 Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.
kenkarta
kenkarta - (niem. Kennkarte) - dowód tożsamości wydawany przez władze niemieckie wszystkim nie-niemieckim mieszkańcom Generalnego Gubernatorstwa, którzy ukończyli piętnasty rok życia. W początkowym okresie okupacji poświadczeniem tożsamości były polskie dowody osobiste. Dopiero na mocy rozporządzenia Hansa Franka z 26 października 1939 przewidziano obowiązkowe wydawanie okupacyjnych kenkart. Odpowiednie zarządzenia wykonawcze pojawiły się stosunkowo późno, bo dopiero 13 czerwca 1941 r. Władze postanowiły rozpocząć akcję wydawania kenkart prawdopodobnie ze względu na szerokie rozpowszechnienie się fałszywych polskich dowodów osobistych. Do końca roku 1942 nie udało się opatrzyć wszystkich w nowe dokumenty i akcję przedłużono do 1 kwietnia 1943. Ostatnie obowiązkowe kenkarty wydano w roku 1943.
Procedura i wygląd
Kenkarta był to arkusz cienkiego kartonu o wymiarach ok 29,4×14,0 cm złożonego w dwóch miejscach tak, że powstawała trzykartkowa "książeczka" o wymiarach 14,0×9,8 cm. Kenkarty Polaków miały kolor szary, Żydów i Cyganów żółty; Rosjan, Ukraińców, Białorusinów, Gruzinów i Górali (traktowanych jako ludność pochodzenia niemieckiego Goralenvolk) niebieski. Dokumenty mniejszości oznaczone były dodatkowo literami: J (Żydzi), R (Rosjanie), W (Białorusini), K (Gruzini), G (Górale), Z (Cyganie). Do wydania kenkarty niezbędne były: -
wniosek ubiegającego się
-
metryka
-
dowód osobisty
-
ewentualne świadectwo ślubu
-
Polaków obowiązywało złożenie pod przysięgą oświadczenia o aryjskim pochodzeniu.
Przy odbiorze pobierano odciski palców wskazujących obu rąk, umieszczanego na karcie rozpoznawczej. W nowych dowodach tożsamości istniała też rubryka dotycząca zawodu. W związku z tym np. artyści którzy nie zarejestrowali się w Urzędzie Propagandy wpisywali tam zawód fikcyjny (np. Jan Parandowski wpisał „biuralista”). Ponadto, oprócz fotografii, rubryk na dane personalne i adres zamieszkania umieszczano w kenkarcie informację o wyznaniu posiadacza.
Dzięki temu, że w procedurę wydawania nowych dokumentów zaangażowani byli polscy urzędnicy, udało się wystawić ogromną ilość fałszywek. Umożliwiało to "zalegalizowanie" nowych tożsamości członków ruchu oporu lub ukrywających się po „aryjskiej” stronie Żydów.
W czasie okupacji, obok komórek AK i Delegatury specjalizujących się w fałszerstwie, działały "przedsiębiorstwa" produkcji dokumentów. Kenkarty można było zakupić na straganach i placach targowych już od 500zł. Po Warszawie krążył nawet dowcip, że pierwsza obława na Kercelaku została zorganizowana po tym jak gubernatorowi Fischerowi w czasie inspekcji zaproponowano kupno jego "własnej" kenkarty... Gestapo w roku 1943 przewidywało, że w samej stolicy ok. 150 tys. mieszkańców posiadało fałszywe dokumenty. Podobnie Komenda Główna AK szacowała pod koniec 1942 roku, że co dziesiąty mieszkaniec posiada podrobioną kenkartę.
Inne hasła zawierające informacje o "kenkarta":
Stepan Bandera
...
kenkarta
align=justify>
kenkarta - (niem. Kennkarte) - dowód tożsamości wydawany przez władze niemieckie wszystkim ...
Inne lekcje zawierające informacje o "kenkarta":
Historia Ikara - inspiracją do rozważań o naturze ludzkiej (plansza 8)
...
|
