Budowa haubicy wz. 1938:
1. lufa
2. oporopowrotnik
3. tarcza ochronna
4. celownik
5. zamek
6. koła
7. ogony

Haubica – działo kalibru od około 75 mm wzwyż, o krótkiej lufie (od 10 do 30 kalibrów) i małej prędkości początkowej pocisku , przeznaczone głównie do strzelania stromotorowego . Stosowana przede wszystkim do prowadzenia ognia do celów ukrytych (znajdujących się w ukryciu) lub zakrytych (za przeszkodami). Dzięki zastosowaniu zmiennych ładunków miotających jest możliwe dokonanie zmiany stromości toru lotu pocisku i donośności strzelania przy tym samym (stałym) kącie podniesienia.

Historia

Na początku XX wieku broń ta wykorzystywana była głównie do burzenia fortyfikacji , następnie do zwalczania celów będących w ukryciu. Powszechnie stosowana zarówno w I , jak i II wojnie światowej .

Współczesność

Najczęściej spotykane haubice posiadają kaliber 105, 122, 152, 155 i 203 mm. Znane są haubice opancerzone oraz samobieżne (na samobieżnych podwoziach, najczęściej gąsienicowych), przystosowane do pokonywania przeszkód wodnych; nieopancerzone, ciągnięte haubice o okrężnym ostrzale, przystosowane do przerzutu transportem powietrznym, wykorzystywane są przez wojska powietrznodesantowe .

Zobacz też

• armata
• 152 mm haubica wz. 1943 (D-1)
• haubicoarmata
• moździerz
• Haubica 155 mm wz. 1917 Schneider
• Haubica wz. 1914/1919 kal. 100 mm
• Haubica 95 mm Mk II
• Haubica oblężnicza 15-calowa

Bibliografia

• PWN Leksykon: Wojsko, wojna, broń, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2001,