Gorączką krwotoczną nazywa się jedną z grupy chorób zakaźnych przebiegających z wysoką gorączką i krwawieniami , wywoływaną przez wirusy .

Występowanie

Wirusy mogące spowodować gorączkę krwotoczną są spotykane na wszystkich kontynentach z wyjątkiem Antarktydy, jednak najbardziej rozpowszechnione są w Afryce , Ameryce Południowej i Azji Południowo-Wschodniej . W Europie Środkowej śmiertelne zachorowania na choroby z tej grupy są niezwykle rzadkie i dochodzi do nich zwykle wskutek przywleczenia z obszarów endemicznych .

Drogi szerzenia, epidemiologia

Rezerwuarem wirusów odpowiedzialnych za gorączki krwotoczne są najczęściej zwierzęta ( gryzonie , małpy ), a zatem choroby te są zoonozami . Przenoszenie następuje na przykład przez ukąszenia kleszczy i komarów lub przez kontakt z odchodami zwierząt (jak na przykład w przypadku gorączki Lassa ). Niektóre wirusy mogą być przenoszone między ludźmi drogą kropelkową bądź przez kontakt z krwią, odchodami, potem lub wymiocinami, jeśli stężenie wirusa w tych płynach jest wysokie (co bardzo często ma miejsce w przypadku ciężko chorych). Okres wylęgania większości chorób z tej grupy wynosi średnio około tygodnia, jednak może być bardzo różny nawet w przypadku jednej choroby, na przykład od 2 do 21 dni przy gorączce krwotocznej Ebola . Szczególnym problemem są zakażenia wewnątrzszpitalne, głównie na skutek złych warunków sanitarnych w rejonach podwyższonego ryzyka, oraz wysokiej zakaźności chorych w ciężkim stanie. Problemem jest w tym przypadku również fakt, że dokładna diagnostyka gorączek krwotocznych jest bardzo skomplikowana i trudno dostępna, a w rejonach w których występują one endemicznie, pojawia się również bardzo dużo chorób o podobnej symptomatyce (gorączka, krwawienia), dlatego właściwa diagnoza jest stawiana najczęściej po wykluczeniu innych przyczyn.

Objawy i przebieg

Większość gorączek krwotocznych przebiega bardzo ciężko, bądź stanowi wręcz zagrożenie życia. Oprócz wysokiej gorączki (> 38,5 °C), do typowych objawów należą zaburzenia pracy wątroby i nerek, obrzęki, krwotoki wewnętrzne oraz występowanie licznych podbiegnięć krwawych wskutek wzrostu przepuszczalności ścian naczyń włosowatych (capillary leak). Ponadto stwierdza się również krew w stolcu oraz hematurię . Często dochodzi również do wstrząsu , niewydolności krążenia oraz porażeń . Pojawienie się objawów neurologicznych jak i szczególnie wysoka tendencja do krwawień pogarszają ogólne rokowanie, w takich przypadkach często należy się liczyć z trwałymi uszkodzeniami, na przykład utratą słuchu .

Leczenie i profilaktyka

Dla żadnej z gorączek krwotocznych nie opracowano jak dotąd skutecznej i specyficznej terapii, do leków mających jak dotąd najszersze i najbardziej obiecujące zastosowanie należy rybawiryna . Poza tym, leczenie polega na zwalczaniu objawów. Przeciwko żółtej febrze istnieje szczepionka, przeciwko argentyńskiej gorączce krwotocznej dopuszczona jest tylko w Argentynie , nad wieloma z pozostałych szczepionek prowadzone są badania. Najskuteczniejszą jak dotąd metodą walki z gorączkami krwotocznymi jest unikanie ukąszeń owadów, przestrzeganie zasad higieny w rejonach gdzie schorzenia te występują endemicznie oraz kwarantanna osób, w stosunku do których istnieje podejrzenie zakażenia.

Klasyfikacja

Ze względu na przynależność wirusów do poszczególnych rodzin.

Rodzina Flaviviridae

• Żółta febra
• Gorączka Denga
• Omska gorączka krwotoczna
• Choroba lasu Kyasanur
• Gorączka Zachodniego Nilu

Rodzina Bunyaviridae

• Gorączka doliny Rift
• Gorączka Krym-Kongo
• Gorączka krwotoczna Hanta

Rodzina Togaviridae

• Gorączka Chikungunya

Rodzina Arenaviridae

• Gorączka Lassa
• Argentyńska gorączka krwotoczna
• Boliwijska gorączka krwotoczna
• Wenezuelska gorączka krwotoczna
• Brazylijska gorączka krwotoczna

Rodzina Filoviridae

• Gorączka krwotoczna Ebola
• Gorączka Marburg