 Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.
historiografia
z gr. historia [dzieje] oraz grapho [pisać], inaczej dziejopisarstwo, opisywanie dziejów, piśmiennictwo historyczne.
Za kolebkę historiografii uważana jest starożytna Grecja. W antycznej helladzie pojawiły się dzieła Herodota (Dzieje), Tukidydesa (Wojna peloponeska) oraz Ksenofonta (Historia grecka). W starożytnym Rzymie najwybitniejszymi przedstawicielami byli Liwiusz (Dzieje Rzymu od założenia miasta), Tacyt (Germania, Roczniki, Dzieje) i Swetoniusz (Żywoty Cezarów). Średniowiecze w historiografii charakteryzowało się rozwojem historii uniwersalnej (Izydor z Sewilli w VII w., Otton z Freising w XII w.), rocznikarstwa, kronikarstwa oraz hagiografii (żywotopisarstwa świętych). W wiekach średnich we Francji pojawiły się zapiski pamiętnikarskie (XIII w.), natomiast w państwach niemieckich kroniki miejskie (schyłek epoki). Renesans rozwinął krytycyzm wobec źródeł historycznych, polegający na przyczynowo-skutkowym badaniu historii. Zaczęły powstawać liczne dzieła dotyczące chronologii, dyplomatyki, paleografii, filologii. Rozpoczęto także krytyczne wydawanie źródeł. W okresie oświecenia oraz romantyzmu, prócz dalszego pogłębiania krytyki źródeł i ich publikacji, stworzono system seminaryjnego szkolenia badaczy historii. Doskonalono warsztat historyka oraz dostrzeżono różne klasy społeczne, jako mające bardzo duży wpływ na bieg wydarzeń. Historię zaczęto łączyć z dziedzinami pokrewnymi jak nauka, sztuka, obyczaje, prawo, administracja czy gospodarka. Wiek XIX był decydującym w wyodrębnieniu się dyscyplin historycznych, nastąpił postęp w badaniach nad dziejami ustroju, prawa, instytucji społecznych i politycznych, historią gospodarczą. Szczególną uwagę, w okresie pozytywizmu, zwrócono na dokładne odtwarzanie faktów. Na przełomie wieków rozwinęły się kierunki historii kulturalnej, socjologicznej, syntetycznej, nowe koncepcje filozofii dziejów głoszące autonomizm i niepowtarzalność wydarzeń. Przez Karola Marksa i Fryderyka Engelsa zbudowana została teoria materializmu historycznego podkreślająca niebagatelne znaczenie dla biegu dziejów czynnika gospodarczego oraz sprzeczności klasowych.
Okres dwudziestolecia międzywojennego zaowocował rozwojem nowych nurtów historycznych szczególnie na zachodzie Europy. We Francji swoją działalność rozpoczęła szkoła historyczna Annales (nazwa od czasopisma Annales d`Histoire Economique et Sociale [Roczniki Historii Gospodarczej i Społecznej]). Głównymi przedstawicielami, a zarazem założycielami Annales, byli Marc Bloch i Lucien Febvre. Annaliści zaproponowali spojrzenie na historię jako zjawisko totalne, masowe. Stworzony przez nich nurt historii totalnej zrywał z dotychczasową koncepcją patrzenia na dzieje przez pryzmat wydarzeń politycznych, dążył natomiast do połączenia historii z innymi naukami, jak geografia, ekonomia, historia sztuki, psychologia, nauki społeczne. W Niderlandach, z nowatorskiego podejścia do historii zasłynął Holender Johan Huizinga, który w swoim dziele Jesień Średniowiecza zaprezentował nowoczesny styl narracji historycznej opierający się na barwnym, wręcz literackim opisywaniu historii. W międzywojniu pojawiła się również grupa historyków zajmująca się przedstawianiem historii zarówno z punktu widzenia wydarzeń politycznych jak i rozwoju ekonomicznego (tzw. dziejopisarstwo strukturalne). Należeli do nich m.in. Charles Beard, Lewis Namier, Richard Tawney i Henri Pirenne. We Włoszech Benedetto Croce i Giovanni Gentile opracowali koncepcję historyzmu absolutnego.
W dwudziestoleciu międzywojennym pisarstwo historyczne, w państwach o charakterze totalitarnym (Włochy, Rzesza Niemiecka, ZSRR), było pod kontrolą systemu politycznego, obowiązującej ideologii.
Okres powojenny charakteryzował się dalszym rozwojem szkoły Annales już pod przewodnictwem Ferdynanda Braudela (Morze Śródziemne i świat śródziemnomorski w epoce Filipa II). Z Braudelem współpracowali m.in. Jacques Le Goff i Marc Ferro. W RFN najważniejszym przedstawicielem nowego nurtu historycznego, zgromadzonego wokół pisma Geschichte und Gesellschaft (Historia i społeczeństwo), był Richard van Dülmen autor takich dzieł jak Kultur und Alltag in der frühen Neuzeit (Kultura i życie codzienne w czasach wczesnonowożytnych) oraz Theater des Schreckens. Gerichtspraxis und Strafritual in der frühen Neuzeit (Teatr okrucieństwa. Praktyka sądowa i rytuały karne w czasach wczesnonowożytnych). Historycy niemieccy odrzucając tradycyjny model dziejopisarstwa oparty na nacjonalizmie, zaczęli przedstawiać historię w połączeniu z innymi naukami (m.in. antropologia, socjologia, psychologia). W Stanach Zjednoczonych rozwinął się nurt kliometrii (Nowej Historii Gospodarczej). Jego twórcami byli późniejsi nobliści w dziedzinie ekonomii (1993 r.) Robert William Fogel (Koleje żelazne i wzrost gospodarczy Ameryki) i Douglas North. Również w USA rozwinęła się psychohistoria.
W historiografii polskiej pierwszymi najważniejszymi dziełami były kroniki (Kronika Galla Anonima, Kronika Wincentego zw. Kadłubkiem, Kronika wielkopolska, Kronika Janka z Czarnkowa), roczniki oraz utwory hagiograficzne. Istotne jest również dzieło Jana Długosza – Roczniki, czyli Kroniki sławnego Królestwa Polskiego. W renesansie pojawiły się pierwsze utwory w języku polskim (Kroniki wszytkiego świata… Marcina Bielskiego). W oświeceniu historią narodową zajmował się Adam Naruszewicz, wprowadzając krytycyzm wobec źródeł historycznych. Nowoczesną historię oraz rozwój nauk pomocniczych zapoczątkował Joachim Lelewel. XIX wiek i okres pozytywizmu charakteryzował się rozbudową warsztatu badawczego historyka oraz powstaniem różnych kierunków badań historycznych, tzw. szkół historycznych. Szkoła krakowska (Michał Bobrzyński, Józef Szujski, Walerian Kalinka) forsowała pesymistyczną koncepcję upadku Polski (przyczyną był naród), była przeciwna powstaniom i liberalizmowi. Szkoła lwowska (Tadeusz Wojciechowski, Oswald Balzer, Ksawery Liske, Ludwik Kubala) była liberalna w poglądach społecznych i organizowała życie historyczne. Szkoła warszawska (Władysław Smoleński, Tadeusz Korzon, Adolf Pawiński) przyczynę upadku Rzeczpospolitej widziała w agresji obcych mocarstw – zaborców, zajmowała się historią kultury i społeczno-gospodarczą. W dwudziestoleciu międzywojennym najwybitniejsi badacze (Szymon Askenazy, Władysław Konopczyński, Wacław Tokarz, Marceli Handelsman i in.) zajęli się historią epoki przedrozbiorowej, kolonizacji niemieckiej na ziemiach polskich, dziejami oręża polskiego oraz narodowym ruchami niepodległościowymi. Badania zostały przerwane przez wybuch II wojny światowej. Po roku 1945 badacze polscy zajęli się historią społeczno-gospodarczą, dziejami ziem zachodnich i północnych, agresją niemiecką oraz ruchami rewolucyjnymi. Najważniejsze badania skupiły się jednak na początkach państwa polskiego, stosunkach feudalnych, stosunkach polsko-krzyżackich, dziejach społeczno-gospodarczych na tle europejskim, reformacji i odrodzeniu oraz historii miast i kultury. Głównymi przedstawicielami okresu powojennego w polskiej historiografii byli Henryk Łowmiański (Początki Polski), Jerzy Topolski, Witold Kula (Miara i ludzie), Bronisław Geremek.
Patrz także: Historia totalna; Historyzm absolutny; Kliometria (New Economic History); Krakowska szkoła historyczna; Lwowska szkoła historyczna; Nauki pomocnicze historii; Psychohistoria; Szkoła Annales; Warszawska szkoła historyczna; Źródła historyczne.
Inne hasła zawierające informacje o "historiografia":
Mieszko II Lambert
Moraw: 1017 1020[5], 1021, 1029[6] i 1030). Warto jednak zauważyć, że czeska historiografia opowiada się za okresem panowania Bolesława Chrobrego i datuje utratę Moraw ...
Bitwa pod Wiedniem (1683)
...
Douglas North
...
Mateusz Ewangelista
męczeńską śmierć w Etiopii, według innych w Persji, będąc ścięty mieczem. Cerkiewna historiografia podaje jako datę jego śmierci rok 60, chociaż jest ona tylko ...
Stanisław ze Szczepanowa
...
Okres archaiczny (starożytna Grecja)
...
Unia lubelska
...
Filozofia historii
Niektóre poglądy historiozoficzne
mesjanizm
winkelriedyzm
prowidencjalizm
heroizm
finalizm
materializm historyczny
heglizm
historyzm
,
historycyzm
millenaryzm
progresywizm
Zobacz też
Arnold Joseph Toynbee
Benedetto Croce
Oswald Spengler
Feliks Koneczny
Samuel Huntington
historyczność
historiografia
metodologia historii
Linki zewnętrzne
Artykuł na temat filozofii historii
(
ang.
)
Filozofia dziejów
Portal o historii ...
Sławatycze
nacjonalistów, którzy uważali te ziemie za terytoria rdzennie ukraińskie. Do tej pory historiografia ukraińska ziemie, na których leżą Przemyśl, Zamość, Włodawa, Biała Podlaska, określa ...
Augustyn z Hippony
...
Inne lekcje zawierające informacje o "historiografia":
222 Historiografia po II wojnie światowej (plansza 11)
...
222 Historiografia po II wojnie światowej (plansza 17)
...
222 Historiografia po II wojnie światowej (plansza 16)
...
|
