Dmitrij Antonowicz Wołkogonow (Дмитрий Антонович Волкогонов) (ur.
22 marca
1928
w
Czyta
, zm.
6 grudnia
1995
w
Moskwie
) — generał-pułkownik, profesor, filozof i
historyk
. Członek
Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego
od
1951
do
1991
; zastępca szefa Głównego Zarządu Politycznego armii radzieckiej i radzieckiej morskiej floty - wstąpił do
Armii Czerwonej
w roku
1945
, a w roku
1961
do Akademii Wojskowej im. Lenina w Moskwie.
W
1971
roku przeniesiony został do Głównego Zarządu Politycznego, uzyskując stopień generała-pułkownika. W
1985
roku zmuszony był opuścić Główny Zarząd Polityczny, ponieważ przełożony uznał jego poglądy za „nie do przyjęcia". Tego samego roku został delegatem do Rady Najwyższej Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). W
1988
zmuszony do dymisji został przeniesiony na stanowisko Szefa Wojskowego Instytutu Historii Związku Radzieckiego; po trzech latach zwolniony z tej funkcji za „oczernianie władzy sowieckiej”. Pełnił wysokie funkcje państwowe, w tej liczbie był członkiem Prezydenckiej Rady Konsultacyjnej, członkiem Wysokiej Komisji Spraw Wojskowych, rady ds. odznaczeń wojskowych, przedstawiciel w prezydenckiej komisji ds. jeńców wojennych, internowanych i zaginionych bez wieści. Sprawował tę funkcję do czerwca 1991 roku, kiedy to wydaną przez niego nową historię
II wojny światowej
oceniono jako „antyradziecką". W następstwie nieudanego przewrotu z sierpnia 1991 roku został doradcą prezydenta
Jelcyna
do spraw obrony.
W 1993 został delegatem ludowym do
Dumy Państwowej
z frakcji „Wybór Rosji”. Gen. prof. Dmitrij Wołkogonow był przewodniczącym Komisji Rady Najwyższej Federacji Rosyjskiej ds. przekazania archiwów
KPZR
i
KGB
.
Korzystając z niedostępnych dla innych materiałów źródłowych, napisał słynną trylogię Wodzowie (Lenin, Stalin, Trocki) i szereg innych książek i publikacji.