Studiował na
Harvardzie
, gdzie uzyskał także doktorat (
1974
). Po studiach wyjechał do
Wielkiej Brytanii
i został członkiem zespołu badawczego w
Laboratorium Cavendisha
w
Cambridge
, gdzie współpracował z
Sydneyem Brennerem
. Przedmiotem badań Horvitza był
nicieńCaenorhabditis elegans. Uczony wykrył obecność programu samozniszczenia w
DNA
wszystkich komórek tego organizmu. Horvitz kontynuował badania po powrocie do USA (podjął pracę w Massachusetts Institute of Technology) i przyczynił się do wyjaśnienia zjawiska
apoptozy
.
Wraz z Sydneyem Brennerem i
Johnem Sulstonem
otrzymał w
2002Nagrodę Nobla
za odkrycia w dziedzinie genetycznej regulacji rozwoju organów i regulacji długości życia komórek[1].
