Helios 1
Inne nazwy	Helios A
Zaangażowani	Bundesministerium fuer Wissenschaftliche Forschung, Office of Space Science Applications – NASA
Indeks COSPAR	1974-097A
Rakieta nośna	Titan 3E
Miejsce startu	Przylądek Canaveral , USA
Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	46,3 mln km
Apogeum	147,35 mln km
Okres obiegu	190,15 d min
Nachylenie	0,02 °
Mimośród	0,5218
Czas trwania
Początek misji	10 grudnia 1974 (07:11:02 GMT)
Koniec misji	? ?
Wymiary
Masa całkowita	371,2 kg kg

Rakieta nośna Titan IIIE, z sondą Helios A na pokładzie, na stanowisku startowym LC-41, 1974)

Helios 1 (lub Helios A), był pierwszą amerykańsko – zachodnioniemiecką misją, badającą przestrzeń pomiędzy Słońcem a Ziemią , i wpływ Słońca na tę przestrzeń. Misję, po stronie niemieckiej, realizowało Bundesministerium fuer Wissenschaftliche Forschung, a po stronie USA, Office of Space Science Applications NASA.

Cele

• Prowadzenie pionierskich pomiarów ośrodka międzyplanetarnego, pomiędzy Ziemią a Słońcem

Opis misji

Helios 1 był pierwszym statkiem w podwójnej misji amerykańsko-zachodnioniemieckiej (drugi, to Helios 2). Eksperymenty zostały opracowane przez naukowców z RFN (Bundesministerium fuer Wissenschaftliche Forschung) i USA (Office of Space Science Applications NASA). NASA odpowiadała także, za rakietę nośną Titan 3E. Statek został wyposażony w dwa wysięgniki i 32. metrowy dipol elektryczny. Oś obrotu była normalną do ekliptyki , a nominalna szybkość obrotu wynosiła 1 obr./min. Zewnętrzna powłoka statku była dielektryczna. Prędkość przesyłu informacji wynosiła od 8 do 4096 bps (każda wielokrotność 2). Gdy statek poruszał się w peryhelium , pracował zwykle przy szybkości 64 - 256 bps; a w aphelium , na najwyższej prędkości.

Dipolowa antena 32. metrowa, w wyniku niepoprawnego rozłożenia się, musiała pracować jako antena monopolowa.

Ładunek

• Magnetometr typu fluxgate dla zmian pola; wysięgnik 2,75 m; zakresy +/- 100 n T (rozdzielczość 0,2 nT) i +/- 400 nT (0,8 nT); powyżej 4 Hz ,
• Magnetometr typu fluxgate dla średnich pól - posiadał 4 zakresy pomiarowe: +/- 16; 48; 144 i 432 nT (każdy z czujników). Rozdzielczości zakresów, wynosiły, odpowiednio: 0,03; 0,09; 0,28 i 0,84 nT. Co 36 godzin odbywało się ustalanie poziomu zerowego,
• Magnetometr badający składową magnetyczną fal elektromagnetycznych wiatru słonecznego ; zakres od +/- 8,75 do +/- 275 nT (4 - 128 Hz),
• Fine Frequency, Coarse Time Resolution Spectrum Analysis - umieszczony na 32. metrowym wysięgniku; 1 Hz - 200 kHz,
• Eksperyment fal radiowych ; 26,5 - 3000 kHz; umieszczony na wysięgniku 32. metrowym,
• Eksperyment promieni kosmicznych (6,8 kg; 8,8 W) - badał wysokoenergetyczne, naładowane, cząstki promieniowania kosmicznego pochodzenia odsłonecznego, planetarnego i galaktycznego. Rejestrowane były protony i cząstki alfa o energiach > 1,3 MeV/nukleon, i elektrony > 0,3 MeV. Instrument miał pole widzenia 55°, i składał się z 7 półprzewodnikowych detektorów, licznika scyntylacyjnego i osłaniającego całość, cylindra antykoincydencyjnego. Protony i cząstki alfa były mierzone w 6 kanałach (1,3-3,3; 3,3-13; 13-27; 27-37; 37-45; > 45 MeV/nukleon), a elektrony, w 5 kanałach (0,3-0,8; 0,8-2; 2-3; 3-4 i > 4 MeV),
• Eksperyment galaktycznych i słonecznych promieni kosmicznych; prom. X w zakresie 2 - 8 k eV ; elektrony 2 - 8 MeV; protony i cząstki alfa 20 - 56 MeV/nukleon; protony > 230 MeV,
• Detektory plazmy ; pomiar elektronów o energiach 0,5 - 1660 eV,
• Detektor energetycznych elektronów i protonów; elektrony 20 - 1000 keV; protony 80 - 1000 keV,
• Eksperyment światła zodiakalnego (9,60 kg; 1,10 W) - składał się z trzech fotometrów skierowanych pod kątem (15°, 30° i 90°) do ekliptyki. Fotometry były czułe na światło widzialne , niebieskie i UV ,
• Detektor i analizator mikrometeoroidów ,
• Eksperyment mechaniki nieba.