Grupa katolickich biskupów belgijskich

Duchowieństwo, także kler ( łac. clerus z gr. kléros) - część społeczeństwa danego kraju będąca kapłanami określonego Kościoła .

Pojęcie stanu duchownego powstało w prawie wyznaniowym , które zazwyczaj odróżnia duchowieństwo, czyli kler ( gr. kleros 'udział'), od wiernych, czyli laikatu (gr. laos 'lud').

W Kościele katolickim duchownym jest ten, który przyjął święcenia lub został ordynowany , czyli zakonnik , rycerz , diakon , prezbiter i biskup . Zakonnicy , którzy nie przyjęli świeceń kapłańskich, określani są poprawnie jako osoby konsekrowane . Tak więc osoba zakonna może być osobą konsekrowaną nie należącą do stanu duchownego lub należeć do obu tych stanów jednocześnie. Z tego punktu widzenia rozróżnia się duchowieństwo zakonne (osoby duchowne, które złożyły równocześnie śluby zakonne) i świeckie (osoby duchowne, które nie złożyły ślubów zakonnych). Osobami konsekrowanymi są także członkowie instytutów świeckich , którzy jednak z definicji - jako konsekrowane osoby świeckie - nie mogą być osobami duchownymi.

Historia w Polsce

Jako stan społeczny (a więc w innym sensie) duchowieństwo wyodrębniło się w Polsce w XIII wieku, kiedy arcybiskup Henryk Kietlicz uzyskał od książąt piastowskich przywileje borzykowski ( 1210 ) i wolborski ( 1215 ), nadające immunitety sądowy i podatkowy dobrom kościelnym. Tym samym Kościół w Polsce wyodrębnił się spod władzy książąt, zwolniony z podatków na rzecz państwa i poddany wyłącznie własnym sądom kościelnym. W średniowieczu duchowieństwo miało największy bezpośredni wpływ na ludność danego państwa, a pośredni poprzez papieża i biskupów na króla i władców tego kraju. Przykładem może być pełnienie przez prymasa urzędu interrexa . Od innych średniowiecznych stanów różnił się tym, że był zasilany wyłącznie przez osoby z innych stanów, a to ze względu na obowiązujący w Kościele rzymskokatolickim celibat .

Zobacz też

• Kleryk
• Klerykalizm
• Antyklerykalizm
• Duchowieństwo diecezjalne
• Rabin
• Ksiądz