Echoes – szósty, zamykający płytę Meddle utwór brytyjskiej grupy rockowej Pink Floyd , uznawany zgodnie za jedno z największych dokonań zespołu. Na oryginalnym winylowym wydaniu zajmuje całą stronę B.

Echoes należy do najdłuższych kompozycji Pink Floyd (23:31), zaraz po Atom Heart Mother (23:39) i połączonych częściach Shine on You Crazy Diamond (26:01). W przeciwieństwie do nich nie jest formalnie podzielone na kilka części, chociaż linia melodyczna i charakter piosenki jest bardzo zmienny, a sam utwór powstał na bazie wielu odrębnych pomysłów muzycznych członków grupy.

Echoes pojawia się również w skróconej wersji na składance Echoes: The Best of Pink Floyd , a także (podzielone na dwie części) w filmie Pink Floyd: Live at Pompeii .

Utwór jest jedną z najciekawszych i najbardziej różnorodnych muzycznie piosenek Pink Floyd. Tekst ma charakter poetycki, jest inspirowany pejzażem morskim.

We wczesnych przedstawieniach tego utworu słowa dotyczyły przestrzeni kosmicznej, dopiero później zostały zmienione^[1].

Tytuł

Utwór zarówno w stadium produkcji jak i prezentacji miał kilka tytułów. Podczas pierwszego nagrania na Abbey Road , 4 stycznia 1971 powstała kolekcja fragmentów zatytułowana Nothing, parts 1 - 24. Waters proponuje tytuł We Won the Double po tym, jak jego ukochany Arsenal Londyn wygrywa ligę i puchar. Podczas japońskiego tournée w sierpniu 1971 piosenka zostaje zapowiedziana jako Echoes (jeszcze przed wydaniem płytowym). Już po wydaniu płyty, Waters zapowiada ją w Niemczech Zachodnich jako Looking Through the Knothole in Granny's Wooden Leg, by dzień później, we Frankfurcie nad Menem zapowiedzieć ją jako The March of the Dambusters^[2].

Przebieg utworu

Utwór zaczyna się od imitujących sonar dźwięków z organów Richarda Wrighta . Przypadkowe początkowo dźwięki przeradzają się w harmoniczny układ wzmocniony dodatkowo przez wchodzącą gitarę Davida Gilmoura . Później, po włączeniu się basu i perkusji , następują dwie zwrotki śpiewane przez Gilmoura i Wrighta.

Nastrój zmienia się po raz pierwszy w siódmej minucie. Linia basu i perkusji staje się wyraźniejsza, Gilmour i Wright grają naprzemiennie solówki na swoich instrumentach. W jedenastej minucie dźwięki instrumentów powoli cichną, pojawia się natomiast szum wiatru, odgłosy przypominające pieśń wielorybów , krakanie wron , ludzkie zawodzenie.

Około piętnastej minuty spośród pozamuzycznych dźwięków zaczyna wyłaniać się coda utworu – kilkuminutowy, narastający pasaż z udziałem wszystkich instrumentów. Znów pojawiają się odgłosy sonaru. W kulminacyjnym momencie wszystko się urywa i rozpoczyna się ostatnia zwrotka. W końcówce utworu wszystkie instrumenty powoli cichną i giną w narastającym szumie wiatru.

Synchronizacja z Odyseją Kosmiczną

Wielu fanów Pink Floyd uważa, że utwór Echoes idealnie synchronizuje się z ostatnimi 24 minutami filmu 2001: Odyseja kosmiczna . Gdy utwór zacznie się odtwarzać w chwili pojawienia się napisu "Jupiter and beyond the infinite", odnosi się wrażenie, że piosenka została napisana specjalnie dla tego filmu, tak dobrze ilustruje wydarzenia na ekranie.

Stanley Kubrick , reżyser filmu 2001: Odyseja kosmiczna , wyraził chęć by zespół stworzył piosenkę, którą wykorzysta na końcu filmu. W trakcie zdjęć zmienił jednak zdanie uważając że wykorzystanie rockowej piosenki zniszczy epicki charakter zakończenia a cały film uczyni niespójnym. Ostatecznie Kubrick zrezygnował z usług zespołu. Co nie zmienia faktu że zespół już pracował nad utworem i zdaniem niektórych efektem tej pracy (po małym liftingu) stało się nagranie Echoes ^[3].

Synchronizacja z Czarnoksiężnikiem z Oz

Liczne grono fanów uważa, że nagranie Echoes jest również zsynchronizowane z filmem z 1939 roku pt. Czarnoksiężnik z krainy Oz , a dokładnie z początkowymi minutami filmu, w których główna bohaterka przenosi się z Kansas do magicznej krainy Oz.^[3]

Przypisy