Gnaeus Domitius Ahenobarbus (ur. 11 grudnia 17 p.n.e., zm. w styczniu 40 n.e.), pochodził ze znakomitego rodu rzymskiego Domicjuszy Ahenobarbów . Powiązany rodzinnie z najznakomitszymi postaciami końca republiki rzymskiej i początków pryncypatu . Cioteczny prawnuk triumwira Marka Emiliusza Lepidusa , wnuk drugiego triumwira Marka Antoniusza , cioteczny wnuk trzeciego triumwira Oktawiana , czyli pierwszego cesarza Augusta. Brat Domicji i Domicji Lepidy , równie jak on mających znaczącą pozycję w tamtym czasie. Jego ojcem był Lucjusz Domicjusz Ahenobarbus ^[1] konsul w 16 p.n.e. a matką Antonia Starsza ^[2][3].

Życie

Wg antycznych źródeł był człowiekiem zupełnie zdemoralizowanym. Swetoniusz przytacza^[2] wiele przykładów jego przestępczych wyczynów i nieuczciwości. Zabił swego wyzwoleńca , gdy ten nie chciał wypić tyle ile mu Domicjusz rozkazywał, świadomie przejechał chłopca na drodze Apijskiej , wykłuł oko pewnemu ekwicie , który śmiał się z nim spierać. Gnejusz, na życzenie cesarza Tyberiusza ^[4], poślubił w 28 n.e. Agrypinę Młodszą córkę Germanika . W 29 n.e. sprawował urząd pretora i naraził się na złośliwe żarty nie wypłacając nagród wyścigowym woźnicom. Został zmuszony skargami przywódców stronnictw cyrkowych do publicznego obwieszczenia, że od tej pory nagrody będą wypłacane natychmiast i w gotówce^[2] . Konsul w 32 n.e. przez cały rok^[5], jako prokonsul zarządzał Sycylią. W 36 n.e. wszedł w skład komisji powołanej do oszacowania szkód spowodowanych przez groźny pożar Awentynu ^[6]. Pod koniec życia cesarza Tyberiusza oskarżano go o obrazę majestatu , cudzołóstwa i o kazirodcze stosunki z siostrą Domicją Lepidą. Za oskarżeniami tymi stał prefekt pretorianów Makron ^[7]. Domicjusz uszedł kary tylko dlatego, że cesarz wtedy zmarł^{[2] [8]}. W grudniu 37 n.e. Agrypina urodziła ich jedyne dziecko Lucjusza Domicjusza Ahenobarba, przyszłego cesarza Nerona ^[9][10]. Podobno składającym mu życzenia z okazji urodzin syna odpowiedział, że jego i Agrypiny potomek musi okazać się potworem, który przyniesie państwu zgubę^[11]. Domicjusz zmarł w styczniu 40 n.e. w Pyrgach w Etrurii na puchlinę wodną. Współspadkobierca trzyletniego Nerona, cesarz Kaligula , zagrabił większość majątku a wdowę skazał na zesłanie^[11].

Wywód przodków

Źródła

1. ↑ Księga druga, rozdział 72. W: Wellejusz Paterkulus : Historia rzymska. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich - Wydawnictwo, 2006, ss. 190-191. . 
2. ↑ ^{2,0 2,1 2,2 2,3} Nero, Rozdział 5. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus : Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972. 
3. ↑ Antoniusz, Rozdział 87. W: Plutarch z Cheronei : Żywoty sławnych mężów. (Z żywotów równoległych). Wrocław: Ossolineum – De Agostini, 2006. 
4. ↑ Roczniki,Księga czwarta, rozdział 75. W: Tacyt : Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 153. . 
5. ↑ Ksiega LVIII 20. W: Kasjusz Dion Kokcejanus : Historia. tłumaczenie angielskie;edycja komputerowa http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Cassius_Dio/home.html . 
6. ↑ Roczniki,Księga szósta, rozdział 45. W: Tacyt : Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 153. . 
7. ↑ Ksiega LVIII 27. W: Kasjusz Dion Kokcejanus : Historia. tłumaczenie angielskie;edycja komputerowa http://penelope.uchicago.edu/Thayer/E/Roman/Texts/Cassius_Dio/home.html . 
8. ↑ Roczniki,Księga szósta, rozdział 46-47. W: Tacyt : Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 153. . 
9. ↑ Roczniki,Księga dwunasta, rozdział 3. W: Tacyt : Dzieła. Warszawa: Czytelnik, 2004, s. 153. . 
10. ↑ Księga Dwudsiesta;rozdział VIII 1. W: Józef Flawiusz : Dawne dzieje Izraela. edycja komputerowa www.histurion.pl. 
11. ↑ ^{11,0 11,1} Nero, Rozdział 6. W: Gajusz Swetoniusz Trankwillus : Żywoty Cezarów. Warszawa: Zakład Narodowy Imienia Ossolińskich, 1972. 

Zobacz też

• Drzewo genealogiczne Domicjuszy Ahenobarbów