Gladius

Gladius ( łac. , plur. gladii – miecz) jest to krótki miecz rzymski . Jego żelazna głownia była obosieczna z ością przez środek i delikatnie oraz łagodnie zarysowanym szczytem. Rękojeść , często o kwadratowym lub ośmiokątnym przekroju, posiadała kulistą (popularny kształt obok owalnych i innych) głowicę z drewna lub kości (zdarzały się nawet kamienne czy okładzinami metalowymi), z mało wydatnym pudełkowatym jelcem .

Gladius był noszony przez zwykłych legionistów po prawej stronie (oficerowie nosili po lewej) w pochwie okutej metalem zwanej vagina. Pas służący do noszenia miecza zwano balteus.

Broń ta stanowiła wyposażenie legionistów rzymskich od III w. p.n.e. do III w. n.e. Została ona przyswojona od ludów hiszpańskich. W miarę rozwoju techniki i sztuki wojennej uległ on zmianom konstrukcyjnym. Najstarsze znane nam modele ("Wzór Moguncki" nazwany tak od miejsca znalezienia) miał długość od 40 cm do 55 cm (ostrze) i szerokość od 4,8 cm do 7,4 cm. Przeznaczony był do kłucia (stąd też posiadał charakterystyczny, długi sztych) jak i cięcia. Późniejszym typem jest "Wzór Pompejański" mierzący ok. 70 cm długości (ostrze z długością rękojeści oraz głowicy) i od 4,2 cm do 4,5 cm szerokości (jednakowej na całej długości ostrza). Przeznaczony był zarówno do kłucia jak i cięcia. Gladiusy charakteryzowały się różnym wyważeniem. Antyczni władcy byli pod ogromnym wrażeniem ich możliwości - król Macedonii, Filip V rzekomo był przerażony, gdy ujrzał ludzi zabitych tym typem miecza.

Gladius był popularnym mieczem podczas walk gladiatorów .