Dingo
Na pierwszy rzut oka dingo nie różni się od zwykłego psa
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Gromada	ssaki
Podgromada	ssaki żyworodne
Szczep	łożyskowce
Rząd	drapieżne
Podrząd	psokształtne
Rodzina	psowate
Rodzaj	Canis
Gatunek	wilk
Podgatunek	dingo
Nazwa systematyczna
Canis lupus dingo[1]
Meyer, 1793
Synonimy
Canis dingo Blumenbach , 1780
Kategoria zagrożenia ( CzKGZ )[2]
narażony na wyginięcie

Dingo (Canis lupus dingo) – przedstawiciel rodziny psowatych , zamieszkuje Australię , Nową Gwineę , a ostatnio stwierdzono, że najprawdopodobniej należą do tego podgatunku również dzikie psy z obszaru Azji Południowo-Wschodniej i Filipin . Na podstawie badań genetycznych stwierdzono, że przodek dingo dotarł na kontynent prawdopodobnie przed 3,5 tys lat wraz z jedną z późniejszych fal osadniczych z Azji Południowo-Wschodniej. Dingo pierwotnie były udomowionymi towarzyszami człowieka, jednak w Australii wtórnie zdziczały.

Podobny do psa domowego , z którym daje płodne krzyżówki, różni się jednak od niego wieloma istotnymi cechami, m.in. budową czaszki.

Znakomicie przystosowany do warunków środowiska; ani australijska, ani azjatycka populacja dingo nie wykazuje tendencji spadkowych.

Żywi się królikami, małymi torbaczami, kangurami i zwierzętami domowymi. Żyje do 14 lat.

Dane liczbowe

• Wysokość: 44-63 cm
• Długość ciała: 86-122 cm.
• Waga: 10-24 kg
• dojrzałość płciowa: po 2 latach
• ciąża:63 dni
• liczba młodych: do 8
• długość życia:do 14 lat

Występowanie i środowisko

Australia i Nowa Gwinea

Odżywianie

Mięsożerne, polują głównie w nocy, pojedynczo lub w stadach, przede wszystkim na drobne ssaki, jaszczurki, kangury. W okresach braku pożywienia uzupełniają dietę jajami ptaków, larwami owadów i ptactwem wodnym. Podczas polowania na większą zdobycz, najpierw gonią ofiarę, by ją zmęczyć, i dopiero później atakują. Dingo zabijają tylko tyle zwierząt, ile potrzebują, żeby się wyżywić. Ewentualny nadmiar pożywienia zagrzebują w ziemi na później. Zupełnie inaczej zachowują się kiedy uda im się przedostać do ogrodzenia z owcami. Całkowicie bezbronne i nie mogące im uciec owce są przez nie zabijane jakby dla zabawy^[]. Uśmiercają wtedy o wiele więcej owiec niż potrzebują do wyżywienia. Stanowi to główny powód z kolei ich zabijania przez hodowców zwierząt.

Rozmnażanie

Późną jesienią samice dingo mają ruję . W tym okresie za samicami podążają grupy samców (najczęściej złożone z ok. 12 osobników). Samica wybiera jednego partnera (często ojca poprzednich szczeniąt). Młode rodzą się po około 9 tygodniach w głębokiej, dobrze ukrytej norze. Dla bezpieczeństwa młodych dingo polują z dala od swojej nory i wracają do niej tylko w celu nakarmienia młodych. W początkowym okresie pożywienie dostarcza tylko samica, później również samiec.

Zagrożenie i ochrona

Mapa hybrydyzacji dingo i Dingo Fence

W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii VU (zagrożony wyginięciem)^[2]. Głównym problemem zagrażającym populacji dingo jest krzyżowanie z psem domowym^[2]. W Australii zbudowano tzw. Dingo Fence, czyli płot, który ma chronić najbardziej zamieszkane południowo-wschodnie tereny Australii przed dingo^[3].

Zobacz też

• śpiewający pies z Nowej Gwinei

Przypisy