Hyperborea – w mitologii greckiej legendarna kraina, która miała znajdować się daleko na nieokreślonej północy, za siedzibą wiatru północnego – Boreasza . Była to w wierzeniach Greków kraina wiecznej szczęśliwości, coś w rodzaju raju na ziemi, o błogosławionym klimacie, dającym bez wysiłku wszystko, co trzeba. Jej mieszkańcy, Hiperborejczycy , prowadzili beztroskie i szczęśliwe życie, wolne od chorób i cierpień, a nasyciwszy się nim, odbierali je sobie skacząc ze skały w morze.

Hekatajos z Miletu umiejscowił na swojej mapie świata, pod koniec VI wieku p.n.e. , Hiperboreę na północ od Tracji , za Górami Ryfejskimi. Hekatajos z Abdery przedstawiał mieszkańców Hiperborei w swoim traktacie O Hiperborejczykach (którego tylko fragmenty dotrwały do naszych czasów), jako rzeczywisty lud mieszkający gdzieś na dalekiej wyspie Oceanu Północnego.

Hyperborea została umieszczona w cyklu Roberta E. Howarda o Conanie . Istniała ona rzekomo po zatonięciu Atlantydy erze hyperborejskiej, czyli pomiędzy XIV tysiącleciem p.n.e, a X tysiąclecie p.n.e^[].