Henri-Marie La Fontaine (Lafontaine, ur.
22 kwietnia
1854
w
Brukseli
, zm.
14 maja
1943
tamże) – prawnik
belgijski
, laureat
Pokojowej Nagrody Nobla
1913
.
Studiował prawo na Wolnym Uniwersytecie w
Brukseli
, praktykował jako prawnik od
1877
. Był uznanym ekspertem prawa międzynarodowego, od
1893
wykładał na Nowym Uniwersytecie w Brukseli. W
1895
został wybrany senatorem z ramienia Partii Socjalistycznej. W tym samym roku współtworzył Międzynarodowy Instytut Bibliograficzny w Brukseli (z P. Otletem).
Współpracował z
Międzynarodowym Stałym Biurem Pokoju
, działał na rzecz zwołania
haskich
konferencji pokojowych w
1899
i
1907
. Od 1907 był przewodniczącym Międzynarodowego Stałego Biura Pokoju. W
1919
wchodził w skład delegacji belgijskiej na Konferencję Pokojową w
Paryżu
, następnie członek Zgromadzenia
Ligi Narodów
(
1920
-
1921
). Prace w międzynarodowym ruchu pacyfistycznym przyniosły mu
Pokojową Nagrodę Nobla
w
1913
.
Był inicjatorem powstania Światowego Centrum Intelektualnego (Centre Intellectuel Mondial), przekształconego później w Instytut Współpracy Intelektualnej przy Lidze Narodów. Proponował utworzenie szeregu instytucji współpracy międzynarodowej – światowej szkoły i uniwersytetu, parlamentu światowego, międzynarodowego trybunału sprawiedliwości.
Pracował nad uporządkowaniem materiałów historycznych arbitrażu międzynarodowego, opracował indeks alfabetyczny do drugiego wydania Classification decimale universalle (
1927
), założył pismo "La Vie Internationale". W latach
1919
-
1932
był wiceprzewodniczącym Senatu Belgii.
Źródła
