George Brecht (ur. 27 sierpnia 1926, zm. 5 grudnia 2008) naprawdę nazywał się George Ellis MacDiarmid, był Amerykańskim artystą sztuki konceptualnej oraz awangardowym kompozytorem, z wykształcenia był chemikiem pracował jako konsultant dla różnych firm między innymi Pfizer , Johnson & Johnson , oraz Mobil Oil. Był jednym z czołowych członków Ruchu Fluxus , międzynarodowej grupy „awangardowych” artystów zgromadzonych wokół Georga Maciunasa, był zaangażowany w działalność grupy od czasu pierwszego festiwalu „Festum Fluxorum” który odbył się w Wiesbaden 1962 roku aż do śmierci Maciunasa w 1978.

Brecht był jednym z pierwszych twórców sztuki interaktywnej - w której dzieło sztuki może zostać doświadczone poprzez aktywne zaangażowanie odbiorcy „interaktora”. Zasłynął ze swoich „kompozycji” Event Scores takich jak „kapiąca muzyka” 1962. Jest powszechnie uważany za prekursora sztuki konceptualnej. Sam opisywał swoją twórczość jako: "sposób na upewnienie się że szczegóły życia codziennego, oraz przypadkowe układy przedmiotów nas otaczających, przestaną uchodzić niezauważone.”

Biografia

Wczesne lata

George Brecht naprawdę nazywał się George Ellis MacDiarmid, jego ojciec, również George Ellis MacDiarmid był zawodowym flecistą, przed osiedleniem sie w Nowym Yorku koncertował z wędrowną trupą Johna Philipa Sousy po czym grał na flecie dla orkiestry Metropolitan Opera oraz orkiestry symfonicznej NBC Symphony Orchestra. Po tym jak jego ojciec zmarł z powodu nadużycia alkoholu, matka dziesięcioletniego Brechta przeniosła się wraz z synem do Atlantic City , w New Jersey. W 1943 Brecht zaciągnął sie do armii. To właśnie w armii w 1945 roku w czasie gdy jego oddział stacjonował w regionie Czarnego Lasu w Niemczech zmienił swe nazwisko na „Brecht” – jak twierdził nie ze względu na Bertolda Brechta ale ponieważ podobało się mu brzmienie tego nazwiska. Po zakończeniu drugiej wojny światowej studiował chemię w Filadelfijskim instytucie farmacji „Philadelphia College of Pharmacy & Science”, uzyskał tytuł naukowy. W 1951 roku poślubił swą pierwszą żonę Marceline. Po krótkim etapie pracy dla Charles Pfizer & Co. jako kontroler jakości produktu, podjął pracę w dziale badań chemicznych spółki Johnson & Johnson w 1953 i osiadł na stałe w New Jersey. W ciągu następnych dziesięciu lat zarejestrował i opatentował 5 produktów oraz współuczestniczył przy pracach nad kolejnymi dwoma. (czerty z tych patentów były dotyczyły tamponów). W międzyczasie w 1953 urodził sie jego jedyny syn Eryk.

Wiek średni

Pracując jako chemik Brecht poważnie zainteresował się sztuką. Początkowo zainspirowany pracami Jacksona Pollocka i Roberta Rauschenerga – (zwłaszcza wystawa Rauschenberga „Growing Painting” w 1954 wywarła na nim ogromne wrażenie) zaczął formułować własne teorie na temat „schematów prawdopodobieństwa”, które później zostały wydane przez czasopismo „Something Else Press” w postaci broszury zatytułowanej („Symbolika Przypadku”) „Chance Imagery” 1957/66. Rozprawa polegała na dokładnym przeanalizowaniu roli „przypadku” w 20 wieku na polu nauki i sztuki awangardowej. Brecht dał w niej również odczuć swój głęboki szacunek dla projektów dadaistycznych i surrealistycznych oraz dla bardziej złożinych aspektów prac Marcela Duchamp’a którego uważał za wcielenie „artysty-poszukiwacza”. Na jego twórczość w tym czasie składały się poplamione atramentem prześcieradła, co nazywał malarstwem przypadku.

W roku 1957 po zobaczeniu pracy Roberta Wattsa która była wystawiona w Douglass College, Rutgers University , Brecht postanowił skontaktować sie z artystą i zaproponował mu spotkanie, tak rozpoczęły się ich cotygodniowe spotkania na obiadowe które prowadzili jeszcze później przez wiele lat, w kafeterii pomiędzy collegem w którym wykładał Watss a laboratorium Brecht’a. W tych nieformalnych spotkaniach towarzyszył im jeszcze kolega Watts’a Allan Kaprow . Dyskusje podejmowane na tych spotkaniach doprowadziły bezpośrednio do utworzenia „Jam Festiwal” 1962-63 uważanego przez nich samych jako przed wstęp do Fluxusu, doprowadziły także do spotkania i uczestnictwa obu artystów Brechta i Krpowa z Johnem Cagem w New School for Social Research w Nowym Yorku, gdzie Cage prowadził zajęcia. Brecht i Karpow nieraz razem dojeżdżali jednym samochodem z New Brunswick do Nowego Yorku.

John Cage i Nowa szkoła badań społecznych

Brecht studiował z Cagem pomiędzy 1958 a 1959 w którym to czasie opracował „ The Event Score” który miał stać się najważniejszą cechą Fluxsusu. Zazwyczaj „Event Scores” są prostymi instrukcjami, odnoszącymi się do codziennych czynności, które mogą być wykonywane publicznie, prywatnie lub mogą być kontestowane, negowane (tzn. nie decydując się na ich wykonywanie w ogóle). Ta forma sztuki została podjęta, i rozwinięta przez La Monte i Yoko Ono i wielu innych artystów awangardowych, którzy uczestniczyli w tych zajęciach.* Brecht i Cage po raz pierwszy spotkali się w 1957 roku kiedy to Brecht dowiedział się że Cage planuje wybrać się na grzyby w okolice New Jersey, Brecht zadzwonił do niego i zaprosił by w drodze na grzyby wpadł do niego się przywitać, Vago zgodził się i wzajemnie zaprosił Brechta, to było jakiś czas przed tym jak Brecht oraz Karpow wraz z rodzinami odwiedzali Jochna Cage w jego domu w Stony Point , to tam Cage zaproponował im uczestnictwo w swoich zajęciach w Nowym Yorku. Dość ironiczny może wydawać się fakt iż muzycy znacznie gorzej akceptowali kursy prowadzone przez Cage w odróżnieniu od artystów którzy podjęli jego myśl i ją rozwijali.

W październiku 1959 roku zaraz po studiach z Cage’m Brecht zorganizował swoją pierwszą samotną ekspozycje pod tytułem „Towards Events : An arrangement ” w Reuben Gallery w Nowym Yorku stanowiła ona coś pomiędzy wystawą a performancem, składała się z prac umożliwiających widzowi manipulowanie na rózne sposoby - wydobywając dźwięki, zapachy i dotykalne kształty. Jedna z prac „Case” intruowała widza do odpakowania jej zawartości i użycia ich na sposób zgodny z ich przeznaczeniem. Praca ta później miała stać sie Valoche ostatnim dziełem mnogim fluxusu nad którym Goerge Maciunas „Przewodniczący” Fluxusu pracował jeszcze 19 lat przed swą śmiercią.

Późne lata

Jego prace wielokrotnie brały udział w znaczących wystawach zbiorowych, choć on sam od roku 1989 mówił osobie jako o „emerytowanym z Fluxusu” Brecht stopniowo stawał się samotnikiem, w ciągu ostatnich 30 lat swojego życia zezwolił tylko na dwie wystawy retrospektywne swojego dorobku, obie wystawy odbyły się pod nazwą „A Heterospective” (co można rozumieć jako „Kolekcję Inności”). Późniejsza z tych wystaw otwarta w Kolonii oraz Barcelonie w latach 2005-06, rozpoczynała się widniejącym u wejścia znakiem z napisem „Koniec” a kończyła znakiem z napisem „Początek”.

George Brecht w 2006 roku otrzymał prestiżową nagrodę „Berlin Art Prize”.

W roku 1971 Brecht osiadł na stałe w Kolonii w Niemczech, gdzie po wielu latach pogarszającego się stanu zdrowia zmarł w wieku 82 lat 5 grudnia 2008 roku. George Brecht był żonaty dwukrotnie, ze swoja pierwsza żoną Marceline Brecht rozstał się w 1963 roku po raz kolejny ożenił się w 2002 z Herthą Klang. Jednak przez wiele lat pomiędzy swoimi małżeństwami żył w związku z Donną Jo Brewer.

Zobacz także

• Fluxus at Rutgers University
• Fluxus
• George Maciunas
• Robert Watts
• John Cage
• Variations, contemporaneous compositions by John Cage
• 4′33″, Cage's most famous composition, 1952
• Ray Johnson, a close friend and collaborator in Brecht's mail art
• Something Else Press, run by Dick Higgins, publisher of 2 of Brecht's works
• Water Yam (artist's book)
• Fluxus 1, the first Flux Yearbox
• One and Three Chairs, an artwork by Joseph Kosuth, 1965

Bibliografia

• Water Yam, George Brecht, Fluxus Edition, Wiesbaden and New York, 1963-70
• V Tre, later cc V TRE, Fluxus Newspaper, edited by George Brecht and George Maciunas, New York, 1963-79
• Chance Imagery, George Brecht, Something Else Press, New York, 1966
• Games at the Cedilla; or, The Cedilla Takes Off, by George Brecht & Robert Filliou, Something Else Press, New York, 1967
• An introduction to George Brecht's Book of the Tumbler on Fire, Henry Martin, Multhipla Edizioni, Milan, 1978.
• Water Yam, George Brecht, Lebeer-Hossmann Edition, Brussels/Hamburg, 1986
• Fluxus Codex, Jon Hendricks, H.N. Abrams, New York, 1988,
• Notebooks / George Brecht ; edited by Dieter Daniels with collaboration of Hermann Braun, vol 1-5, Walter Konig, c1991
• Mr Fluxus, Emmett Williams and Ann Noël, Thames and Hudson, New York, 1998,
• Fluxus Experience by Hannah Higgins, University of California Press, 2002,
• George Brecht: Events - A Heterospective, Verlag der Buchhandlung Walther Konig, 2005,
• George Brecht: Museum Ludwig, Yve-Alain Bois, ArtForum, 2006
• George Brecht, Philosopher of Fluxus, Jill Johnston, The Dance Insider, 2007

Linki zewnętrzne

• The Something Else pamphlet Chance Imagery and Book of the Tumbler on Fire available as 2 pdfs on UbuWeb
• Repository, 1961, a piece by Brecht in the collection at MOMA
• Word Event • Exit, 1961
• An article about Robert Watts, including an interview with Brecht about the Yam Festival
• The first edition of V TRE, 1963, edited by Brecht, featuring contributions from Dieter Roth, Angus Maclise and Jackson Mac Low
• An Anthology of Chance, edited by La Monte Young; a pdf on Ubuweb
• Entrance to Exit, 1965; a Fluxfilm by Brecht
• A complete list of all Brecht's multiples
• Some late multiples by Brecht
• George Brecht at the-artists.org
• George Brecht retrospective
• Dutch Biography of Brecht
• George Brecht Resources
• George Brecht + James Tenney with George Maciunas, Entrance... (excerpt) 1:46 published on the Tellus Audio Cassette Magazine
• A good essay on Brecht by Anna Dezeuze
• New York Times obituary