Ferruccio Busoni, 1906

Ferruccio Busoni (ur. 1 kwietnia 1866 , zm. 27 lipca 1924 ) – włoski kompozytor i pianista , dyrygent i pedagog.

Biografia

Urodził się w Empoli w Toskanii jako Dante Michelangelo Benvenuto Ferruccio Busoni, był jedynakiem. Jego rodzice byli profesjonalnymi muzykami: matka (Włoszka) – pianistką, ojciec – klarnecistą. Często podróżowali w czasie jego dzieciństwa.

Busoni zadebiutował w wieku siedmiu lat jako pianista, występując ze swymi rodzicami. Parę lat później grał niektóre własne kompozycje w Wiedniu , gdzie spotkał i usłyszał muzykę Franza Liszta , Johannesa Brahmsa i Antona Rubinsteina .

Busoni przez krótki czas uczył się w Grazu pod kierunkiem Wilhelma Mayera. Mayerowi pomagał Wilhelm Kienzl , który umożliwił 12-letniemu Busoniemu dyrygowanie swej własnej kompozycji Stabat Mater. W roku 1888 w Helsinkach , poznał swą przyszłą żonę – Gerdę Sjöstrand, córkę szwedzkiego rzeźbiarza Carl Eneas Sjöstranda i zaczął życiową przyjaźń z Sibeliusem . W roku 1890 w Konkursie Antona Rubinsteina zdobył I nagrodę za Konzertstück na fortepian i orkiestrę, Op. 31a. W roku 1890 był nauczycielem w Moskwie. Od 1891 do 1894 podróżował po USA jako pianista-wirtuoz.

W roku 1894 zamieszkał w Berlinie , dając tam serię koncertów zarówno jako pianista jak i kompozytor. Promował głównie muzykę współczesną. Kontynuował także nauczanie w Weimarze , Wiedniu i Bazylei , jego uczniem był Egon Petri . Styl jego pianistyki i filozofia muzyki wpłynęły m.in. na Claudia Arrau .

W roku 1907 napisał Zarys nowej estetyki muzyki przepowiadając muzykę przyszłości, w której możliwe będą podziały oktawy inne niż na tradycyjne 12 półtonów, a także wykorzystanie instrumentów elektrycznych. Jego filozofia głosząca, że "Muzyka urodziła się wolna; i wygrać tę wolność to jej przeznaczenie", mocno wpłynęła na jego uczniów Luigi Russoloego , Percy Graingera oraz Edgara Varèse'a , z których wszyscy odegrali zauważalne role w muzyce XX wieku.

Podczas I wojny światowej Busoni mieszkał najpierw w Bolonii , gdzie kierował konserwatorium, a później w Zurychu . Odmawiał występowania w krajach biorących udział w wojnie. W 1920 roku wrócił do Berlina, gdzie prowadził zajęcia z kompozycji. Miał kilku uczniów, którzy stali się sławnymi, między innymi Kurta Weilla , Edgara Varèsego i Stefana Wolpego.

Busoni zmarł w Berlinie na chorobę nerek. Został pochowany w Städtischer Friedhof III, Berlin-Schöneberg , Stubenrauchstraße 43-45. Zachowało się kilka rejestracji fonograficznych oraz pianolowych jego wykonań. Kompozycje Busoniego były zapomniane przez wiele lat po jego śmierci, został zapamiętany raczej jako wielki wirtuoz i autor fortepianowych aranżacji muzyki Bacha. W latach 80. XX wieku nastąpił pewien renesans zainteresowania jego kompozycjami.