Góry Betyckie (Cordilleras Béticas albo Sistemas Béticos) – należą do
Alpidów Zachodnich
,
łańcuch górski
w południowo-wschodniej części
Półwyspu Iberyjskiego
, w
Hiszpanii
, drugi po
Alpach
pod względem wysokości w
Europie
. Ciągnie się wzdłuż wybrzeża
Morza Śródziemnego
, od
Gibraltaru
do
przylądka Nao
(przedłużeniem tektonicznym Gór Betyckich są
Baleary
, a także na afrykańskim brzegu —
Góry Rif
). Łańcuch ma długość 600 km, szerokość 100–160 km.
Osiową strefę (pd.) stanowi krystaliczny masyw
Sierra Nevada
, ze szczytem
Mulhacén
, 3478 m n.p.m. (najwyższym na
Półwyspie Iberyjskim
i w europejskiej części
Hiszpanii
). Strefa zewnętrzna (pn.) jest zbudowana ze
skał osadowych
(mezozoiczne wapienie, margle, piaskowce i dolomity). Strefy te są rozdzielone pasem obniżeń wypełnionych osadami
trzeciorzędu
i
czwartorzędu
i silnie rozczłonkowane przez podłużne i poprzeczne uskoki oraz pęknięcia. Przeważające wysokości mieszczą się w granicach 1500–2000 m n.p.m. Są to góry o stromych stokach.
Do wysokości 600 m góry porastają wiecznie zielone, twardolistne
lasy
dębowe
z wtórnymi zaroślami typu makii. Do ok. 1500 m rosną lasy dębowe, ponad nimi piętro
lasów iglastych
(bardzo silnie wytrzebione). Obszary powyżej 2100 m porasta roślinność wysokogórska z dużym udziałem kolczastych krzewinek poduszkowatych. Granica wiecznego śniegu znajduje się na wysokości 2500 m.
Na terenie Gór Betyckich wydobywane są rudy żelaza i polimetaliczne. W
kotlinach
uprawiane są
zboża
,
winorośl
,
oliwki
, drzewa cytrusowe. Góry te stanowią ważny region turystyczny (gł. m.
Grenada
).
Podział
Literatura
- Włodzimierz Mizerski - "Geologia regionalna kontynentów", Warszawa 2004,
Źródła
