Franciszek Placidi, wł. Francesco Placidi (ur. między 1710 a 1715 , zm. w 1782 w Kozienicach )^[1] – włoski architekt i rzeźbiarz, z pochodzenia rzymianin , jeden z największych twórców późnego baroku , tzw. eklektyzmu .

W latach 1738–1740 przebywał w Dreźnie , gdzie kierował budową Hofkirche . W 1742 przybył do Polski, gdzie otrzymał posadę architekta królewskiego. W 1750 otrzymał tytuł szlachecki . Zmarł w 1782, który to rok uznawany jest za koniec epoki baroku w Polsce.

Twórczość

• 1738–1740: Hofkirche w Dreźnie
• 1742: pałac w Grabkach Dużych
• 1743–1746: przebudowa kaplicy Lipskich na Wawelu
• 1752–1773: kościół Trynitarzy (obecnie Bonifratrów) w Krakowie
• 1759–1760: fasada kościoła Pijarów w Krakowie
• 1768–1773: przebudowa pałacu w Wolborzu
• 1776–1778: pałac w Kozienicach

Ponadto jest autorem licznych pomniejszych dzieł architektury świeckiej oraz małej architektury, takich jak liczne ołtarze w katedrze wawelskiej oraz w kościele Mariackim , nagrobki Michała Korybuta Wiśniowieckiego i Jana III Sobieskiego , ołtarze główne w kościele zakonu benedyktynów w Tyńcu i katedrze we Fromborku i wiele innych.

Przypisy