Gołoborze na zboczu Łysej Góry (Święty Krzyż)

Gołoborze – rodzaj pokrywy stokowej lub wierzchowinowej (grzbietowej) składającej się z lekko redeponowanego rumoszu skalnego ( gruzu , głazów lub bloków ). Inaczej mówiąc-rumowiska skalne w górach.

Termin gołoborze jest określeniem regionalnym ( Góry Świętokrzyskie ) i oznacza miejsce "gołe", bez "boru". Jednak wg niektórych opracowań naukowych^[1], termin ten stosuje się do wszystkich utworów tego typu, niezależnie od ich lokalizacji geograficznej. W terminologii geomorfologicznej używa się terminów: pole blokowe, morze blokowe, strumień blokowy, rzadziej rozwalisko, rumowisko skalne .

Gołoborza świętokrzyskie powstały w wyniku wietrzenia późnokambryjskich piaskowców kwarcytowych w okresie czwartorzędu . Procesy te zachodziły w chłodnym klimacie jaki panował na obszarze Polski w plejstocenie . Głównym czynnikiem powstania gołoborzy były procesy mrozowe (zmiany temperatury - zamarzanie i rozmarzanie podłoża; zamarzanie wody w szczelinach i spękaniach ciosowych ) powodujące rozpad blokowy skał.

Największe gołoborza na ziemiach polskich występują w Karkonoszach i zbudowane są z granitów lub hornfelsów (np. na zboczach Śnieżki ).

Bibliografia, przypisy

1. ↑ Jaroszewski W., Marks L., Radomski A., Słownik geologii dynamicznej. Wydawnictwa Geologiczne, 1985.