
mianował go
kardynałem
-diakonem S. Maria in Cosmedin. Został też mianowany prefektem Toskanii i dowódcą wojsk papieskich. W
1265
roku był jednym z legatów papieskich na ceremonię nadania królestwa Sycylii
Karolowi z Anjou
. Podpisywał bulle papieskie między
23 stycznia
1262
a
5 maja
1274
. Uczestniczył w
Drugim Soborze w Lyonie
w 1274 oraz we wszystkich
papieskich elekcjach
w latach 1264-1285. W 1276 był legatem w
Viterbo
. Od
1277
roku był
protodiakonem
Świętego Kolegium Kardynałów.
wybrano go na papieża
w dniu
2 kwietnia
1285
. Przybrał imię Honoriusz IV, być może na cześć
Honoriusza III
(1216-1227), z którym jednak, wbrew dawniejszym przypuszczeniom, nie był spokrewniony. Dopiero po wyborze blisko 75-letni elekt otrzymał święcenia kapłańskie i sakrę biskupią z rąk kardynała
Latino Malabranca Orsini
(
20 maja
1285).
Wybór Honoriusza IV, rodowitego rzymianina, był reakcją na skrajnie profrancuską i proandegaweńską politykę jego poprzednika, Francuza
Marcina IV
, niepopularnego wśród rzymian. Honoriusz IV był bardziej pokojowo usposobiony niż Marcin IV i bez przeszkód powrócił z kurią do Rzymu. W trwającym od
1282
konflikcie między Andegawenami i Aragonią o Sycylię formalnie nie wycofał wprawdzie oficjalnego poparcia Stolicy Apostolskiej dla Andegawenów ani nałożonych na Aragonię i Sycylię kar kościelnych, faktycznie jednak przyjął postawę bardziej bezstronną. Pod koniec pontyfikatu rozpoczął nawet negocjacje pokojowe z królem Aragonii
Alfonsem III
, nie sfinalizowane jednak przed jego śmiercią.
W polityce wewnętrznej w Państwie Kościelnym Honoriuszowi udało się w dużym stopniu opanować zbuntowane tereny W Romanii, Marche i Spoleto, dotąd kontrolowane przez hrabiego Guido z Montefeltro. Dzięki swemu rzymskiemu pochodzeniu nie miał większych problemów z ludnością Wiecznego Miasta, odmiennie niż jego pochodzący z Francji poprzednik.
Honoriusz IV planował zorganizowanie nowej krucjaty, jednak podobnie jak wiele innych tego typu projektów w owym czasie nie doszło do jego realizacji. Nadał nowe przywileje zgromadzeniom zakonnym (franciszkanom, dominikanom, karmelitom i augustynianom). Ustanowił inkwizycję na Sardynii. Popierał nauczanie języków orientalnych na Uniwersytecie Paryskim z myślą o ewangelizacji Bliskiego Wschodu. Mianował jednego kardynała na konsystorzu
22 grudnia
1285 - został nim
jego kuzyn
Giovanni Boccamazza
, mianowany
kardynałem-biskupem Frascati
oraz legatem papieskim w Niemczech, Polsce i Skandynawii.
Honoriusz IV zmarł
3 kwietnia
1287
i został pochowany w kościele S. Maria in Aracoeli w Rzymie.
Linki zewnętrzne
The Cardinals of the Holy Roman Church
The Catholic Encyclopedia
