Rekonstrukcja świątyni Salomona
Zniszczenie Jerozolimy przez Tytusa
Jerozolima
– miasto o bardzo długiej historii, jego początki sięgają
III tysiąclecia p.n.e.
Najprawdopodobniej w ostatnich latach
XI wieku p.n.e.
(ok. roku
1003 p.n.e.
) miasto zamieszkane przez
Jebusytów
zostało zdobyte przez
króla Dawida
, który przeniósł do niego z
Hebronu
stolicę państwa
Izrael
. Gdyby Dawid nie uczynił z Jerozolimy swojej stolicy, miasto prawdopodobnie pozostałoby małym miasteczkiem leżącym pomiędzy górami i wzgórzami. Dawid obwarował i rozbudował całe miasto. Sprowadził do Jerozolimy
Arkę Przymierza
. Jego syn, król
Salomon
zbudował tam
świątynię
w
X wieku p.n.e.
(tzw. Pierwsza Świątynia). Miasto stało się centrum religijnym, kulturowym, politycznym, gospodarczym i militarnym państwa Izrael.
Po rozpadzie Izraela na dwie części – Izrael i
Judę
– Jerozolima pozostawała stolicą tego drugiego. W
VI wieku p.n.e.
zdobyli ją
Babilończycy
i zburzyli świątynię
Izraelitów
. Mieszkańcy miasta zostali wysiedleni do
Babilonu
(
niewola babilońska
). W latach 30. VI wieku p.n.e. Babilon został podbity przez
Persów
, którzy pozwolili Izraelitom powrócić do Judy.
Żydzi
odbudowali swoją świątynię. Po upadku Persji, miasto weszło w skład
helleńskiego
imperium
Ptomeleuszy
. Państwo króla Ptolemeusza obejmowało
Egipt
,
Judeę
,
Fenicję
i
Cypr
. Grecy nazwali Judę mianem Judei.
W
200 p.n.e.
Judea weszła w skład królestwa
Seleucydów
, wciąż zachowywała jednak znaczną autonomię. Przywództwo w Jerozolimie spoczywało w rękach żydowskiego
arcykapłana
, która to godność była dziedziczona. W latach
175 p.n.e.
-
164 p.n.e.
w królestwie Seleucydów sprawował rządy
Antioch IV
. Był on zwolennikiem hellenizacji Judei i sprofanował żydowską świątynię w Jerozolimie. Z Jerozolimy uczynił greckie miasto pod nazwą Antiochia Judejska. Żydzi podjęli
walkę o niepodległość
i po zwycięstwie Jerozolima (
164 p.n.e.
) stała się stolicą żydowskiego państwa
Machabeuszy
, rozpoczęły się rządy dynastii
Hasmoneuszy
.
W
67 p.n.e.
Judeę podbili
Rzymianie
. Po długich walkach, w
63 p.n.e.
opanowali również Jerozolimę.
Rzymianie
pozostawili Żydom swobodę w sprawach wewnętrznych. Władzę nad Judeą i Jerozolimą dzielili oni z królami z dynastii Herodów.
Około roku
30
n.e. w Jerozolimie
ukrzyżowano
Jezusa Chrystusa
, uznawanego przez niektórych Żydów za długo oczekiwanego
Mesjasza
.
W maju
66
roku rzymski prokurator Cezarei (Judei)
Gesjusz Florus
bezlitośnie złupił całą prowincję. W odpowiedzi wybuchło żydowskie powstanie przeciwko Rzymianom. XII legion rzymski dowodzony przez
Wespazjana
, a następnie jego syna
Tytusa
przystąpił do jego tłumienia, czego najważniejszym momentem było
oblężenie Jerozolimy w 70
. Miasto padło
11 września
70
roku. Tacyt podaje, że w walkach zginęło 600 tys. ludzi. Całe miasto zostało zamienione w ruinę. Zniszczeniu uległa
Świątynia Jerozolimska
(tzw. Druga Świątynia). Wszyscy Żydzi zostali wygnani z terenu miasta.
W
132
roku rzymski
cesarz
Hadrian
postanowił odbudować Jerozolimę jako miasto hellenistyczne ze świątynią Jowisza i nazwą Colonia Aelia Capitolina. Wywołało to wybuch kolejnego powstania żydowskiego pod wodzą
Bar-Kochby
(lata
132
-
135
). Żydzi odzyskali przejściowo Jerozolimę, jednak w
135
roku ich opór został złamany. Jerozolima została doszczętnie zniszczona, a na jej miejscu założono rzymskie miasto o nazwie Aelia Capitolina. Plac, na którym stała świątynia oraz jej otoczenie, został zaorany. Rzymianie zmienili nazwę kraju z Judei na
Syria Palestina
(Syria palestyńska, czyli filistyńska). Zakazano Żydom wstępu do miasta.
W
327
roku
chrześcijanie
odnaleźli grób Jezusa, co uczyniło Jerozolimę celem pielgrzymek.
W
362
roku
cesarz
rzymski
Julian
zezwolił Żydom na osiedlanie się w mieście Aelia Capitolina (Jerozolima).
Po podziale
cesarstwa rzymskiego
(
395
r.) miasto znalazło się w
Bizancjum
.
W
613
roku
Żydzi poparli Persów
atakujących
Palestynę
. W
614
roku Persowie zdobyli Jerozolimę, którą doszczętnie złupili. W nagrodę za udzieloną pomoc, Żydzi mogli w latach
614
-
617
sprawować władzę w mieście. W
629
roku armia bizantyńska
cesarza
Herakliusza
odbiła Jerozolimę. Równocześnie Żydzi zostali wypędzeni z miasta.
W latach
636
-
640
Palestyna została podbita przez będących od niedawna
muzułmanami
Arabów
. W
637
roku została zdobyta Jerozolima. Z miasta wypędzono Żydów. Cała Palestyna weszła w skład arabskiego
kalifatu
Ummajjadów
. Dynastia
Umajjadów
, sprawująca z
Damaszku
władzę nad Palestyną, z powodów politycznych chciała posłużyć się Jerozolimą, aby pomniejszyć znaczenie Arabii.
Kalif
Omar
ogłosił Jerozolimę trzecim co do ważności (po
Mekce
i
Medynie
) świętym miastem
muzułmanów
. W latach
688
-
691
zbudowali na pozostałościach żydowskiej świątyni pierwszą muzułmańską budowlę,
Kopułę na Skale
(Kubbat as-Sachra). Zmienili nawet w wyrafinowany i zawiły sposób tradycyjną interpretację
Koranu
, aby zrobić w nim miejsce dla Jerozolimy. Opisując Nocną Podróż
Mahometa
(isra) Koran podaje: "[Bóg] bierze Swego sługę [Mahometa] nocą ze Świętego Meczetu do najdalszego meczetu". Istniało wtedy (tj. około
621
r.) miejsce znane jako Święte Miejsce, w
Mekce
. Natomiast "najdalszy z
meczetów
" był zwykłą metaforą, a nie konkretnym miejscem. Niektórzy rozumieli to jako metaforę jakiegoś miejsca w niebie. W
715
roku
Umajjadzi
wznieśli w Jerozolimie, na Wzgórzu Świątynnym, meczet, nazwany "Najdalszym z Meczetów" (al-masjid al aksa, zwany w skrócie
Al-Aksa
).
Zdobycie Jerozolimy przez Krzyżowców
Rok
750
to początek rządów
Abbasydów
w Jerozolimie. Wraz z upadkiem
Umajjadów
, Jerozolima popadła niemal zupełnie w zapomnienie. Miasto straciło rozgłos na 350 lat, a wzniesiona Kopuła na Skale zawaliła się w
1099
roku. Jerozolima została doprowadzona do ruiny. W
1009
roku
fatymidzki
kalif
al-Hakim zburzył
Bazylikę Grobu Świętego
, co było jednym z nielicznych przypadków prześladowań religijnych chrześcijan.
W roku
1072
miasto zdobyli
Turcy seldżuccy
i zabronili chrześcijańskim pielgrzymom przybywać do miasta. W
1095
roku
papież
Urban II
wezwał do krucjaty, mającej na celu wyzwolenie
Ziemi Świętej
. Armia
krzyżowców
zdobyła miasto
w
1099
roku i uczyniła je stolicą
Królestwa Jerozolimy
. Zdobywcy wymordowali większość mieszkańców zdobytego miasta.
Około
1150
roku przywódcy
muzułmańscy
zaczęli ponownie podkreślać znaczenie Jerozolimy dla
Islamu
. W
1187
roku
Saladyn
, kurdyjski
sułtan
Egiptu
i
Syrii
, pokonał krzyżowców i zdobył Jerozolimę. Po odbiciu Jerozolimy zainteresowanie miastem zmalało do tego stopnia, iż w
1229
roku jeden z wnuków Saladyna scedował okresowo rządy nad nim na rzecz
Cesarza
Fryderyka II
w zamian za obietnicę militarnego wsparcia przeciwko swemu bratu w walce o tron. Jerozolima została ponownie zdobyta przez krzyżowców w
1229
roku i ostatecznie utracona w
1244
roku.
W
1259
roku Tatarzy splądrowali Jerozolimę.
Rok
1260
to początek panowania egipskich
Mameluków
w Jerozolimie.
W
1517
roku Jerozolimę zdobyli
Turcy
. Pod panowaniem tureckiego
Imperium Ottomańskiego
(
1517
-
1917
) Jerozolimę zdegradowano do roli majątku dzierżawionego powoływanym na okres roku poborcom podatkowym. Czerpano dochody łupiąc chrześcijańskich pielgrzymów, przy czym nic nie robiono dla promowania rozwoju gospodarczego miasta. Jedynym towarem eksportowym, jaki figurował w ówczesnych rejestrach podatkowych, było mydło. Wyjątek stanowią tu mury obronne Jerozolimy wzniesione w
1538
roku przez tureckiego sułtana
Sulejmana
, które do dzisiaj otaczają Stare Miasto.
Panowanie osmańskie zakończyło się w grudniu
1917
roku, gdy do miasta wmaszerowały wojska
brytyjskie
. Na mocy międzynarodowych porozumień powojennych Palestyna weszła w skład brytyjskiego
mandatu
na
Bliskim Wschodzie
. Brytyjskie rządy nad miastem (
1917
-
1948
) jeszcze spotęgowały muzułmańską namiętność dla Jerozolimy.
Mufti
Jerozolimy, Hajj Amin al-Husayni, uczynił Wzgórze Świątynne głównym punktem swojej politycznej działalności, np. zbierając na całym świecie fundusze na odbudowę Kopuły Skały. Podczas wywołanych przez Arabów zamieszek w
1920
roku, Brytyjczycy usunęli siłą z części Starego Miasta Jerozolimy Żydów, ze względu na "ich własne bezpieczeństwo". Wtedy to dzielnicę mieszaną zaczęto nazywać dzielnicą muzułmańską. W latach 30. i 40.
XX wieku
miasto było świadkiem coraz częstszych starć arabsko-żydowskich.
W
1947
roku, w
ONZ
-owskich planach utworzenia państwa żydowskiego w Palestynie, zlecono ustanowienie w i wokół Jerozolimy strefy pod międzynarodową kontrolą. Jednak gdy w
1948
roku powstało niepodległe państwo
Izrael
, jego arabscy sąsiedzi dokonali agresji. Wojska
jordańskie
wkroczyły do Starego Miasta Jerozolimy zajmując je wraz z jego świątyniami. W listopadzie tegoż roku koptyjski
biskup
koronował jordańskiego króla
Abdallaha
"Królem Jerozolimy". Jordańscy Haszemici nie mieli serca dla Jerozolimy i dokładali wszelkich starań, aby pomniejszyć znaczenie tego miasta na rzecz swej stolicy,
Ammanu
. Zamknięto wszystkie miejscowe urzędy państwowe, zlikwidowano część lokalnych instytucji (np. Wyższy Komitet Arabski), a skarbiec muzułmańskiej straży na Wzgórzu Świątynnym i inne religijne kosztowności przeniesiono do Ammanu. Nawet radiową transmisję modlitw piątkowych przeniesiono z jerozolimskiego meczetu Al-Aksa do meczetu w Ammanie. Jerozolima stała się prowincjonalnym miasteczkiem. W tym czasie Jordańczycy zniszczyli w mieście 58 żydowskich
synagog
i wiele bezcennych zabytków sztuki.
W
1951
roku arabski mieszkaniec Jerozolimy zastrzelił w mieście własnego króla Abdallaha.
W
1967
roku wojska izraelskie zajęły Jerozolimę. Aby zapewnić ochronę wszystkim miejscom kultu religijnego, izraelski
parlament
Kneset
przyjął
27 czerwca
1967
roku specjalną ustawę gwarantującą każdemu nieskrępowany dostęp do takich miejsc. Święte miejsca znajdują się pod administracją odpowiednich wspólnot religijnych. Odpowiedzialność za Kopułę Skały i meczet Al-Aksa, a także wszystkie meczety, muzułmańskie cmentarze i instytucje w mieście ponosi administracja muzułmańskiej straży świątynnej, tzw. Waqf. Równocześnie przystąpiono do odbudowy miasta.
W 1967 roku muzułmanie ponownie uczynili Jerozolimę centralnym punktem swojego politycznego programu. Jerozolima stała się głównym motorem mobilizującym opinię świata arabskiego. Pożar w meczecie Al-Aksa w
1969
roku stał się dla króla
Jordanii
pretekstem do zwołania zebrania przywódców 25 muzułmańskich państw i założenia
Organizacji Konferencji Islamskiej
.
30 czerwca
1980
roku izraelski parlament uchwalił ustawę Podstawowe Prawo Jerozolimskie, która stwierdza, że zjednoczona Jerozolima jest stolicą Izraela (co oznacza, że jest ona siedzibą Prezydenta, Parlamentu, Rządu i Sądu Najwyższego państwa), że święte miejsca wszystkich religii są tu nietykalne, a Izrael zobowiązuje się zapewnić swobodny dostęp do nich, oraz że rząd Izraela będzie usilnie dążył do rozwoju i dobrobytu Jerozolimy i jej mieszkańców. Obecność w Jerozolimie tych wszystkich państwowych urzędów nadaje miastu rolę jedynej i wiecznej stolicy Izraela. Społeczność międzynarodowa nie uznaje jednak tej stolicy. Ambasady większości państw mieszczą się w
Tel Awiwie
.
Pretensję do wschodniej Jerozolimy zgłaszają również
Palestyńczycy
, uznający ją za stolicę ich przyszłego, niepodległego państwa. Konstytucja
Organizacji Wyzwolenia Palestyny
z
1968
roku określiła Jerozolimę jako "siedzibę OWP". Warto zwrócić uwagę, że w dokumencie założycielskim OWP, Palestyńskiej Karcie Narodowej z
1964
roku, o Jerozolimie nie wspomina się ani razu. Spór o status Jerozolimy jest jedną z głównych przyczyn
konfliktu izraelsko-palestyńskiego
.
Zobacz też
Nazwy Jerozolimy