Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Hildegarda z Bingen

Hildegarda z Bingen

Święta
Hildegarda z Bingen ( OSB )
Hildegard von Bingen
przeorysza
Data urodzenia 16 września 1098
Rupertsberg ( Bingen nad Renem )
Data śmierci17 września 1179
klasztor w Rupertsberg
Kościół / wyznanie katolicki
Data kanonizacjinigdy oficjalnie nie kanonizowana
przez papieża
Wspomnienie 17 września
Patronka esperanto , językoznawców i naukowców
Strona z dzieła Liber Divinorum Operum

Hildegarda z Bingen, niem. Hildegard von Bingen (ur. 16 września 1098 w Rupertsberg k. Bingen nad Renem , zm. 17 września 1179 w klasztorze Rupertsberg[1]frankońska anachoretka , wizjonerka, mistyczka, i uzdrowicielka. Reformatorka religijna, benedyktynka (od 1136 przeorysza ), uznawana przez Kościół katolicki za świętą [2]. Pierwsza kompozytorka, której biografia jest kompletna i dobrze udokumentowana.

Spis treści

Mniszka

Hildegarda była dziesiątym dzieckiem w rodzinie średniozamożnej szlachty frankońskiej, Hildeberta i Mechthyldy von Bermersheim. Już w wieku trzech lat miała pierwszą wizję[3]. W roku 1106 roku[3], w wieku ośmiu lat zgodnie z tradycją dziesięciny została poświęcona Kościołowi[3]. Znalazła się pod opieką przeoryszy konwentu benedyktynek, Judyty , w Disibodenbergu, gdzie w trakcie przygotowań do roli mniszki otrzymała klasyczne wykształcenie. Dzięki swej pojętności i subtelnej umiejętności wykorzystywania zdobytej wiedzy zyskała rozgłos i uznanie. W roku 1136, po śmierci Jutty, bez trudu uzyskała nominację na miejsce po swojej mentorce[3].

Hildegarda, chcąc realizować własną koncepcję roli mniszek jako "poślubionych Chrystusowi", wkrótce doprowadziła do przeniesienia konwentu do ufundowanego przez jej rodzinę klasztoru we wsi Rupertsberg (Kloster Rupertsberg), by nie dzielić murów z zakonnikami. Po pewnym czasie zbudowała dla swojego zakonu nowy klasztor w Eibingen, zyskując dzięki temu jeszcze większą niezależność.

Wizje

Już jako przeorysza ujawniła, że od trzeciego roku życia regularnie miewała wizje, podczas których komunikowała się z Bogiem , ale przez skromność i nieśmiałość nie ujawniała tego faktu. Jednak w czasach heretyckiego fermentu w XI i XII wieku, rzeczywistym powodem jej milczenia musiała być raczej obawa przed Inkwizycją , niż brak zdecydowania. Dopiero w wieku 42 lat, po osiągnięciu najwyższego dostępnego kobiecie stanowiska w Kościele i uzyskaniu wpływów w najważniejszych biskupstwach i na dworze papieskim, zaczęła głośno mówić o swoich nadzwyczajnych zdolnościach.

I stało się w roku 1141 od dnia narodzin Jezusa Chrystusa, że gdy miałam 42 lata, i siedem miesięcy, rozwarły się niebiosa i oślepiająca światłość niespotykanej jasności oblała cały mój umysł. I roznieciła ogień w moim sercu i piersi, jak płomień, nie paląc a ogrzewając ciepłem... i raptem pojęłam znaczenie ksiąg, to jest psałterza i innych ksiąg Starego i Nowego Testamentu [3].

Historyk Charles Singer w artykule w 1917 roku "The Visions of Hildegard of Bingen" sugeruje, że jej wizje miały podłoże migreniczne [4]. Ten punkt widzenia popiera również neurolog Oliver Sacks , który podaje, że obrazy namalowane pod wpływem wizji wyglądają jak typowe obrazy widziane w niektórych przypadkach migreny[5].

W czasie jednej z wizji usłyszała głos nakazujący jej spisywać swoje wizje. W ten sposób zaczęło powstawać dzieło "Scivias" (Poznaj ścieżki Pana)[3].

Rozgłos wizji roznosił się coraz dalej. Opat Disibodenberg powiadomił o tym fakcie arcybiskupa Moguncji – Henryka. Ten papieża Eugeniusza III [3]. Papież wysłał do kasztoru specjalną komisję która miała wyjaśnić autentyczność cudów. Po badaniach wrócili do papieża ze sporymi fragmentami spisanych wizji – "Scivias"[3]. Eugeniusz III wybrane fragmenty przeczytał na synodzie w Trywirze (1147-1148)[3]. Dzięki wstawiennictwu wpływowego teologa i założyciela zakonu cystersów, Bernarda z Clairvaux u papieża Eugeniusza , Hildegarda uzyskała błogosławieństwo i pozwolenie na rozpowszechnienie swoich idei, a także nakaz spisywania dalszych objawień[3]. Treść przeżyć mistycznych spisała w trzech księgach: "Scito vias Domini" (Usłysz Pana), "Liber Vitae" (Księga zasług życia), i "Liber Divinorum Operum" (Księga dzieł Bożych), którym nadała dydaktyczny wydźwięk. Dzięki przychylności papieża, mogła posunąć się do zawoalowanej krytyki rozwiązłości kleru i domagać się większego uznania dla roli kobiet. W podobnym tonie utrzymana jest sztuka moralna "Ordo Virtutum" (O sztuce cnoty) jej autorstwa, do której sama skomponowała muzykę.

Dyplomacja

Chociaż autentyczność jej boskich nawiedzeń była przez niektórych kwestionowana, szlacheckie pochodzenie i wysokie stanowisko w hierarchii kościelnej sprawiły, że listy i pisma Hildegardy znajdowały uważnych i przychylnych czytelników wśród władców kościelnych i laickich. Dla wielu ludzi średniowiecza jej wypowiedzi były rzeczywiście owym tajemniczym "Vox Dei", głosem, który niósł wiedzę wprost od Boga.

Hildegarda potrafiła zręcznie wykorzystać aurę mistycyzmu, jaka powstała wokół jej osoby, i umiejętnie ją podsycała. W swoich pismach posuwała się do imitacji stylu proroków Ezechiela i Jeremiasza, aby przydać biblijnego autorytetu głoszonym przez siebie poglądom. Przyjmując pozę niewykształconej i prostej kobiety, starała się uchodzić za "puste naczynie", które dzięki nadprzyrodzonym wizjom jest napełniane boską mądrością.

Dzięki solidnemu wykształceniu i bogatemu doświadczeniu oraz wybitnym zdolnościom oratorskim i prozatorskim Hildegarda potrafiła zjednywać sobie przychylność oponentów. Wiedzę o greckiej kosmologii opartej na czterech żywiołach i odpowiadających im humorach, które miały decydować o kondycji psychicznej człowieka, umiała zastosować w praktyce podczas negocjacji i mediacji. W oczach swoich stronników była autentycznym narzędziem w ręku Boga. Jej nieortodoksyjne rozważania z zakresu teologii, filozofii i historii naturalnej były przyjmowane z zainteresowaniem w kręgach kościelnych i laickich, przynosząc jej powszechny szacunek i uznanie. Wśród wiernych jej osoba stała się obiektem admiracji, a z czasem – kultu. Historie o jej nadprzyrodzonych zdolnościach przenikały poza klasztorne mury i krążyły po średniowiecznej Europie. U szczytu popularności Hildegarda została okrzyknięta "Sybillą znad Renu" i była czczona jako chrześcijańska wyrocznia o atrybutach proroka, do której udawali się po radę i pociechę biskupi, papieże, i władcy.

CHRONOLOGIA

1098 – Hildegarda przychodzi na świat w Bermersheim w Alzacji ( Nadrenia-Palatynat )
ca. 1112 – Zostaje wysłana na naukę do mniszki Jutty z Sponheim, żyjącej w pustelni przy klasztorze w Disibodenbergu
1136 – Zostaje przeoryszą zakonu
1141 - 1151 – Tworzy „Scivias”, wiele kompozycji chóralnych i moralitet „Ordo vitutum”
1147 / 48 – Podczas synodu w Trewirze , papież Eugeniusz uznaje piśmiennictwo Hildegardy
1150 – Przenosi się wraz z dwudziestoma zakonnicami do nowego klasztoru w Rupertsberg, w pobliżu Bingen[3]
1158 - 1170 – Wygłasza publiczne kazania w Moguncji , Würzburgu , Bambergu , Trewirze , Metzu , Kolonii i innych miastach
1158 - 1173 – Tworzy „Liber vitae meritorum”, manuskrypt n.t. leczenia naturalnego, i „Liber divinorum operum”
1165 – Zakłada nowy klasztor w Eibingen
1174 / 1175 – Mnich Gottfried rozpoczyna pracę nad systematyzacją dzieł Hildegardy
1178 – Konflikt z administracją diecezji w Moguncji, która nakłada intercyzę na zakon w Rupertsbergu
17 września 1179 – Hildegarda umiera w Rupertsbergu
1180-1190 – Mnich Theoderich kończy pracę Gottfrieda
1223-1237 – Proces kanonizacyjny zostaje wstrzymany w niewyjaśnionych okolicznościach

Dzięki swojej pozycji udało jej się stworzyć własne zgromadzenie w Bingen nad Renem na Wzgórzu św. Ruperta[3]. W roku 1150 wraz z dwudziestoma mniszkami przeniosła się do nowo wybudowanego klasztoru[3]. Dwa lata później zaproszona została na specjalne spotkanie z Fryderykiem I Barbarossa na dworze w Ingelheim [3].

Zaczęła pisać dzieła o medycynie , historii naturalnej i lecznictwie[3]. W latach 1158 - 1170 wyruszyła na "trasy kaznodziejskie" do środkowych i południowych Niemiec[3]. Była zapraszana na wykłady w klassztorach i wizytacje[3]. W roku 1165 założyła zakon w Eibingen[3]. W latach 1177-79 w Moguncji narósł konflikt z tamtejszą kurią. Na początku XIII wieku [3] rozpoczął się proces beatyfikacyjny , jednak dokumenty przesłane z Moguncji okazały się na tyle niewystarczające, że proces został wstrzymany[3]. W wieku XIV Hildegarda umieszczona została w Martyrologium Rzymskim. Tak naprawdę do kalendarza liturgicznego dodana została w 1971 roku[3].

Kompozytorka, badaczka natury i uzdrowicielka

Według Hildegardy, muzyka była czystym wspomnieniem raju, gdzie Adam wraz z aniołami śpiewał psalmy na cześć stwórcy. Uważała, ze śpiew powinien być nieodłączną częścią liturgii, gdyż był równie ważny jak modlitwa i przybliżał człowieka do zbawienia. Wierzyła, że twórcze natchnienie pochodzi wprost od Boga, i dzieło artysty jest w rzeczywistości boskim przekazem. Wierna własnym nakazom, skomponowała moralitet i liczne pieśni religijne (ale nie liturgiczne). W odróżnieniu od typowych wówczas śpiewów chorałowych , jej melodie były znacznie bardziej emocjonalne. W ostatnich dekadach XX wieku muzyka Hildegardy zyskała ogromną popularność.

Hildegarda była uważną obserwatorką natury i ludzi. Bazując na greckiej filozofii czterech żywiołów, badała wzajemne oddziaływania pomiędzy światem żywym i martwym oraz ich wpływ na stan organizmu i duszy człowieka. Rezultaty swoich dociekań zawarła w traktacie o leczniczym i szkodliwym działaniu roślin i minerałów, które, jak sądziła, uczestniczyły w nieustannym procesie wymiany wewnętrznych zasobów energii. W rezultacie, jej niektóre poglądy na naturę rzeczy zawierały elementy panteistyczne.

Fragment utworu «O frondens virga» z «Ordo virtutum»

Zdrowie i medycyna

Medycyna św. Hildegardy z Bingen to medycyna holistyczna, widząca człowieka całościowo, z jego całym ciałem i jego duszą, opierająca na czterech obszarach: „Boskim, kosmicznym, cielesnym i duchowym”. Opiera się na "6 regułach życia"[6]. Jej publikacje z zakresu medycyny ludowej zyskały jej miano pierwszej niewiasty pośród lekarzy i przyrodników Niemiec[2]. Najbardziej znanym jej dziełem z tego zakresu jest Liber subtilitatum naturarum creatarum.

Kult

Beatyfikacja
Ruiny Kloster Rupertsberg

Za swoje zasługi dla Kościoła i ogromny wkład w rozwój myśli katolickiej Hildegarda została beatyfikowana . Mimo iż rozpoczęty w 1227 roku proces kanonizacyjny nie został zamknięty, Hildegarda z Bingen została umieszczona w martyrologium jako święta[2][7].

Kult w Polsce

Św. Hildegarda jest otaczana kultem w parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Legnicy . W 2009 roku odbyło się uroczyste wniesienie obrazu, który namalował Henryk Baca[8].

Dzień obchodów

Wspomnienie liturgiczne Świętej obchodzone jest 17 września.

Patronat

Jest patronką esperanto , językoznawców i naukowców [1].

Dzieła

Folium 466 recto do Riesencodex (1175/1190)
Filozoficzno-teologiczne[9]
  • 1151 Liber Scivias Domini
  • 1163 Liber Vitae Meritorum
  • 1174 Liber Divinorum Operum
Medyczne
  • 1151 - 1158 Liber Subtilitatum Diversarum Naturarum Creaturarum
    • Liber Simplicis Medicinae sive Physica
    • Liber Compositae Medicinae sive Causae et curae
Pozostałe
  • Vita sancti Ruperti
  • Vita sancti Disibodi
  • Lingua ignota
  • Litterae ignotae
  • Carmina
  • Epistulae

Hildegarda w kulturze

W 2008 roku niemiecka reżyserka Margarethe von Trotta nakręciła film o świętej[3]. Rolę Hildegardy zagrała Barbara Sukowa [3].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1,0 1,1 Hildegard von Bingen - Ökumenisches Heiligenlexikon ( niem. )
  2. 2,0 2,1 2,2 Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa : Księga imion i świętych. T. 3: H-Ł. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1997, ss. 75/76. . 
  3. 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 3,15 3,16 3,17 3,18 3,19 3,20 3,21 3,22 Piotr Semka . Hildegarda, czyli nieustająca tajemnica. „ Rzeczpospolita (czasopismo) ”, ss. A26-A27 (19-20 grudnia 2009). Warszawa. ISSN 977020891306851 . 
  4. C. Singer, C. Singer, . Hidegard of Bingen. The visions of Hildegard of Bingen. 1928.. „Yale J Biol Med”. 78 (1), ss. 57-82 (Jan 2005). PMID 16197730 . 
  5. 20. Wizje Hildegardy. W: Oliver Sacks: Mężczyzna, który pomylił swoją żonę z kapeluszem. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2008. . 
  6. O medycynie św. Hildegardy z Bingen
  7. Domenico Agasso: Sant' Ildegarda di Bingen ( wł. ). [dostęp 2009-10-20].
  8. Kult kościelnej feministki na Piekarach
  9. Hildegarda de Bingen - Sus Obras

Bibliografia

Linki zewnętrzne


Inne hasła zawierające informacje o "Hildegarda z Bingen":

Ren ...

Imieniny ...

Kościół Świętej Trójcy i Najświętszej Marii Panny w Strzelnie ...

Stutthof (KL) ...

Karol Wielki ...

Nadrenia-Palatynat ...

Las łęgowy ...

Mikołaj z Kuzy ...

Chorał gregoriański ...

Święci i błogosławieni Kościoła katolickiego Hermosilla św. Hieronim Lu Tingmei św. Hieronim z Weert św. Hilary, papież św. Hilary z Poitiers św. Hildegarda z Bingen św. Hipolit św. Hormizdas, papież św. Hubert św. Hugo z Lincoln św. Hugon z ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Hildegarda z Bingen":

Hasło nie występuje w innych lekcjach!





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie